Ingo Swann - 4

                    Ćwiczenie zdalnego postrzegania

Zapytałem jeszcze: - Czy ci dwaj, to bliźniacy?

_ A jak pan  myśli? – usłyszałem. Postanowiłem więc nie zdawać więcej pytań. Cokolwiek się tu działo, musiało to być coś bardzo ważnego, skoro wydawano na to ogromne sumy i poświęcano czas wielu ludzi.

       - Czy mogę zwracać się do pana Ingo? Pan koniecznie musi mi mówić Axel. Proszę powiedzieć coś o zdalnym spostrzeganiu.

      Postanowiłem się odprężyć.

- Jak pan zapewne wie, mój pierwszy eksperyment z jasnowidzeniem na szeroka skalę przeprowadziłem w Amerykańskim Towarzystwie Badań Parapsychologicznych w Nowym Jorku wraz z Janet Mitchell i doktorem Karlinem Osisem.

     Po pierwsze znudziły mnie jednak stałe próby ujrzenia kolejnych przedmiotów zamkniętych w pudełkach. Któregoś dnia postanowiłem wiec sprawdzić, co jeszcze mogę zobaczyć i odkryłem, że widzę ludzi idących ulicą. Poczułem, że widzę kobietę ubraną w strój pomarańczowo – zielony. Pobiegliśmy do okna i ujrzeliśmy pomarańczowo – zielony obiekt, znikający za rogiem. Nie mogłem widzieć jej oczami, ponieważ siedziałem w zamkniętym pokoju. Zacząłem wówczas myśleć, i zaproponowałem szerzej zakrojony eksperyment.

     Spróbuję ujrzeć przedmioty z większej odległości, pod warunkiem, że będziemy w stanie bez trudu zweryfikować to, co zobaczę mentalnie.

Przez pewien czas zastanawialiśmy się co wybrać. Ostatecznie postanowiono, że spróbuję określić pogodę w kilku dużych miastach, a następnie zatelefonujemy do pogodynki, aby sprawdzić, czy miałem rację.

         - Na jakiej zasadzie wybieraliście miasta? – zapytał Axel.

- Zdecydowaliśmy, że Janet opracuje listę miast i wybierze z niej jedno na chybił trafił. Powie wtedy coś takiego: Jest takie miasto, tu nazwa, powiedz Ingo, jaka jest tam pogoda.

     Kiedy opisałbym już pogodę, Janet miała podnieść słuchawkę i zatelefonować do danego miasta.

   Z początku nie szło nam zbyt dobrze, ale w miarę jak powtarzaliśmy eksperyment, mieliśmy pod rząd kilka strzałów w dziesiątkę.

     Moim celem było dla przykładu Phoenix. Zobaczyłem, że pada tam deszcz. I rzeczywiście, w tym czasie nad miastem szalała burza, co było dość niezwykłe, ponieważ nieczęsto się to tam zdarza. Kontynuowaliśmy badania przez kilka dni z całkiem dobrymi rezultatami.

      Ponieważ miasta te były dość odległe od Nowego Jorku, zdecydowaliśmy nazwać ten eksperyment zdalnym postrzeganiem. Zaczęło się  to w grudniu 1971 roku.

    Axel przycisnął usta palcami. Nie uśmiechał się już i wydawał się zamyślony. Zapytałem:

- Wnioskuję, że chcesz, abym spróbował dostrzec coś na odległość?