piątek, 29 listopada 2019

Bajka o koszuli dla cara



W dawnej Rosji przyszedł taki dzień, gdy car ciężko zachorował. Nieszczęsny człowiek!                                                                              W niczym już nie znajdował upodobania. Życie wydawało mu się puste i daremne. Wszyscy lekarze z całego imperium przewinęli się u wezgłowia jego łoża, lecz żaden z nich nie zdołał uleczyć melancholii cara… Tak było do dnia, w którym pewien wielki mędrzec znalazł w końcu lekarstwo.
- Car może zostać uleczony – stwierdził. – Wystarczy znaleźć człowieka doskonale szczęśliwego, zdjąć z niego koszulę i poprosić cara, aby ją nałożył. Wtedy nasz władca odzyska zdrowie!

Natychmiast rozesłano posłańców po całym imperium w poszukiwaniu człowieka doskonale szczęśliwego. Lecz, niestety, okazało się wkrótce, że znalezienie człowieka zadowolonego ze wszystkiego graniczy z niemożnością. Ten, który był bogaty, był chory. Ten, kto cieszył się dobrym zdrowiem, uskarżał się na swoją biedę albo na żonę czy dzieci. Wszyscy – bez wyjątku – mieli coś do zarzucenia.
A jednak pewnego dnia, przejeżdżając obok nędznej chaty, syn cara usłyszał dochodzący z niej głos i te słowa: „O, jakie szczęście! Dobrze dziś pracowałem! Dobrze zjadłem! Mogę teraz pójść spać. Czegoż więcej żądać od życia?”.
Carewicza ogarnęła wielka radość. Znalazł w końcu to, czego szukał.
Przywołał swą służbę i nakazał, by natychmiast weszli do chaty tego człowieka, kupili lub wykradli jego koszulę i zawieźli ją carowi.
Słudzy pośpiesznie otoczyli chatę, by zdobyć koszulę szczęśliwego człowieka. Ten jednak był biedny do tego stopnia, że na koszulę nie było go stać, w związku z tym po prostu jej nie miał.

czwartek, 28 listopada 2019

Myśli przy układaniu drewna

Ciężkowice. Kierunek - Dom na Górze.


Z rynku w Ciężkowicach do Domu na Górze jest około trzech kilometrów, a więc niewielki spacerek. Tu czekają na mnie proste prace fizyczne, a owe dają zdrowe zmęczenie, sprzyjają także poukładaniu myśli.                                                                                                               
Najpierw tylko wożę drewno i je układam. Lubię układać drewno…. Tylko wożę i układam, a nie myślę, chociaż mam czas. Jest to działanie bardzo relaksujące.                                                                                                       

Trochę to trwa, lecz przecież nie przyspieszysz ani nie opóźnisz, luzik ma być. I przychodzi ta chwila, gdy pojawiają się przejrzyste myśli. 

                                                                                                               


Po wielu latach swobodnych studiów, moje serce jest przy filozofii sufich.   
Jezus nauczał filozofii sufich….. Był wiele lat w Indiach, był oświeconym…..
Jak buddyzm przenieść na Bliski Wschód? Zadanie niełatwe. Trzeba operować alegoriami.                                                                               
Stąd się wzięło „Moje królestwo nie jest z tego świata”. 
                                      

Kapłani najpierw zamordowali Jezusa rękami Rzymu (wpis Wynalazca autorstwa Anthonego de Mello) aby potem wybudować na Nim Instytucję. To jest schemat powtórzony wobec wielu tzw. świętych. Tak niedawno pisałem o Joannie d’Arc
Południe - dzwonią kościelne dzwony. Ależ malowniczo dźwięki dzwonów roznoszą się echem po górzystej okolicy. Są rzeczy niepojęte, jak mówi pismo święte …                                                                                                                  Cóż za przypadek, że właśnie tutaj było mi dane poznać Jana Gabriela. Przypomina mi się także przypadek Niemki Teresy Neumann. Trzeba będzie przypomnieć tę niezwykle frapującą i pouczającą historię na blogu.                   Piła nówka - wchodzi w deski jak nóż w masło.

Zasada czarnych jest odwieczna tudzież prosta: - Święty musi być martwy – dopiero wtedy można mu bezpiecznie przypisać każdą wypowiedź. On jako nieboszczyk już nie ma szans na jej sprostowanie…..
Wszechobecna manipulacja, żeby nie powiedzieć fałsz.                                                                     
Sama religia chrześcijańska nie jest ani lepsza, ani gorsza od innych  wyznań. Ona po prostu jest. Natomiast w ręku ludzi podłych każda religia jest bardzo wygodnym narzędziem do sterowania ciemnym ludem.                                 

                                                                                                          

W tych dniach papież przyjechał do Japonii. 
Mógł, to przyjechał. Telewizja pokazała taniec stworzony na powitanie papieża. Elementy, ruchu w tańcu oczywiście japońskie – czyli grzeczne "dzień dobry panu papieżowi".                                                                                                                           
 Na powitanie Franciszka przybyło 35 tysięcy obywateli. Cała mniejszość chrześcijańska w Japonii liczy (bowiem) jeden procent ogółu.          
Jak to? Bilety do nieba obiecują, sprzedają je nawet, a tak mało Japończyków w to wierzy?  Był wpis - " Film Milczenie".
  

Wszyscy urodziliśmy się równi i wolni, a wolność polega między innymi na swobodzie zdobywania wiedzy. Kiedy ktoś zaczyna studiować inne religie i ich historię, nieuchronnie staje się teologiem, a wówczas ta wiedza u zdrowego psychicznie osobnika powoduje bezpowrotne wyparowanie wiary w jakiekolwiek dogmaty. 
         Coraz silniej zaczyna przejawiać się potrzeba samotności. Budzi się asertywność - zdecydowanie odsuwamy od siebie złodziei czasu, przez co otoczenie oczywiście przylepia nam etykietę odludka. O mnie tak mówią niektórzy. A przecież zdrowemu psychicznie osobnikowi opinia innych powinna wisieć. Mnie ona wisi i to bardzo, a więc jestem bardzo zdrowy.

Natomiast mechanizm swobodnego dostępu do wiedzy opisał niezwykle przepięknie Edward Stachura, kiedy w trakcie włóczęgi, gdzieś nad Sanem, spotkał małego chłopca, a ten wypowiedział banalną myśl, że nie lubi chodzić do szkoły. 

Zamyślił się Sted, lecz już po chwili wyjaśniał, bardziej sobie niż chłopcu:

Do szkoły trzeba chodzić, bo szkoły są dobre, chociaż mądre nie są. Szkoły są dobre, bo gdyby człowiek cały ten czas, który musi przesiedzieć w szkole, przeznaczał na zdobywanie prawdziwej wiedzy, to wtedy nie mógłby już mieszkać między ludźmi.
Dlatego szkoły są dobre, chociaż mądre to one nie są. 

Myśląc w sposób wyżej opisany, sprawnie, oraz w pogodnym nastroju - zakończyłem układanie drewna.



środa, 27 listopada 2019

Boski Porządek Kreacji


Zjawisko kręgów zbożowych jest fascynujące, tak samo jak informacje, które próbujemy z nich odczytywać. 

Na przykład dwie liczby, pokazane na poniższym obrazku. 

Te dwie liczby jak widać należą do Boskiego Porządku Kreacji, do którego zaliczamy również ich sumę. Ta suma to połowa Precesji Ziemi. Cała Precesja wynosi 26 tys. lat. Mężczyzna w Europie żyje przeciętnie 26 tys. dni, a więc Boski Porządek. Kręgi niosą także inne wiadomości niż astronomiczne. 

 



Jak już wiemy, zjawisko kręgów zbożowych obserwuje się w wielu krajach świata, od Japonii i Chin, poprzez Rosję i Polskę do USA i Brazylii, jednak 90% wszystkich kręgów – a naliczono ich do tej pory ok. 10 000 – występuje w Anglii, zwłaszcza w hrabstwie Wiltshire.

Stare źródła pisane, które opisują kręgi zbożowe, pochodzą na przykład z Francji. Lotaryński ławnik, a przyszły prokurator generalny Nicolas Remy opisał w swojej książce „Daemonolatria” proces, w którym obciążono grupę mężczyzn i kobiet zarzutem, że 25 lipca 1590 roku zawezwali do tanecznego kręgu istoty o kozich kopytach. Krąg w zbożu został obejrzany przez sędziego i świadków.

Zdecydowanie bardziej znana jest brytyjska ulotka z 1678 r. pod tytułem „Devils Twist”, która uważa kręgi w zbożu za dzieło koszącego diabła. Jeszcze w XX wieku kręgi zbożowe w południowej Anglii były nazywane przez chłopów „Devils Twist”, a amisze niemieckiego pochodzenia do dzisiaj mówią o nich, jako o „tańcu czarownic” albo „diabelskim kole”. Z obu tych dokumentów nie wynikają jednak żadne konkretne szczegóły. Warto dodać, że w wielu ludowych baśniach i opowieściach także jest mowa o pierścieniach elfów albo wróżek na polach, które miały wykonać te tańczące postaci.

Człowiek bowiem zawsze stara się wszystko tłumaczyć za pomocą pojęć, które zna.


wtorek, 26 listopada 2019

Sztuka gówna



Czyli atak na cywilizacyjne tabu.

Ludzie nie chcą oglądać gówna?
Hmmm… A polityka czym jest? Przecież owa opiera się na obgównianiu przeciwnika. W polityce wszelkie chwyty są dozwolone.



To nas już nie dziwi, natomiast oburzamy się, gdy realne ekskrementy są używane w sztukach plastycznych i w performance art. Jednak sukces licznych autorów abject art. dowodzi, że istnieje publiczność zainteresowana tym tematem.
      Insynuacja, że ktoś zamiast farbami maluje gównem, należy w świecie sztuki do klasycznych obelg: - cacatum non est pictum (nasrane to nie pomalowane), mówi łacińskie przysłowie.
      Kiedy malarz i profesor Drezdeńskiej Akademii Sztuk Pięknych postanowił zwymyślać swego kolegę, ekspresjonistę Emila Noldego, ogłosił, że zamiast farby używa on własnych ekskrementów.
Nic to nie dało, Nolde miał publiczność, a ów profesor publiczności miał tyle, co kot napłakał, kipiał złością i wykrzykiwał: - „wsadza sobie taki palec do dupy i maże tym po papierze!”

O van Goghu profesor ów także wyrażał się z fekalną pogardą: - „Co to ma być? Ja maluję obraz dwa lata, a taki van Gogh smarował swoje gówna w pół godziny”.
I to był zarzut bardzo powszechny na przełomie wieków.
      W dziełach zachodnich artystów, gówno jako masa plastyczna występuje przeważnie w rzeźbie.
To materiał zawsze dostępny i tani, łatwo się formuje i nadaje rzeźbom niepowtarzalną teksturę.
Wystarczy spojrzeć na rzeźbę królika, wykonaną z odchodów tegoż, zmieszanymi ze słomą, dzieło Dietera Rotha (1965 rok).
W  latach sześćdziesiątych to się działo!.
Właściwie mieliśmy do czynienia z gównianą rewolucją.
     Tu jeden tylko przykład ataku na cywilizacyjne tabu w wykonaniu Grupy Wiedeńskiej - wiedeńskich akcjonistów.
7 czerwca 1968 roku, publiczność została zaproszona do sali wykładowej w jednym z gmachów Uniwersytetu Wiedeńskiego na akcję pod hasłem „Sztuka i rewolucja”.
      W czasie performance'u na podium wszedł Guenter Brus, rozebrał się do samych skarpetek, nasikał do ręki, wypił mocz, zwymiotował, a następnie na oczach zebranych widzów zrobił to, co prasa z zażenowaniem nazwała „grubszą potrzebą”.
Na koniec rozsmarował ekskrementy na swoim nagim ciele, śpiewając przy tym pełnym głosem austriacki hymn narodowy.

Państwo ukarało prowokację bezlitośnie. Brus za poniżenie austriackich symboli państwowych został skazany na sześć miesięcy więzienia, uniknął jednak kary dzięki ucieczce do Berlina Zachodniego.
       Obrazoburcza zaraza dotarła także do Berlina, gdzie członek Kommune I (Studencka komuna kontestująca mieszczański model rodziny) został skazany na dziesięć miesięcy więzienia, ponieważ podczas rozprawy zdefekował na stół sądu, a następnie podtarł się aktami.
Ruch '68 gwałtownie próbował się odciąć od wartości wyznawanych przez generację rodziców – chodziło o „ostateczne złamanie tabu”.
        Atoli wszelkie tabu okazują się o wiele silniejsze niż nam się wydaje.
Można je obalić, lecz to wymaga czasu, ponieważ w pierwszej chwili każda próba jego naruszenia wzmacnia opór fundamentalistów, przyczyniając się paradoksalnie do wzmocnienia granicy moralnej.
    Lecz to jest tylko ostatnie zipnięcie - „Transgresja wiedzie tę granicę do granicy jej bytu – pisze Michel Foucault - to jest ostatnie ożywienie przed jej rychłym zniknięciem”.

Jak wiemy z nauk Czerwonej Królowej: - wszystko podlega zmianie, ewoluuje, wszystko mija i nic nie trwa wiecznie.

poniedziałek, 25 listopada 2019

Jednorożec


Bieszczady, wrzesień, a więc gody jelenie w całej pełni - Rykowisko.
Buczenie samców słychać właściwie przez cały dzień, jednak największą intensywność głosy osiągają wieczorem.




Rykowisko jest lokalnym parlamentem jeleni, bo chodzi w nim o tę samą prawdę, którą forsuje się w parlamencie ludzkim: - kto silniejszy.
Różnica polega jedynie na tym, że w parlamencie jelenim, ewentualne wątpliwości rozsądza się za pomocą rogów, czyli czystej siły fizycznej, natomiast w parlamencie ludzkim służą do tego brudne chwyty psychiczne.


Był koniec stycznia, gdy po raz pierwszy zauważyłem jelenia, który nosił tylko połowę rogów. 


Tego roku już w końcu lutego śniegi prawie zeszły, a on dalej chodził z jednym rogiem. Dopiero w marcu pokazał się bez poroża. Pomyślałem: - wiem skąd przychodziłeś, pójdę tam popatrzeć za twoimi rogami.
Godzina chodzenia i znalazłem.




Generalnie rogów nie zbieram. Nie są mi potrzebne. No chyba że parostki jako znak, tudzież z powodu bo małe są. Jednak rogi jednorożca ładnie ułożyły się w plecaku i przyjechały do Warszawy. Tu porównałem zdjęcia i okazało się, że połówka poroża pochodzi jednak od innego jelenia.

Ot i cała historia.

piątek, 22 listopada 2019

Bajka o smutnym smutku


Po piaszczystej drodze szła niziutka staruszka.
Chociaż była już bardzo stara, to jednak szła tanecznym krokiem, a uśmiech na jej twarzy był tak promienny, jak uśmiech młodej, szczęśliwej dziewczyny.
      Nagle dostrzegła przed sobą jakąś postać.
Na drodze ktoś siedział, ale był tak skulony, że prawie zlewał się z piaskiem.
Staruszka zatrzymała się, nachyliła nad niemal bezcielesną istotą i zapytała:
     
- "Kim jesteś?" Ciężkie powieki z trudem odsłoniły zmęczone oczy, a blade wargi wyszeptały:
      - "Ja? ... Nazywają mnie smutkiem"
"Ach! Smutek!", zawołała staruszka z taką radością, jakby spotkała dobrego znajomego.
      - "Znasz mnie?", zapytał smutek niedowierzająco.
"Oczywiście, przecież nie jeden raz towarzyszyłeś mi w mojej wędrówce”.
"Tak sądzisz ?”..., zdziwił się smutek, - "to dlaczego nie uciekasz przede mną. Nie boisz się?"
      - "A dlaczego miałabym przed Tobą uciekać, mój miły?
Przecież dobrze wiesz, że potrafisz dogonić każdego, kto przed Tobą ucieka.
Ale powiedz mi, proszę, dlaczego jesteś taki markotny?"
     - "Ja ... jestem smutny." Odpowiedział smutek łamiącym się głosem.
Staruszka usiadła obok niego.
-  "Smutny jesteś ...", - powiedziała i ze zrozumieniem pokiwała głową.
     - "A co ciebie tak bardzo zasmuciło?"
Smutek westchnął głęboko.
Czy rzeczywiście spotkał kogoś, kto będzie chciał go wysłuchać? Ileż razy już o tym marzył.
     - "Ach, ... wiesz ...", zaczął mówić powoli i z namysłem, - "najgorsze jest to, że nikt mnie nie lubi. Jestem stworzony po to, by spotykać się z ludźmi i towarzyszyć im przez pewien czas.
     Ale gdy tylko do nich przyjdę, oni wzdrygają się z obrzydzeniem. Boją się mnie jak morowej zarazy."
I znowu westchnął.
"Wiesz ..., ludzie wynaleźli tyle sposobów, żeby mnie odpędzić.
     - Mówią: - tralalala, życie jest wesołe, trzeba się śmiać.
A ich fałszywy śmiech jest przyczyną wrzodów żołądka i duszności.
    - Mówią: co cię nie zabije, to cię wzmocni. I dostają zawału.
    - Mówią: trzeba tylko umieć się rozerwać.
    - I rozrywają to, co nigdy nie powinno być rozerwane.
    - Mówią: tylko słabi płaczą. I zalewają się potokami łez.
    - Albo odurzają się alkoholem i narkotykami, byle by tylko nie czuć mojej obecności."

"Masz rację,", - potwierdziła staruszka, - "ja też często widuję takich ludzi."

Smutek jeszcze bardziej się skurczył.
"Przecież ja tylko chcę pomóc każdemu człowiekowi. Wtedy gdy jestem przy nim, może spotkać się sam ze sobą. Ja jedynie pomagam zbudować gniazdko, w którym może leczyć swoje rany.
Smutny człowiek jest tak bardzo wrażliwy. Niejedno jego cierpienie podobne jest do źle zagojonej rany,
która co pewien czas się otwiera. A jak to boli!
     Przecież wiesz, że dopiero wtedy, gdy człowiek pogodzi się ze smutkiem i wypłacze wszystkie wstrzymywane łzy, może naprawdę wyleczyć swoje rany. Ale ludzie nie chcą, żebym im pomagał.
Wolą zasłaniać swoje blizny fałszywym uśmiechem. Albo zakładać gruby pancerz zgorzknienia."
     Smutek zamilkł.
Po jego smutnej twarzy popłynęły łzy: - najpierw pojedyncze, potem zaczęło ich przybywać, aż wreszcie zaniósł się nieutulonym płaczem.
Staruszka serdecznie go objęła i przytuliła do siebie.
"Płacz, płacz smutku", - wyszeptała czule.
"Musisz teraz odpocząć, żeby potem znowu nabrać sił. Ale nie powinieneś już dalej wędrować sam.
Będę Ci zawsze towarzyszyć, a w moim towarzystwie zniechęcenie już nigdy Cię nie pokona."
Smutek nagle przestał płakać.
      Wyprostował się i ze zdumieniem spojrzał na swoją nową towarzyszkę:
"Ale ... ale kim ty właściwie jesteś?" – zapytał.
      Staruszka uśmiechnęła się figlarnie, i powiedziała: - „ Ja jestem nadzieja!"

czwartek, 21 listopada 2019

Kremenaros

Z przełęczy pod Tarnicą 



zszedłem do Wołosatego, gdzie poznałem Brodacza i już razem zjechaliśmy do Kremenarosa w Ustrzykach.
W końcu ja też brodacz.
W gospodzie jem gulasz, w którym kasza jest wyraźnie przesolona. 

Dlatego piwo smakuje podwójnie.
Naprzeciwko siedzi Brodacz
Jest to mówiąc ogólnie facet starszy, ogorzały, szczupły. 
Niby nic o nim nie wiem, ale od razu polubiłem tego człowieka, kiedy rzucił od niechcenia: - Należy unikać towarzystwa zakonnic, księży i im podobnych, bo przynoszą nieszczęście.....

Pomyślałem: - Oto dusza pokrewna, a owe rozpoznają się bowiem natychmiast......
    
- Zgadzam się całkowicie z pana opinią – nie omieszkałem dodać.

Przy stole obok trzy dziewczyny jedzą chipsy i chichrają się. Jedna szczególnie się wyróżnia. Młodość.
Brodaczowi się widocznie to nie podoba, bo komentuje: - ależ ona się wygłupia!

Szukam szufladki w głowie ..... i jest!: - Tylko mądra się wygłupia, głupia jest po prostu głupia! - wypowiadam na poczekaniu.
Brodacz mi się uważnie przyjrzał.
- Widzę że filozofa spotkałem – mówi.
- Filozofa, jajcarza, historyka, Łemkę, łowcę chmur, Zbyszka 55 – wszystko w jednym – ja na to, pełen przychylnego nastawienia do ludzi.
- A ja Jędrek – przedstawia się Brodacz, - przyjechałem z Olsztyna połoniny zobaczyć.
Wtrącam ogólnikowo, oraz wieloznacznie: - połoniny obowiązkowo trzeba…..                                   

- A ty gdzie mieszkasz?- pyta Brodacz.
- W zimie w Warszawie.
- A tu, w Bieszczadach?
- Nigdzie i wszędziegłównie noszę dom na plecach – wskazałem na plecak pod ścianą.
- Acha....

I tak siedzimy sobie, popijając niespiesznie, a ja czuję, że mam coraz milej w środku człowieka! Napłynęła błoga ospałość.
Nic dziwnego, sporo kilometrów w nogach i w końcu zjadłem ludzki obiad.    Nie bardzo chce mi się gadać, milczę więc i nadrabiam mądrą miną.

Brodacz czuje, że ma słuchacza i może się wywnętrzyć, zaczyna:
- Patrzę na to, co dziś młodzi jedzą i wnioskuję, że przyszłe pokolenia są zagrożone. W jedzeniu jest coraz więcej chemii. Przez to młodzi nie mają takiego zdrowia, jak my mieliśmy w ich wieku. I jeszcze te wszechobecne smartfony, od których młodzi się uzależniają i dostają garba.
     Czy jednak nasze pokolenie jest lepsze? Weźmy taką używkę, czy nawet narkotyk pod tytułem alkohol.
W Rosji piją więcej, dlatego tam mężczyzna żyje przeciętnie 54 lata, a w Polsce 72.

Słuchałem, a on ciągnął wątek: - Korporacje wytwarzające przetworzoną żywność gonią tylko za zyskiem, to jest ich jedyny cel.
A za komuny to jak było z takim winem na przykład, zaprawianym siarką czy innym gównem? To zdrowe było? Chcieli ludzi szybciej wykończyć! To był ich zysk. Jedni i drudzy diabła warci!
        Brodacz przerwał tyradę i teraz obaj milczeliśmy.
Ale nie daliśmy się – po dłuższej chwili odezwał się znowu – a dziś coraz więcej dzieci rodzi się pokręconych, ledwie żywych. Kiedyś naturalna selekcja robiła swoje – słabeusze umierali.
     Dziś najbardziej chore dzieci trzyma się na siłę przy życiu.
Społeczeństwo biologicznie słabnie, więcej - robi się coraz bardziej chore.
Wygląda na to, że pewnego dnia ludzi całkiem pokręci.
I fizycznie i umysłowo.
I wtedy pójdą po rozum do głowy, tylko głowy już nie znajdą.
Ale na szczęście ja mam to w dupie – zakończył zwięzłą puentą.
     Po czym powiedział cześć, wstał i wyszedł.

A mnie się po pierwsze primo: - spodobała ta puenta: - Oto zdrowy przykład dbania o osobistą higienę psychiczną – pomyślałem i przypomniałem sobie sentencję internetową – w głowie się nie mieści, jak dużo trzeba mieć w dupie, żeby nie zgłupieć.
Dopiłem piwo (niespiesznie) i poczułem nadpływającą falę wigoru. 
Oj niedobrze, niedobrze! Skonstatowałem po drugie primo, na podstawie dotychczasowych doświadczeń.
Czemu niedobrze? - zapyta ktoś.
Ponieważ nadmiar wigoru stwarza przymus zamiast wyboru.

środa, 20 listopada 2019

Pajęczyny


Bieszczady oczywiście. Czyli Karpaty.
Albo Zakerzonie.
Krople rosy wiszące na nici pajęczej wyglądają jak sznury perełek....


Pajęczyna w kroplach cała....
To cudna kolia na szyi Natury.