piątek, 27 kwietnia 2018

Ahoj Przygodo!

Ostatni wpis przed wakacjami - nadszedł czas pożegnania z Czytelnikami.

Blog ruszy ponownie jesienią (listopad?).

Zostawiam Ciebie Czytelniczko - Czytelniku z bieszczadzkimi kwiatami. Do zdjęć dodaj proszę wiatr, zapach, ciszę i przestrzeń.... 






 

O rozpalaniu ognia przy pomocy siły ducha.

                                     Wynalazca.



Po wielu latach pracy, pewien Wynalazca odkrył sztukę zapalania ognia za pomocą sił duchowych.
Wybrał się więc do dalekich północnych siedzib ludzkich i tam nauczał tej sztuki jeden z miejscowych szczepów.

Miejscowi kapłani pełni zazdrości o wpływ Wynalazcy na ludność, kazali go zamordować.
Aby nie wzbudzać podejrzeń o zbrodnię, ustawiono portret Wielkiego Wynalazcy na głównym ołtarzu świątyni, ułożono również liturgię tak, aby imię jego było czczone, a pamięć o nim nigdy nie wygasła.

Skrwawione szaty Wynalazcy złożono w relikwiarzu i mówiono, że mają moc uzdrawiania.
Najwyższy Kapłan sam podjął się opisania żywotu Wynalazcy. Ten opis stał się Świętą Księgą, w której chwalebne czyny Wynalazcy były wielbione, a jego dobroć stawiana wszystkim za przykład. Tak stworzono przedmiot wiary.

Kapłani pilnowali, aby Księga była przekazywana kolejnym pokoleniom, podczas gdy oni samorzutnie interpretowali znaczenie słów Wynalazcy i wagę jego świętego życia i śmierci.
Równocześnie bezwzględnie karali śmiercią i klątwą każdego, kto nie zgadzał się z ich poglądami.
      
Byli tak zajęci głoszeniem jedynie słusznej prawdy, że gdzieś po drodze pogubili sens nauk Wielkiego Wynalazcy.
Właśnie dlatego dziś już nikt nie pamięta, jak się rozpala ogień za pomocą siły ducha.

                                            Anthony de Mello

Wakacyjna data zwrotu dla Wig 20


Poprzednia data zwrotu nazwana Zaporą Gwiezdną sygnalizowana na okolice połowy marca, wypadła ostatecznie (?) 28 marca.

Prawdopodobnie 23 stycznia był szczyt fali trzeciej, a 28 marca dołek fali 4.
19 kwietnia był szczyt albo pierwszej fali, albo tylko pierwszej podfali z fali pierwszej. Oczywiście proszę traktować to co piszę, oraz rysunek jako hipotezę. 

Oglądam także notowania indeksów polskich spółek trzecioligowych, boleję nad ich nieustannym spadkiem i wyobrażam sobie co czują inwestorzy którzy zapakowali się w akcje spółki tracącej na jednej sesji 35% tak jak wczoraj się zdarzyło. Ale w końcu są to tylko pieniądze. 
Gorzej, gdy ktoś nie chce się uczyć i przegrywa swoje życie. 
Odsyłam do pierwszego posta z jesieni 2017 - "Do przemyślenia inwestorom giełdowym".



Więc rozważania autora o falach są hipotezą, natomiast konkretem jest następna data astronomii finansowej zawarta w dniach od 4 do 9 lipca 2018.
Przypadkiem taka sama data pokazuje się przy zastosowaniu harmoniczności.
Astronomia finansowa wskazuje, że jest to silna data. Czy może to być data kończąca zwyżkę ewentualnej fali 5? Nie wydaje mi się. 
Jest taka prawdopodobna data, ale nie w tym roku.
     Przed lipcem pokazuje się jeszcze data okolic 26 maja.

I to byłoby wszystko na tę chwilę przedwyjazdową, bo ciało mam jeszcze w Warszawie, ale duch jest nieobecny, on ma już Święto Lasu.....


Jeśli chodzi o ewentualne szkolenie giełdowe (daytrading), sprawę uzgodnię po wakacjach ze specjalistą od techniki Ichimoku.

czwartek, 26 kwietnia 2018

Odlotowa noc

Zapada zmierzch, a wiatr nie tylko nie cichnie, ale się jeszcze wzmaga. Mocuję dodatkowo linki namiotu od strony wiatru - daję podwójne szpilki i lepiej układam kamienie. Gotuję wodę na kawę.


Przed nocą wiatr na chwilę słabnie, może ucichnie?
Jest już ciemno, kiedy ze zdziwieniem widzę nadchodzącą dwójkę piechurów - przychodzi zdrożona, bardzo sympatyczna para Słowaków - Ahoj!
     Wskazuję im miejsce na postawienie namiotu – wszak znam tu każdy kamień.
Zrobiło się zimno - częstuję gości kawą, jedzenie mają swoje. Są tak zmęczeni, że po kilku zdaniach milkną, a ja mam frajdę - fotografuję młodych, starając się przy okazji uchwycić płomień targany wiatrem.
Udaje się to na dwóch ostatnich zdjęciach.











Wichura wygania do spania – młodzi już powiedzieli dobranoc.  Jeszcze trzeba obowiązkowo zasikać resztki żaru...  
Przy tej czynności pomyślałem: - siki są w pewnym aspekcie podobne do czasu. Czas gasi bowiem płomienne uczucia ....
      Moszczę się w śpiworze.
Wiatr szaleje na całego, wyje w linkach, szarpie tropikiem. Podmuchy chwilami są huraganowe. Jeszcze nie nocowałem przy takiej wichurze.

Pod sufitem namiotu powiesiłem miniaturową latarkę która tańczy w podmuchach - migawka aparatu otwarta na 5 sekund i wyszły ciekawe esy floresy.

Położyłem się przy ścianie nawietrznej, żeby dociążyć namiot, bo wrażenie jest takie, że zaraz odlecimy.
Chwilami wydaje mi się, że stelaż pęknie.
Usypiam z uśmiechem, bo ustaliłem, że jest odlotowo i przypomniała mi się sentencja, że człowiek wszystko zniesie oprócz jajka.

Niespokojna noc. Budzę się wielokrotnie przy silniejszych zadęciach i sprawdzam, czy mam dach nad głową.
    Śni mi się, że wicher porwał mnie razem z namiotem i fruwam bezcielesny nad górami nie mogąc wylądować.

I w ten oto sposób, mija północ i kończy się niedziela 4 września – drugi dzień bieszczadzkiej wycieczki, w trakcie której Anioł urządził mi dwa fikołki – oba w dniu czwartym.
      Nie zdążyłem napisać o tych dwóch kolejnych dniach, zrobię to już po wakacjach.

Kiedy zamieściłem pierwszy post pod tytułem "Ruszam", wydawało mi się, że czasu jest dość, aby opisać cztery dni w górach. Myliłem się jednak, ponieważ dały o sobie znać dwie kwestie, których się trzymam.
     Po pierwsze primo: - jeśli coś robię, staram się robić to dobrze, albo wcale.
     Po drugie primo: - nie przyspieszysz, ani nie opóźnisz. Czyli wszystko ma swój czas. 
 

środa, 25 kwietnia 2018

Ostatnia godzina

Czym pan się zajmuje poza tym? - zapytał jeden z kilku przechodzących dziś turystów.
Miał lat około czterdziestu, niósł tylko aparat, a nadszedł od Smereka.
Zatrzymał się i po kilku zdawkowych zdaniach przysiadł obok. Pogadaliśmy o życiu - niegłupio, niespiesznie, filozoficznie nieco.

Oto trafił się ktoś z pokrewnej energii – pomyślałem.

Przyjechałem po raz pierwszy w Bieszczady – rzekł ów, - bo mówili, że tu jest dużo przestrzeni.
Fakt! Przestrzeni jest tu do syta. Bo tam, gdzie mieszkam jest mało przestrzeni.....

Dla niektórych – wtrąciłem – tej przestrzeni jest za dużo i pobyt bieszczadzki ograniczają do skupiska Polańczyka czy Wetliny.
Ale ja się z tego cieszę, bo niech pan pomyśli: - co by się działo, gdyby wszyscy ciągnęli tłumem po takim szlaku, jak tu?
Trzeba byłoby stąd uciekać. Ale na szczęście nawet w szczycie sezonu, około południa przejdzie tędy niewiele osób i Święto Lasu!

Zapadła dłuższa chwila milczenia, po której padło to cytowane na wstępie pytanie.

Zastanowiłem się.... 
 - Hmm... Czym się zajmuję... Jeśli mam odpowiedzieć tak od serca, to wydaje mi się, proszę szanownego pana, że zajmuję się przemianą mego pierwszego życia, półprawdziwego, w życie drugie, dążące do absolutnie prawdziwego.
Dążące jedynie, bo wiem dobrze z różnych archaicznych a nieco zmurszałych, lecz niezwykle mądrych ksiąg, że Doskonałość Absolutna nie istnieje.

Oj! Przypadła mi ta moja odpowiedź do gustu!
Prawdopodobnie poruszyła także nieznajomego, który teraz już całkiem zaniemówił. Siedział tylko i wydawało się, że myślał, bo kiwał głową.

Pomilczeliśmy więc sobie, a potem nieznajomy pożegnał się i poszedł na zachód, czyli przez Okrąglik do Cisnej jak mniemam. Pomyślałem: - oto skrzyżowały się ścieżki dwóch poszukiwaczy. którzy są w Drodze.
Po tym wniosku ugotowałem obiad.(grochówka na boczku)





W czasie onym wskaźniki pogodowe był jeszcze otwarte.


Była to już pora poobiednia, a nieważne która dokładnie godzina. W każdym, razie, sądząc po niskim słońcu była to turystycznie Ostatnia Godzina.
Ostatnia Godzina w której ostatni turysta dziś przechodził.

Albowiem ze strony bliższej, czyli Smereka, przyjście na szczyt Fereczatej i natychmiastowy powrót, zajmują ze trzy godziny. Do Wetliny ze Smereka jest jeszcze 4 km – czyli luzik! Przyjście ze strony Cisnej i powrót tą samą drogą trwa kilka godzin dłużej.
    To są czasy przemarszów turystycznych, natomiast zdarzają się nieliczni Szybkobiegacze, którzy wpadają tu lotem ptaka i gnają dalej. Szybkość i kondycja zabójcza! Tyle, że z takim nie pogadasz.
On nie ma czasu.
     Liczniej Szybkobiegacze występują na połoninach, bo tam dużo ludzi może podziwiać profesjonalny Strój Szybkobiegacza oraz rozmaite gadżety elektroniczne przyczepione do Stroju lub bezpośrednio do ciała, a dla sprawy niezbędne.

A przecież gdy nie ma czasu nie nasycimy się widokiem tak przestrzennym bardzo.....





Bez urazy, ale z Fereczatej widok nie jest gorszy od tak chwalonego, lecz wąskiego dość widoku ze strony przeciwnej, od Chaty Socjologów z Otrytu.
Stąd widok jest szerszy oraz dodatkowo inny.
I to z tych właśnie powodów, tutaj, na jakieś Mgnienie Wieczności, stawiałem ostatnio swój bieszczadzki letni dom.

Mijały godziny.
Kiedy poszedłem po zapas opału na wieczorne ognisko, zobaczyłem, że kwiaty dziewięćsiłów pozamykały się. A więc idzie załamanie pogody i w związku z tym czekają mnie miłe chwile samotności w deszczu – skonstatowałem.

      
Turyści w Bieszczadach mają bowiem na tyle rozumu, by po pierwsze primo nie chodzić po ciemku kamienistymi stromymi ścieżkami. Zupełnie inną sprawą jest natomiast wędrowanie nocą po jasnej szerokiej drodze oświetlonej księżycem – co zapamiętałem jako czynność ekscytującą.(nocny powrót z Huczwisk do namiotu pod Chryszczatą).
     Po drugie primo za kilka godzin zacznie padać, o czym ja wiem od dziewięćsiłów, a turyści dowiedzą się pewnie od barometru, albo z telewizora.
Zapomniałem jednak, że życie jest tajemnicą i potrafi zaskoczyć.

Tymczasem wokół, w doczesności tak zwanej, było, jak powinno być: - słońce chyliło się już wyraźnie, ale przygrzewało jeszcze, silne powiewy wiatru masowały twarz, a cała moja osoba znajdowała się w objęciach niesamowitej, głębokiej ciszy, w zachodniej stronie tego wierzchołka lokalnego świata, dokąd się przesunąłem, aby doświadczyć zachodu słońca.




Wiernym Czytelnikom nie trzeba przypominać, że dalej jesteśmy w niedzieli 4 września 2016 roku – drugi dzień Zbyszkowej wycieczki jeszcze się nie skończył.

wtorek, 24 kwietnia 2018

Pomieszkać widokowo

Dom stoi, woda przyniesiona, naznosiłem także kamieni do obudowy ogniska i trochę patyków.




Nie czuje się gorąca - jest silny wiatr. 
Podmuchy wiatru wyrwały szpilki mocujące linki namiotu, musiałem przycisnąć je kamieniami.
    Wrześniowe jagody z południowego zbocza są niezwykle słodkie, właściwie są przejrzałe i łatwo rozgniatają się przy zbieraniu co widać jak na dłoni. 
Najpierw zbierałem blisko szczytu, tu jagody były normalnej wielkości, potem zszedłem niżej, gdzie jagody okazały się dużo większe.





Ten niebieski kwiat ma na imię goryczka. A jagód pojadłem tak, że się również napiłem.


Najprostszy wskaźnik pogodowy w górach w sierpniu i wrześniu - dziewięćsił bezłodygowy. Jeśli jest otwarty jak na zdjęciu - pogoda na 6 - 8 godzin gwarantowana. 
 

Oto leżę na dowolnie wybranym boku i sobie myślę.... (Bo mam czas, gdybym czasu nie miał, to bym tylko leżał).


Czy czegoś mi brakuje?
Czy jestem wyzwolony?

Prawdziwą wartość człowieka poznaje się głównie po tym, w jakim stopniu zdołał się wyzwolić od samego siebie.

                                                                                       Albert Einstein


Czy czegoś ci naprawdę brakuje?
Nie. To tylko taka fałszywa myśl.
Nikomu niczego nie brakuje.
A więc odpręż się. Raduj się.

Lecz ego zachowuje się jak tyran. Ciągle powtarza: - stań się kimś wielkim, stań się Buddą, stań się Chrystusem, osiągnij coś.
A przecież Chrystus nigdy nie starał się zostać Chrystusem i dlatego nim był. Tak samo Budda.
     Oni po prostu zaakceptowali samych siebie i poprzez tę akceptację rozkwitli. Tak się właśnie przydarza.
W takim momencie pojawia się Przemiana.
Zaczynasz żyć.
      Przestaje ciebie obchodzić opinia innych o tobie.
Nie uczestniczysz już w tym obłąkanym wyścigu bycia kimś innym niż naprawdę jesteś.
     Ego cichnie.
Nie porównujesz się już z innymi, ani nie współzawodniczysz.
Współzawodniczyć można jedynie z samym sobą.
I właśnie wtedy zaczynasz rozkwitać.
                                                                                                Osho


poniedziałek, 23 kwietnia 2018

Okrąglik

Dość krótkie, ale strome podejście na Okrąglik. Ze strony słowackich dolin zawiewa gorący wiatr, koszula pod plecakiem robi się całkiem mokra od potu. Wchodzę niespiesznie, a i tak kilka razy odpoczywam.
Tu jak znalazł pasuje tekst od mego przyjaciela Roberta.



Uff! i już Okrąglik, a więc chwila odsapki.



Spałem tu kilkakrotnie, ale po pierwsze primo miejsca na trawie poza szlakiem starcza na jeden namiot – góra dwa, a po drugie primo Okrąglik jest odwiedzanym szczytem.
       To atrakcyjny punkt docelowy dla turystów idących z Cisnej. Czyli można tu spać, ale ewakuacja powinna nastąpić o godz. 9.00 przed nadejściem pierwszych turystów.
Miejsce widokowe, ale porównania z Fereczatą nie wytrzymuje.
Poza tym 90% turystów z Cisnej „zalicza” ten szczyt i nie idzie dalej.

Dlatego Zbyszek idzie dalej!
Stąd godzina do miejsca, gdzie duch spotyka się z przestrzenią.



Coraz bliżej do Fereczatej i czuję się coraz bliżej domu (a uczucia nie kłamią) – a wokół niedziela, widoki po horyzont i wspaniała pogoda!


Ale cudnie, ale cudnie!” – mówię do siebie w rozradowaniu.
Przecież co jakiś czas trzeba dla higieny psychicznej porozmawiać z kimś mądrym?

Tu przypominają się słowa klasyka (Steda): - Nie jest to stracony trud, jeśli się mówi do siebie i sobie samemu się ponazywa różne luźne myśli.
I kiedy się mówi głośno, to się bardzo uważa, jak się mówi, jak jest mówione to, co jest myślane, i nierzadko bardzo niegłupie zdania się układają.
Jeżeli oczywiście się mówi – do kogoś czy do siebie mając coś do powiedzenia, a nie po to, aby coś cokolwiek zajazgotać z bezmyślności, z gadatliwości czy panicznego lęku przed ciszą”.

Dochodzę.

piątek, 20 kwietnia 2018

Kawałek Prawdy

Pewnego dnia wybrał się diabeł ze swoim przyjacielem-człowiekiem na zdrowotną przechadzkę.
Spacerowali tocząc interesującą dysputę filozoficzną, a przed nimi szedł jakiś młody człowiek.
W pewnym momencie młodzieniec schylił się i coś podniósł.

- Co on znalazł? - dopytywał się człowiek.
- Kawałek Prawdy – odpowiedział diabeł.
- I nie martwisz się? - pytał dalej człowiek.
- Nie mam powodów – odpowiedział diabeł – on nie rozpozna Prawdy, ponieważ zadbali o to kapłani jego wiary mącąc mu w głowie.
                                                                                                                       Zobacz: - oto popatrzył przez chwilę na znalezioną Prawdę i już ją odrzucił.

Rozmowy w Roztokach

Informacja: - Za tydzień, w piątek 27 kwietnia pojawią się na blogu ostatnie wiosenne wpisy i autor uda się na zasłużone wakacje.
Przerwa we wpisach potrwa do jesieni.

Idzie się wyśmienicie o tym rześkim poranku. Mijam bobrowiskowy zalew z widocznym żeremiem. (dom bobrów)


coraz bliżej Roztok



Po drodze dwie rozmowy.
Pierwsza zaraz obok tego drogowskazu ze zdjęcia.
.
Na pniu ściętego drzewa siedzi puszysta jejmość. Siedzi i je czipsy. Widocznie zgłodniała.

- Dzień dobry, ależ ma pan ciężki plecak!
Zatrzymuję się.
- Dzień dobry. Otóż proszę szanownej pani on nie jest ciężki – on się tylko ciężki wydaje, nie waży więcej niż dwanaście kilo.
- Ooo.. to bardzo dużo, to jest ciężki.... i jeszcze z takim ciężarem wspinać się po górach? Zdrowiem szastać?
                                                                                                                                                     Popatrzyłem na kobietę wymownie.
- Bez urazy – Ale zdrowie jest z powodu „dużo chodzić” a nie „dużo siedzieć”. Poza tym wiele lekarstw można zastąpić ruchem fizycznym, natomiast nie ma takiego lekarstwa które potrafi zastąpić ruch fizyczny.

Jednak moje wyjaśnienie nie trafiło widocznie pani do przekonania, bo rzekła:
- Rozumiem że można wejść na jakąś górę dla widoków, ale po co z takim plecakiem?
- Niosę ze sobą namiot i śpiwory, aby pomieszkać na szczycie...
- Co pan? Przecież są niedźwiedzie, wilki, zimne noce, nie szkoda panu zdrowia?
- Powtórzę jeszcze raz – bez urazy – a pani nie szkoda zdrowia?
- Jak to?
- a tak to! Przecież pani niesie i to non stop, o wiele cięższy plecak niż mój, szacując na oko co najmniej dwadzieścia kilo. Niesie go pani dzień i noc, nigdy go nie zdejmuje, przez co pani serce i kręgosłup nie mają nawet chwili odpoczynku.
A ja dojdę gdzie mam dojść i plecak zdejmę.

Kobieta zamilkła i przestała jeść.
I po rozmowie.

Trochę mi jej było żal, ale.... powiedziałem prawdę, a prawda boli najczęściej.  

Mijam Roztoki. Żywego ducha nie widać....



Tylko to pomyślałem i jak spod ziemi napatoczył się wypytywacz.

Dołączył do mnie – nic nie niesie – za to ma kijki. 
Idziemy obok siebie. Rozmowa mnie bawi – chociaż odpowiadam jedynie monosylabami tak – nie.
A skąd, a dokąd, ile mam lat, gdzie mieszkam itp.
Wreszcie pada pytanie - tyle pan podróżuje, trzeba mieć na to pieniądze, to z czego pan się utrzymuje?

Do faceta nie dociera, że niosę namiot, wyobraża sobie, że przez kilka miesięcy nocuję non stop w hotelach.
W każdym razie mam okazję zastosować jeden z ulubionych dowcipów pod tytułem "pieniądze z szafy".

- Biorę pieniądze z szafy proszę szanownego pana – odpowiadam.
- Jak to z szafy? - Zainteresował się.
- No po prostu podchodzę do szafy jak mi potrzeba pieniędzy i wyjmuję potrzebną sumę – tłumaczę.
                                                                                                                                                              Facet widać myśli i choć nie jest przekonany, zadaje pytanie, na które czekałem.
- A skąd biorą się pieniądze w tej szafie?
- Moja żona tam je wkłada.
- A żona skąd je ma?
- Ja jej daję....
- Pan ze mnie kpi?
- Ależ skąd.

Po raz kolejny udał mi się stary dowcip! Idziemy w milczeniu jakiś czas - staram się utrzymać poważną minę, bo kątem oka widzę, że facet mi się przypatruje.

- No dobrze – mówię wreszcie, powiem panu jaka jest prawda.
Dla większego efektu oglądam się za siebie – za nami nikogo nie widać, tylko my dwaj. Wypytywacz także się obejrzał.
                                                                                                                                                                   - Otóż w ustronnych miejscach proszę pana, takich jak tutaj, to ja morduję brutalnie, a potem ograbiam zwłoki przygodnych turystów którzy za dużo pytają.
                                                                                                                                                  Poskutkowało – dotarło. Facet się zmieszał, a może obraził, coś tam bąknął i zakręcił w ścieżkę biegnącą za ostatnim domem w Roztokach.

Nie ma to jak swoboda! (i dziewczyna młoda)
Nie uznaję konieczności prowadzenia grzecznej rozmowy zawierającej konwenanse. Co nie znaczy, że podpieram się chamstwem. Bynajmniej.
Mogę rozmawiać sensownie, albo robić sobie jaja, lecz zawsze z klasą. A kiedy zajdzie konieczność, potrafię posłać do diabła każdego, kto wyda mi się niesympatyczny.

Czyli asertywność po prostu! - mógłby ktoś podsumować. Może być asertywność, ale ja wolę nieco szerzej:
Ot – wolność.

Przełęcz ponad Roztokami. Widok na Słowację. Przed wojną było tu przejście graniczne na Węgry. Po widocznym na zdjęciu budynku węgierskiej straży granicznej  zachowała się resztka betonowej piwnicy.


Komplet drogowskazów i ciekawostka: - fotografuję pierwszy z trzynastu słupków granicznych, które są ustawione odwrotnie - pokazują Słowację tam gdzie powinna być Polska. Dokumentuje to drugie zdjęcie ze słupkiem - stoję od strony Cisnej - za słupkiem widać drogę na Ruske Sedlo, a na słupku po mojej stronie widać S.....

Trzynaście kolejnych słupków w stronę  Balnicy ustawili pijani żołnierze, a potem widocznie wytrzeźwieli, bo dalej jest prawidłowo. Zwykle żołnierze mają dowódcę, on więc także musiał być w stanie wskazującym. No a generał co na to powie?