Posłuchaj mądrości piasków

Jedno z najpiękniejszych opowiadań sufickich…

Posłuchaj mądrości piasków.

           Pewien strumień, płynący ze źródeł w dalekich górach, przepływał przez wszelkiego rodzaju tereny, aż wreszcie dopłynął do piasków pustyni.

Już miał przeprawić się przez nie, tak samo, jak przez wszelkie inne przeszkody……

Gdy stwierdził, że wody jego znikają pochłaniane przez piasek.

           Strumień był przekonany, że przebycie pustyni jest jego przeznaczeniem, jednak nie widział na to sposobu.

         - Wiatr pokonuje pustynię, więc i strumień może tego dokonać – w pewnej chwili dobiegł  go szept z pustyni….

           Strumień widział, że gdy tylko rzucał się w piasek, znikał pochłonięty przez niego. Wiatr zaś unosił się w powietrzu i dzięki temu przeprawiał się przez pustynię.

          - Nie pokonasz pustyni, płynąc tak, jak zawsze płynąłeś.

Znikniesz, albo staniesz się bagniskiem. Musisz pozwolić wiatrowi, by przeniósł cię do celu twej wędrówki. 

- Ale jak mam to uczynić?

- Pozwól, by wiatr cię wchłonął.

Strumień nie mógł zaakceptować tego sposobu. Nigdy jeszcze nie został przez nic wchłonięty. Nie chciał tracić swej indywidualności.

A gdyby ją stracił….skąd miał wiedzieć, że ją w ogóle odzyska?

        - Taka jest rola wiatru – szeptały piaski. Wiatr unosi wodę i przenosi ją nad pustynią, a potem pozwala jej opaść. Woda opada deszczem i na powrót staje się rzeką.

       - Skąd mam wiedzieć, że tak stanie się naprawdę?

       - Tak jest. Jeśli nie wierzysz, staniesz się co najwyżej grzęzawiskiem. Nawet to zająć może wiele, wiele lat. Bycie grzęzawiskiem to nie to samo, co bycie strumieniem.

       - Czy nie mogę pozostać strumieniem takim, jakim jestem dzisiaj?

- W żadnym razie takim nie pozostaniesz – szeptały piaski. Twoja istota zostanie uniesiona i z niej znów powstanie strumień. Nazywają cię dziś tak, jak cię nazywają, ponieważ nie wiesz, co jest twoją istotą.

        Gdy strumień usłyszał te słowa, w jego myślach odezwały się dalekie echa. Przypomniał sobie, jak przez mgłę, pewien stan, w którym obejmowały go – a może tylko jakąś jego część – ramiona wiatru.

       Przypomniał też sobie, że było to prawdą, choć nie było takie oczywiste.

I strumień wzniósł się w oparach w witające go ramiona wiatru, który delikatnie i z łatwością uniósł go i przeniósł przez pustynię, pozwalając opaść miękko, gdy tylko dotarli do szczytu góry, oddalonej o wiele, wiele mil.

       Ponieważ strumień miał wątpliwości, mógł lepiej sobie przypomnieć i zapamiętać szczegóły tego przeżycia.

      - Tak, teraz poznałem moją prawdziwą tożsamość.

Strumień uczył się. Piaski szeptały:

      - My to wiemy, dlatego, że widzimy to co dnia, i dlatego, że my – piaski – rozciągamy się na całej drodze, od rzeki aż po górę.

To dlatego powiadają, że bieg strumienia życia zapisany jest w piaskach pustyni.

        Posłuchaj mądrości piasków.