Kapelusz i wiatr

 Kapelusz, że go na głowie nosi wielu gości, dostał manii wielkości.

Na inne części ubrania patrzył wyniośle i z góry.

Szczególnie dotyczyła ta mania zwykłych butów ze skóry.

Że niby na samym dole….że niby błocie i w te de….

A on wysoko, na czo – le.

Z tym wewnątrz napisem „Eden”.

Przemawiał nader chętnie, jako sąsiad umysłu bliski.

Coś niecoś wiedział o sztuce, coś niecoś wiedział o pięknie

I coś niecoś ogólnie, o wszystkim.

- Wiem o tym – mawiał – panowie,

Bo trzyma się rękę na pulsie! ( Siedząc na głowie!! )

Wyżywał się co dzień prawie w podobnych monologach.

Po bruku, po śniegu, po trawie szły w tym czasie buty na nogach.

Czy to wiosna, czy lato, czy zima , jeśli trzeba było, szły w przód.

A kapelusz im ciągle docinał, podśpiewując: -„Głupiś, jak but”….

I trwałoby to latami, może nawet z piętnaście lat, gdyby nie to,

Że za butami ujął się w końcu wiatr.

Zachował się mianowicie, jak człowiek o słabych nerwach:

Nadleciał z wściekłością i z wyciem

I z głowy kapelusz zerwał

Przepędził go po błocie siłą swego podmuchu:

- Noooo, niech otrzeźwi to cię, ty głupi kapeluchu…

MORAŁ:

Wspomnijcie czasem ziomkowie

Kapeluszowe dzieje:

Od siedzenia na głowie

Na ogół się nie mądrzeje.