Bóg chrześcijan to super gość jest

Rachab, czyli samotność prawdziwa i udawana

Księga Jozuego zdaje sprawę ze znanej afery szpiegowsko-muzyczno-obyczajowo-rzeźniczej, jaka odbyła się w mieście Jerycho.

      Jozue otrzymał mianowicie zapewnienie od Boga, że zdobędzie miasto Jerycho – a także inne ziemie. Jednakże nie wiadomo, dlaczego nie poprzestał na tej obietnicy- choć mógł się położyć spać, mając już pewność zwycięstwa – ale nim przystąpił do oblężenia, posłał na wszelki wypadek dwóch agentów wywiadu, zaopatrzonych suto jak zawsze w tej sytuacji w tamtejszą walutę.

     Byli to młodzi chłopcy, całkiem bystrzy, ale nieco lekkomyślni. Ledwo weszli do miasta, postanowili zakosztować różnych uciech cywilizacji, których długo nie zaznali w służbie wojskowej. Mając w kieszeni niemało gotówki, puścili się przeto wieczorem po ulicach w poszukiwaniu domów z czerwoną latarnią, a było kilka takich w owym mieście, sławnym z wysokiego poziomu kulturalnego.

Rychło znaleźli żądany obiekt i wiedzeni natchnieniem nieziemskim, trafili do pewnej pani imieniem Rachab.   Była to osoba marnej konduity, bo właśnie zarabiała na życie sprzedażą swoich uroków fizycznych. Niestety uroki te gasły stopniowo i tęga Rachab była już osobą postarzałą, pracowała na niskiej taryfie dla uboższej klienteli i zarabiała coraz skromniej. Jednak obaj chłopcy po trudach obozowych nie przebierali tak bardzo i więdnąca hetera przypadła im do gustu. Atoli gdy podpili sobie troszeczkę, zachciało im się popisywać i rychło zdradzili przed nią swoje szpiegowskie zadania.. Kiedy się zreflektowali, było już za późno. 

          Rachab miała ich w ręku.

          Błagali ją o litość, ale osoby tego zawodu same za rzadko doznają litości, aby miały ją do rozdawania bliźnim. Rachab myślała szybko: -„Jest prawie pewne, że miasto zostanie zdobyte przez wroga, bo wiem o tym, że mają Boga za sprzymierzeńca.

Oto przesłanka.

A teraz alternatywa: - albo wydam szpiegów policji, a wtedy zasłużę się u księcia i okażę wierność miastu, ale za to zgotuję sobie zgubę po wkroczeniu nieprzyjaciela, albo…ukryję ich u siebie, a wtedy zażądam opieki od okupantów, ale do czasu ich przyjścia narażam życie. Co prawda, chowając wroga zdradzam miasto i księcia, ale naprawdę mogę sobie darować te skrupuły. Nie jestem wiele dłużna rodzinnemu miastu, które zawsze pluło mi w twarz i które, nawet gdyby ocalało, każe mi umrzeć z głodu za parę lat. I tak jestem tu zupełnie samotna jak w pustym mieście. Zostawiając tedy na boku urojenia moralistów, mam do wyboru: narazić się na śmierć pewną po zdobyciu miasta. Nie tak łatwy wybór, bo śmierć pewna ma tę przewagę, że się odwlecze, a na śmierć wątpliwą narażam się już w tej chwili. Między niepewnym złem teraźniejszym a pewnym  złem przyszłym nie można rozstrzygać racjonalnie. Wybieram na ślepo: - ocalę szpiegów. Parę tygodni strachu, ale potem – co za życie! Futra, klejnoty, chałwa na co dzień, jazdy do opery – a może któryś z ich wodzów ożeni się ze mną? Jeszcze jestem dobra dla tych dzikusów".

      Po tych deliberacjach Rachab zawarła ze szpiegami umowę: - ukryje ich, a potem ułatwi ucieczkę w zamian za ocalenie jej i jej rodziny po zdobyciu miasta przez wojska Jozuego. Ustalono znaki rozpoznawcze i tak się zakończyła szpiegowsko- obyczajowa część historii.

     Potem zaczęła się część muzyczna.

Plan oblężenia miasta przygotował dokładnie Bóg, a Jozue skrupulatnie wykonał instrukcje. Zamiast, jak doradzał zdrowy rozsądek, posłużyć się machinami oblężniczymi i działami, zorganizował on orkiestrę dętą, złożoną z samych kapłanów, kazał jej obchodzić mury miejskie i grać marsze wojskowe.

Z tyłu niesiono Arkę Przymierza, a z przodu maszerowały oddziały wojskowe. Kapłani dęli w trąby codziennie przez siedem dni, słaniali się z wyczerpania, a większość dostała rozedmy płuc. I zapalenia krtani – bo kapłani też ludzie.

     Wojska oblegające szemrały sądząc, że wódz każe im się wygłupiać. Jerychończycy na murach śmiali się z wrogów myśląc, że powariowali. Ale ten się śmieje, kto się śmieje ostatni.

Siódmego dnia orkiestra zadęła z całej siły, aż oczy wyszły na wierzch kapłanom, a jednocześnie cała armia na rozkaz wrzasnęła tak głośno, że mury miasta cudownym sposobem runęły na ziemię i rozsypały się w proch.

    Teraz zaczęła się rzeźnicza część historii: -wojacy na rozkaz Boga wdarli się do miasta i wyrżnęli tam – jak opowiada Pismo – „mężczyzn, kobiety, dzieci i starców, woły, owce i osły” Znalezione skarby zabrali sobie kapłani, a całe miasto spalono, z wyjątkiem jednego domu. Był to dom Rachab. Armia dotrzymała słowa, ocaliła mieszkanie ladacznicy, meble i rodzinę. Paru oficerów targnęło się na jej cnotę, ale Rachab skargami w dowództwie wymogła od nich zapłatę.

     Potem całe wojsko odeszło, a Rachab rzuciła się z płaczem na ziemię. Została w bezludnym mieście, w jedynym ocalonym domu, pośród gruzów, trupów, kurzu i zapachu spalenizny, sama, bez przyjaciół, opieki, klientów.

Nie było futer, nie było klejnotów, ani chałwy, ani opery, ani męża – wodza. Nie było nic, tylko jałowe, samotne życie na pustkowiu. I to był koniec.

      Jedno w tej historii jest zastanawiające. Fizycznie jest rzeczą niemożliwą, aby miejski obronny mur upadł od krzyku i siedmiu trąbek, a więc pewne jest, że było to zdarzenie cudowne. Ale skoro Bóg i tak musiał uczynić cud, to po co właściwie kazał całej armii męczyć się i błaźnić przez cały tydzień, a kapłanom nie tylko zniszczyć zdrowie, ale i stracić autorytet wśród ludu – bo któż będzie szanował kapłanów z dętej orkiestry? Po co? – pytam i znajduję dwa możliwe wyjaśnienia:

        - albo Bóg tak niesłychanie lubuje się w marszach wojskowych, że chciał się ich nasłuchać do woli,

        - albo był to po prostu acte gratuit, czysty żart surrealistyczny, którym chciał zakpić z podwładnych.

W tym drugim wypadku wykazałby spore poczucie humoru, ale znając jego charakter sądzę, że chodzi o to pierwsze.

Niestety….. takie upodobania przy takich możliwościach wpływu! I rzeczywiście – robił potem wszystko, żeby móc wysłuchiwać jak najwięcej marszów wojskowych, do tej chwili się nie znudził.

        A oto niektóre morały wynikające z tej historii:

Morał pierwszy: -sytuacja Rachab – żeby ocalić głowę wśród wielkiego starcia, nie wystarcza zajmować się prostytucją w sensie fizycznym.

Morał drugi: - sytuacja szpiegów – palec Opatrzności może prowadzić człowieka w różne dziwne miejsca, ale jest w tym zawsze jakiś ukryty cel, ważny dla dobra ludzkości.

Morał trzeci: - sytuacja Rachab – nie udawajmy pochopnie, że jesteśmy „Samotni wśród tłumu ludzi”. Kiedy będziemy samotni naprawdę, zrozumiemy tę różnicę.

Morał czwarty: - sytuacja powszechna – trąbmy, trąbmy, a może jakiś cud się stanie.