Zajączek i kapusta

           Czy polubisz kogoś, kto ciebie przejrzy i nazwie twoje przekonania po imieniu?

Być może w duchu przyznasz mu rację, ale on w ten sposób, zniszczył twój świat, niszczy twoją radość!

            Nie wybaczysz mu – wierzysz bowiem w swoje wyobrażenia, w swoje halucynacje.

      A tu przychodzi ktoś, i mówi ci, że jesteś głupcem. Że idol, którego czcisz, to tylko kamień, że święte księgi, które czytasz, to same bzdury.

   Mówi ci: - „Odrzuć to wszystko, pozbądź się tego bagażu i wejdź w ciszę”.

Tylko przez ciszę poznasz Tego, Który jest.

Tylko poprzez stan nie-umysłu wejdziesz do prawdziwej świątyni.

      Prawdziwa świątynia nie jest na zewnątrz, ty jesteś prawdziwą świątynią.

Nigdzie nie trzeba iść, nawet jeden krok nie jest potrzebny. Nie musisz tworzyć Boga – cokolwiek bowiem stworzysz, będzie to fałszywe.

Dziecko leżało przy kominku i wydawało się, że rysuje coś na kartce papieru.

Usiadł koło niego jego ojciec i pyta:

          - Co tam rysujesz synku?

          - Zajączka i kapustę – odpowiada dziecko.

    Ojciec patrzy: - kartka pusta. Pyta więc:

          - A gdzie kapusta?

          - Zajączek ją zjadł, - pada odpowiedź.

          - A gdzie zajączek?

          - Najadł się i poszedł sobie – odpowiedział synek.

Jeśli naprawdę zbliżasz się do poznania egzystencji, cała wiedza znika. Stajesz się nie-wiedzący, niewinny jak dziecko.

       - Wielbłąd jest przepełniony wiedzą, gromadzi, przyswaja.

       - Lew odrzuca wiedzę, popada w drugą skrajność.

       - Dziecko jest wolne od skrajności, od wszelkich dualizmów, jest niewinne. Jest wolne od wiedzy, bo wiedza jest niemal oszukiwaniem, nie tylko innych, ale i siebie, bo wciąż powtarzasz to, co zapożyczone.