Nicola Tesla i pulsary

      Fizyk Paul LaVioletta....Jakie piękne nazwisko!

 Ten człowiek, mimo akademickiej posady, nie obawia się odważnie myśleć i mówić, co pomyślał. Widocznie Zaratustrę czytał.

Tworzy podstawy fizyki wykorzystania ognia gwiazd.

       To komunikowanie się za pomocą gwiazd.

LaVioletta  studiował fizykę w Johns Hopkins University, obronił doktorat z teorii systemów w Portland State Univ. I jest członkiem Amerykańskiego Towarzystwa Astronomicznego. Ale to akurat wstecznicy są.

Jego najnowsza książka, to  „Mowa Galaktyki”.

Ta pasjonująca książka, rozpoczyna się od historii odkrycia pulsarów -  rodzaju gwiazd, które w regularnych odstępach czasu emitują sygnały radiowe. Pierwszy pulsar został odkryty przez studentkę z Cambridge, Jocelyn Bell, w 1967 roku.

 Po kilku miesiącach obserwacji owego pierwszego pulsaru, jego sygnał nagle znikł, po czym pojawił się na nowo. Z powodu regularności pulsowania ekipa badaczy nazwała to źródło promieniowania LGM 1.

    LGM jest skrótem od „Little Green Men” – Małe Zielone Ludziki.

W grudniu 1967 roku Jocelyn Bell odkryła drugi pulsar, nazwany LGM 2.

Te dwa pulsary były odległe od siebie o cztery tysiące lat świetlnych.

       W ciągu kilku następnych miesięcy 1968 roku odkryto następne pulsary.

Jocelyn Bell zasugerowała, że być może pulsary stanowią część wielkiej międzygalaktycznej sieci komunikacyjnej. ( jakie mądre kobiety są?)

    Lecz naukowcy….mężczyźni....szybko zatrzasnęli drzwi przed teorią studentki. Przecież oni nie mogą być głupsi!

 Stwierdzili, że pulsary, to białe karły. Lecz szybko okazało się, że ta teoria odpada, bo dwa pulsary odkryte w mgławicach Kraba i Żagla, były pozostałościami supernowych, czyli gwiazd eksplodujących.

Potem była teoria „neutronowej gwiezdnej latarni morskiej”. Ta teoria też upadła, gdy astronomowie odkryli, że są pulsary, których pulsowanie nie jest regularne.

     I w tym momencie LaVioletta zaproponował powrót do teorii pulsarów, jako rozmieszczonych nieprzypadkowo urządzeń komunikacyjnych.

   A mówiąc dobitniej, uznał, że są one ELEMENTAMI CELOWO ROZMIESZCZONEJ WEWNĄTRZGALAKTYCZNEJ SIECI.

    I tu LaViolette zamieszcza mapę galaktyki, na której zaznacza około 300 znanych pulsarów.

      Podpis pod mapą brzmi: - "Jak widać, pulsary są rozmieszczone w płaszczyźnie nieba w taki sposób, że wskazują kluczowy punkt związany ze środkiem galaktyki"

 A środek tego skupiska „wyznacza odchylenie kątowe dokładnie jednego radiana od środka galaktyki”!.

Wskazując na ów jeden radian, twórcy pulsarów nie tylko dają do zrozumienia, że ich sygnały są inteligentnego pochodzenia (….)  ale również informują, że jest im znane położenie środka galaktyki widzianej….z naszego Układu Słonecznego!

    Z taką koncepcją wiąże się jeden problem – jest nią relatywistyczne ograniczenie prędkości: - nic nie może się przemieszczać w konwencjonalny sposób szybciej niż światło.

     Zatem….Ten, kto zbudował tę sieć, musiał znać sposoby przemieszczania się i komunikowania z prędkością większą od światła.

      W 1991 roku Thomas Ishii i George Giakos dokonali transmisji mikrofal z prędkością większą, od prędkości światła. Nieco później, w 1992 roku, Anders i Nimitz, niemieccy fizycy z uniwersytetu w Kolonii, opisali transmisję mikrofal. Dokonali tego samego, tylko….szybciej!

  Ich prace stały się powszechnie znane po 1995 roku, kiedy udało im się transmitować 40 Symfonię Mozarta przez jedenastocentymetrowy przewodnik prędkością 4,7 raza większą od prędkości światła.

     I teraz okazuje się, że dużo dalej był Nicola Tesla! LaViolette dotarł do niepublikowanych prac Tesli.

A więc LaViolette zamieszcza schemat urządzenia zbudowanego przez Teslę. Urządzenie to składa się z kondensatorów, anteny jednobiegunowej, impuls daje przerwa iskrowa, rejestrator, uziemienie. Proste ma być!

  „Za pomocą czoła podłużnej fali uderzeniowej, urządzenie to generuje sygnały przez wielokrotne ładowanie kondensatora do wysokiego napięcia i gwałtowne rozładowanie go przez przerwę iskrową. Czoło powstającej w ten sposób fali uderzeniowej było przyjmowane przez naelektryzowany mostek kondensatora, który rejestrował te fale, jako przejściowe przebiegi napięcia za pomocą rejestratora szczotkowego. Sygnały były z powodzeniem przekazywane do odbiornika umieszczonego w sąsiednim pokoju, w metalowej uziemionej obudowie".

   Odbiornik był całkowicie odizolowany, jednak zarejestrował czoła fal uderzeniowych!

I Nicola Tesla zrozumiał, że fale podłużne są nadświetlne. Wydedukował, że mostek kondensatora może wykrywać zakłócenia grawitacyjne, a fale, które przekazuje nazwał "Quasi - światłem".

Minęło kilkadziesiąt lat, od odkryć Tesli......

Fizyk Thomas Brown, odkrył, że można uzyskać lepszy odbiór, jeśli zastąpi się kondensatory z tlenku tytanu - kondensatorami ceramicznymi. Małe usprawnienie tylko, w tym prostym wynalazku Nicoli Tesli.

Kończąc ten wątek - podobnie działa pulsar. Pulsar to komunikacja nadświetlna!

     Dogmat względności, oraz granicznej szybkości światła, był tylko etapem.

Czytam właśnie o eksperymentach, w których szybkość światła jest przekraczana MILIARD razy…..

   I jak się tym nie zachwycać???? Jeśli siebie nie zabijemy (na śmierć) , to siebie wzmocnimy!