GIGANCI

Boziuniu, ile jest ciekawych rzeczy wokół! Dziś napisałem o gigantach, jutro będzie o pulsarach. A wszystko łączy się ze wszystkim. Czyli wystarczy zrozumieć cząstkę, żeby zrozumieć wszystko.
    To fraktale są. Powtarzalność.
"Duża pchełka, mniejszą pchełkę gości i tak do nieskończoności" - Jonathan Swift.

„Mamy powody sądzić, że niektóre z kości gigantów, które zachowały się i zostały odnalezione, ukryto przed społeczeństwem. Znaczy to, że zgromadzono dowody istnienia gigantów……

Nasuwa się więc pytanie, dlaczego muzea postanowiły ukryć gigantów za zamkniętymi drzwiami i w szafach, gdzie może je oglądać tylko garstka wybrańców?

       Czyżby był to spisek?”

Stephen Quayle

       

        Na zdjęciu skamieniały (pięćset tysięcy lat?) irlandzki olbrzym, oparty o wagon kolejowy na stacji Broad Street Goods w Londynie, w XIX wieku.

(Stephen Quayle – Genesis 6 Giants).

            Słynny rzymski historyk i uczony, Pliniusz Starszy, pisał, że pewnego razu legiony rzymskie walczyły przeciwko olbrzymom. Kości jednego z takich gigantów, którego widzieli Rzymianie, kiedy jeszcze żył, zostały przywiezione przez Marka Skaurusa z Joppy w Judei.

     Olbrzym ów miał ponad 12 metrów wzrostu i żebra większe, niż indyjskie słonie, kręgosłup zaś był gruby na 45 centymetrów.

    Odkąd Rzymianie zwrócili pożądliwe oczy na Galię,  ich zdyscyplinowane legiony były nękane przez północny odłam Gomarian. Tutaj także  Rzymianie napotkali nowego i groźnego przeciwnika: - Celtów i ich kuzynów Teutonów, czyli Germanów.

     O Celtach wiemy niewiele. Przywędrowali oni prze Azję Mniejszą i północną Europę, na tereny Walii, Szkocji i Irlandii.

     O ogromnych rozmiarach Celtów, donosili nie tylko rzymscy historycy po podboju Galii. Także grecy, Arian i Diodor, pisali o ich niezwykłym wzroście.

    Celtowie stoczyli kilka zaciekłych wojen z Rzymem i wiele rzymskich posterunków zdobyli, splądrowali i spalili do gołej ziemi. Wprawdzie Rzymianie w końcu wymyślili sposób, by pokonać tych olbrzymich wojowników, atakując ich nogi, nieosłonięte wielkimi tarczami, których olbrzymy używały w walce.

    Ci niebieskoocy, jasnowłosi giganci wprawiali w przerażenie tych, którym przyszło po raz pierwszy zmierzyć się z nimi w walce.

      Ale poza Galią, na wschód od Renu rzymskie legiony napotkały jeszcze groźniejszego przeciwnika – jedynego przeciwnika, który kiedykolwiek pokonał słynne legiony i uniemożliwił Rzymianom podbój centralnej Europy – terenu dzisiejszych Niemiec.

     Wrogiem tym byli Cymbrowie, czyli Teutoni, czyli…Germanowie.

Klasyczny historyk Strabon pisał, że w słynnej bitwie w Lesie Teutoburskim, Germanowie zdziesiątkowali cztery rzymskie legiony w walce tak brutalnej, że Rzymianie zachowali wobec nich defensywną postawę, aż do ostatecznego upadku zachodniego cesarstwa rzymskiego.

     W końcu jednak kilku Germanów zostało pojmanych przez Rzymian, a jeden z nich, kłopotliwy król imieniem Teutobokh, przemaszerował jako jeniec przez Rzym, prowadzony w triumfalnej paradzie. Rzymski historyk Floras pisze, że król ów był tak wysoki, że gdy szedł, był widoczny ponad trofeami niesionymi na grotach włóczni. To wskazuje, że Teutobokh musiał mieć trzy metry wzrostu, a być  może i więcej.

O spotkaniach z gigantami donosili także: Vespucci, sir Francis Drake i de Soto, oraz Coronado.

Cechą charakterystyczną gigantów było również podwójne uzębienie i sześciopalczastość.

     Taką cechę opisuje staro-testamentowa Druga Księga Samuela 21:19-22 ( Jeden z olbrzymów kananejskich miał sześć palców u rąk i nóg) To samo jest powtórzone w Pierwszej Księdze Kronik 20:6.

    Także Majowie często przedstawiali swych królów z sześcioma palcami u rąk i nóg.

Niedaleko Mezarino na Sycylii w 1516 roku znaleziono szkielet giganta, który miał co najmniej 9 metrów.

    Ateńczycy znaleźli w pobliżu swojego miasta szkielety mierzące około 10 i 11 metrów.

W Czechach znaleziono szkielet człowieka o wzroście 8 metrów, jego kości nóg są wciąż przechowywane w średniowiecznym zamku w tym kraju.

     Mauretania – tu zaleziono czternastometrowe szkielety.

  

 Wniosek: - Na całej kuli ziemskiej, znaleziono materialne i tekstowe ślady gigantów. Według przekazów sumeryjskich, ta rasa była wynikiem krzyżowania „bogów” z ludźmi. Przekazy biblijne są znacznie młodsze od sumeryjskich, a więc tylko powtarzają starsze zapisy.

Te wielkie stworzenia, Sumerowie nazywali  chimerami.