Aleja

Była sobie w pewnym ogrodzie aleja z topoli wysokich.

Rozbrzmiewały w alei tej co dzień licznych przechodniów kroki.

Każdy cmokał latem czy wiosną: -aż przyjemność, jak równo rosną!

Latem cała w zielonych liściach, w zimie była rysunkiem tuszem.

Tą aleją na spacer iść, ach, było jakbyś w kwiatach miał duszę;

Nawet księżyc z służbowej linii zbaczał, by przejść nią jak inni.

Aż dzień taki przyszedł,( uwaga! bo to wielką odgrywa rolę ),

Że wpadł w tę aleję huragan i zaczął tarmosić topole.

Gałęzie giął i wykręcał, zupełnie jak ktoś bez serca.

Świat w szumie się zagubił, kurz p[odniósł się wokoło, lecz drzewa,

Jak to się mówi, wichrowi stawiły czoło.

Jedna tylko z topoli jęczała, że ją boli.

- Po co mi walczyć? – mruczała.

Gałęzie mam kruche i liche….

Silniejszy od mego ciała stokroć razy jest wicher.

Kiedy już wybrał się tędy, padnę i spokój święty.

Inne topole jednak nie rozpaczały wcale:

- My też jesteśmy z drewna, ale walczymy dalej!

Nie tylko w ciebie wicher wieje, lecz w całą wieje aleję.

- Nie będzie wiał tak do końca świata – mówiły jej dalej w szumie,

A jeśli padniesz, będzie szczerbata aleja. Rozumiesz?

Z dziurą po tobie będzie nieładnie…Wytrzymaj, wicher już słabnie.

Dzisiaj, jak dawniej w pewnym ogrodzie, w alei topoli wysokich,

Znów rozbrzmiewają od rana co dzień licznych przechodniów kroki.

Ludzie się cieszą latem i wiosną:

- Ach, jak topole te rosną.