Ważne są tylko chwile....

 Ważne są także wspomnienia. 

Właściwie wszystko jest ważne, albo nic nie jest ważne. 

To niebywałe, ale "Mariczka" uciekła. Komunistom uciekła żona "Orłana"!

To tak, jakby Stalin chwycił Hitlera, a ten mu uciekł!

 -----------------------------------------------------------------------

 Anna Karwańska-Bajlak "Roma".

Łączniczka OUN. Wspomnienia z tomu "Wo imia twoje"

W sidłach UB. Część II. Rzeszów - brama pierwsza.

Była ósma rano. Naszą trójkę wieźli na dworzec PKP w Płaszowie koło

            Krakowa. Zabronili rozmawiać. Do pociągu prowadzili jak zbrodniarzy.

            W wagonie towarowym nie było schodków. Ludzie wchodzili przy pomocy

            tych, którzy już tam weszli i stali przy drzwiach. Jedni drugim

            podawali ręce. Wyciągnęli je także do nas. I zabrzmiały głosy

            eskortujących:

            - Nie pomagać! To banderowcy!

            Odskoczyli od nas, jak od zadżumionych. Nie, nie wszyscy. Elegancko

            ubrany pan podał mi rękę i pomógł wejść do wagonu. Kim był? Może też

            ubekiem?

            Rozmieścili nas daleko jeden od drugiego. Nie było nawet jak

            zamienić słowa. W którymś jednak momencie, kiedy w wagonie zrobił

            się ruch, o. Hrab zdążył mi szepnąć, że „Mariczka” uciekła. Dziecko

            zostawiła. Zabrało ją UB.

            Zrobił się piękny, słoneczny dzień wiosenny. Świat napełniał się

            ciepłem. Powietrze w wagonie było coraz bardziej duszne.

            Przeszkadzała mi przesiąknięta więziennym zapachem wełniana

            sukienka. Pociąg się ślimaczył, zatrzymywał się na każdej oznaczonej

            i nie oznaczonej stacji. Do Rzeszowa dowlekł się na czwartą

            popołudniu. Tu czekało więzienne auto.

            W budynku UB rozdzielono nas. Mnie zostawili w korytarzu w

            towarzystwie strażnika. Minęło kilka chwil. Podszedł wojskowy i

            kazał iść za nim.

            - Na przesłuchanie. Idziesz do rosyjskiego pułkownika - oznajmił.

            Mężczyzna w wieku może 45 lat, z włosami przyprószonymi gęsto

            siwizną, ubrany po cywilnemu w ciemny garnitur, siedział na krześle

            za stołem. Gestem ręki pokazał mi krzesło, które stało naprzeciwko

            niego. Kazał usiąść. Zapytał, jak się nazywam i za co mnie

            zatrzymali. Normalne, że ta odpowiedź nie wymagała kamuflażu. Oni ją

            doskonale znali.

            - Nazywam się Karwańska i zatrzymano mnie za przynależność do OUN.

            Następnego pytania zupełnie się nie spodziewałam. Nie spodziewałam

            się właśnie od Sowieta, gotowego szkalować wszystko, co ukraińskie.

            - Co zrobiliście ze swoimi chłopcami, że oni rozrywają się

            granatami, rozrzucając po drzewach?

            W głowie mi zaświtało: Czy ten sowiet jest świadomy tego, że w tych

            słowach uznaje heroizm naszych chłopców? Żeby nie trzymać go długo w

            niepewności, długo nie myśląc, wygarnęłam z całą otwartością:

            - Oni rozrywają się i umierają w imię idei, za którą walczą.

            - Odprowadzić ją! - krzyknął tak głośno i z taką nienawiścią, że aż

            podskoczyłam.

            Podszedł bez słowa wojskowy - ten, z którym tutaj przyszłam - wziął

            mnie za rękę i wyprowadził na korytarz. Tu przystanęliśmy