Kundalini - śpiący wąż

Podobnie jak i energia materialna, którą zajmuje się nauka, także energia psychiczna może być twórcza lub destruktywna. Jeśli jest niewykorzystana, staje się destruktywna; wykorzystana, staje się twórcza. Ale może też być wykorzystana nie-twórczo. Chcąc ją uczynić twórczą, należy przede wszystkim zrozumieć, że powinieneś urzeczywistniać nie tylko jakąś część swego potencjału. Gdy jedna część zostaje urzeczywistniona, a pozostała, większa część twojego potencjału, pozostaje nieurzeczywistniona, nie jest to sytuacja, która może być twórcza.

Całość musi być urzeczywistniona – cały twój potencjał musi być urzeczywistniony. Są metody urzeczywistnienia tego potencjału, uczynienia go stanem faktycznym, przebudzenia. Śpi on, niczym wąż. To dlatego został nazwany kundalini – moc węża, śpiącego węża.

Jeśli widziałeś śpiącego węża, właśnie tak to wygląda – leży zwinięty, w ogóle nie ma ruchu. Ale wąż może stanąć prosto na swym ogonie. Staje tak mocą swojej energii. Dlatego symbolicznie używa się węża. Twoja energia życiowa również jest zwinięta kłębek i śpi. Ale może się wyprostować, może się przebudzić z urzeczywistnionym całym swoim potencjałem. Wtedy zostaje przemieniony.

Życie i śmierć to jedynie dwa stany energii – życie oznacza energię funkcjonującą, śmierć oznacza energię, która nie funkcjonuje. Życie oznacza energię przebudzoną, śmierć oznacza energię, która znów zapadła w sen. Więc według kundalini jogi w zwyczajnym stanie jesteś tylko częściowo żywy. Ta część twojej energii, która stała się urzeczywistniona, to twoje życie. Pozostała część tak głęboko śpi, że wydaje się jakby jej nie było.

Ale można ją przebudzić. Jest wiele metod, z pomocą których kundalini joga próbuje tę potencjalność uczynić rzeczywistością Na przykład pranayama (kontrola oddechu) jest jedną z metod uderzania w tę śpiącą energię. Oddechem to uderzanie jest możliwe, ponieważ oddech jest pomostem między życiową energią, twoją praną, twoim pierwotnym źródłem żywotności, i twoją faktyczną egzystencją. To jest pomost między tym, co potencjalne i tym, co rzeczywiste.

Gdy zmienisz system oddychania, zmienia się cały twój system energetyczny. Gdy śpisz, twoje oddychanie się zmienia. Gdy jest obudzony, twoje oddychanie się zmienia. Gdy jesteś w złości, twoje oddychanie jest inne; gdy jesteś w miłości, twoje oddychanie, jest inne; gdy jesteś w namiętności seksualnej, twoje oddychanie jest inne. W każdym stanie umysłu jest szczególna cecha siły życiowej, stąd zmienia się oddychanie.

W złości, więcej energii potrzebujesz na peryferiach. Gdy jesteś w niebezpieczeństwie, gdy musisz atakować lub gdy musisz się bronić – więcej energii potrzebujesz na peryferiach. Ta energia będzie napływać z centrum.

Ponieważ w akcie seksualnym z ciała wyrzucana jest wielka ilość energii, czujesz się potem wyczerpany. Po złości też czujesz się wyczerpany. Ale po chwili pełnej miłości nie czujesz się wyczerpany. Czujesz się świeży. Po modlitwie, czujesz się świeży. Dlaczego stało się coś przeciwnego? W chwili pełnej miłości, energia nie jest potrzebna na peryferiach, gdyż nie ma zagrożenia.

Jesteś spokojny, odprężony, dlatego energia napływa do wewnątrz. Gdy energia płynie do wewnątrz, czujesz się świeży.

Po głębokim oddychaniu czujesz się świeży, bo energia płynie do wewnątrz. Gdy energia płynie do wewnątrz, czujesz się ożywiony, spełniony, masz dobre samopoczucie.

Jeszcze jedno, na co trzeba zwrócić uwagę: gdy energia płynie do wewnątrz, oddech zacznie mieć inną charakterystykę. Będzie odprężony, rytmiczny, harmonijny. Chwilami w ogóle nie będziesz go czuł – czujesz jakby się zatrzymał. Staje się tak subtelny! Energia nie jest potrzebna, więc oddech ustaje. W samadhi, w ekstazie, człowiek odczuwa, że oddech zatrzymał się całkowicie. Nie potrzeba odpływu energii na zewnątrz, dlatego oddech nie jest konieczny. Tak się właśnie dzieje w krótkich chwilach głębokiego zachwytu. Mówimy, że zaparło nam dech w piersiach.