Biwak

Bardzo dużo chodzę. Opuszczam biwak  i wędruję godzinami po okolicy. Jest tu wiele całkiem zdziczałych ogrodów. To ostatnie ślady po ludziach, którzy tu kiedyś żyli.

W ogrodzie

Krzysztof Ćwikliński

        

        W ogrodzie mojej babki, zanurzonym w cieniu,

        W duchocie popołudnia, tuż przy ogrodzeniu,

        W pobliżu krzywej furtki strzeżonej przez tuje,

        Skory pobiec przed siebie chłopiec przydeptuje.

            

        Niecierpliwie, bo nie wie, co to znaczy czekać.

        Jest za mały. Wie tylko, że idziesz z daleka.

        Że już wyszłaś, że idziesz, że przyjdziesz po niego.

        Że to jest najważniejsze, choć nie wie dlaczego.

             

        To ja w krótkich spodenkach, ja sprzed lat czterdziestu,

        Wpatrzony w Łączną Drogę zza krzaków agrestu.

        Pod śliwą i orzechem niby w wielkim lesie,

        Ciekawy, kiedy przyjdziesz i co mi przyniesiesz.

                          

        Wytężam wzrok, bym dojrzał, bym na czas zobaczył,

        Czekam, by pośród cieni, twój cień zamajaczył.

        By się zbliżył i urósł, by się ucieleśnił,

        Ciężkim zapachem lipca i smakiem czereśni.

        Bym się rzucił weń, zapadł, bym w nim istnieć przestał, 

       Ja przed światem ukryty w tujach i agrestach.