Osławice

Wylądowałem w Osławicach, niedaleko Komańczy, w agroturystyce „Chleb Domowy” - tu nastąpiła inauguracja bieszczadzkiej przygody i spania w namiocie. Do Osławic przywiózł mnie Jan Gabriel. Dzięki niemu ominęła mnie uciążliwa podróż z nadmiarem bagażu. Taszczyłem bowiem ze sobą drugi plecak pełen żywności – całkiem niepotrzebnie, jak się okazało.

     Wyjeżdżaliśmy z Janem z Ciężkowic przy ładnej pogodzie, po drodze witały nas coraz to piękniejsze widoki. Dusza śpiewała! Ta ładna pogoda w Osławicach zamieniła się właściwie w upał. Osławice to niewielka miejscowość. Jest mianowicie w tej miejscowości tylko jedno jedyne gospodarstwo przy drodze.

     Stąd jest ładny widok na Chryszczatą…Więc stop! Stop! 

 

Zatrzymujemy się przy budynku. Właścicielka agroturystyki „Chleb domowy” - kosi trawnik kosiarką spalinową. Przy okazji kosi też grzyby - kozaki. I mówi przy tym: - „ jest plaga grzybów”!

       Padało przez trzy tygodnie, teraz zrobiło się ciepło, więc nastał czas grzybowy. Inaugurację sezonu grzybowego 2013 miałem już za sobą w Ciężkowicach, był tam spory wysyp grzybów, ale żeby zaraz używać słów: - „plaga grzybów”? Taka jednak jest specyfika Bieszczadów: - obfitość w przyrodzie. Pierwsze obfitością obdarzyły mnie poziomki, gdy już za dwa dni trafiłem do Szwejkowa. Do nich natychmiast dołączyły się grzyby. I przestrzenie obfite, i widoki, i baaaardzo mało ludzi. Czyli obfitość odludzia. Za to dużo zwierząt i ptaków. Łąki w kwiatach. Powietrze pachnące. Góry pokryte ciemnym starym lasem. Niebo wielkie, chmury inne niż w mieście....

Poza tym...tu wszystko widać! Nic nie zasłania widoku. No, może ten pień złamanego po wichurze drzewa trochę zasłania, ale ja specjalnie przykucnąłem, żeby mu zrobić zdjęcie, bo on mi się wydaje piękny....Po kilku godzinach robię zdjęcie z telefonu,

    Nieco się zachmurzyło i jakby czegoś brakuje…Czego? Hałasu! Jest zajebista, wszechobecna Cisza. Tylko raz na pół godziny przejeżdża samochód. W Osławicach jeszcze nie grały świerszcze, było dopiero kilkanaście dni po ostatnich przymrozkach majowych. Teraz nastąpiło:  

      - Pierwsze prawdziwe gotowanie na druciaku od Bożenki – to trochę jest przypalone od zbyt dużego ognia, ale smakuje wybornie - mniam!   

     

- I mocne uczucie ( zwracaj uwagę na uczucia – one mówią prawdę) - Jestem Wolny! Nic nie muszę. Nie muszę niczego z kimś uzgadniać, o nic nie muszę pytać, jestem sobie sterem i okrętem, mogę pójść tu, albo tam, albo nie muszę nigdzie chodzić. Nikt mnie nie poucza, nikt do mnie nie kieruje oceanu zbędnych słów, nie muszę myć rąk przed jedzeniem.

         

Wątek mycia rąk:

W czasie studiowania w SGGW, na zajęciach z mikrobiologii, wykonywałem dziesiątki prób na talerzykach Petriego, na podłożu agar-agar. Zobaczyłem wtedy, i to było dla mnie prawdziwym szokiem, ile mikrobów jest w jednym centymetrze sześciennym powietrza, w miastach więcej nieco, w „czystym” powietrzu nieco mniej. W powietrzu są bowiem zarazki wszystkich chorób jakie możemy sobie tylko wymarzyć. Chodzi jedynie o odporność wewnętrzną – żeby nasz organizm dał odpór zarazkom. Gdy tak postępujemy, organizm sobie świetnie radzi, bo do tego jest stworzony. Robiono badania, które wykazały, że po myciu rąk i wytarciu ich w ręcznik, na skórze dłoni jest nieraz więcej bakterii, niż przed myciem.

       Nie mam zamiaru niczego narzucać i prostować czyichś ścieżek, niech więc każdy postępuje jak chce. Tak się zdarzyło jednak, że kilka znajomych osób, przeważnie kobiet, które bardzo zwracały uwagę na sterylność otoczenia, nie jadły wielu rzeczy, które im rzekomo szkodziły, obierały pomidory ze skórki, ale głównie były nudne jak flaki z olejem, bo godzinami przynudzały o jedzeniu, czystości i zdrowiu, więc tych kilku nudziarzy – moich rówieśników, już dawno nie żyje.

Wysłuchuję ludzi, którzy mi tłumaczą, co trzeba jeść, żeby być zdrowym.

       Po wysłuchaniu zadaję pytanie: - „A Jan Gabriel? A inni bretharianie? Jan jest zdrowy, silny, pełen energii i chęci do życia, nie przynudza – a nie przyjmuje pokarmów od jedenastu lat w ogóle???? Czyli: - Co ty pieprzysz człowieku o czymś, o czym nie masz pojęcia, a mądrzysz się!”

       

Popijam i tak ze sobą rozmawiam w myślach, bo przecież z kimś mądrym trzeba wieczorem pogadać...A wyjścia nie mam - gospodarze pojechali gdzieś.

       A więc, gdy jestem w Wolności, już nie noszę masek „dobrego wychowania” – potrafię zdecydowanie powiedzieć każdemu, co myślę i odejść, gdy mi z kimś nie po drodze.    

     A generalnie: - wyczuj, czy ktoś chce ciebie słuchać i tylko wtedy nadawaj.

Zaczyna się zmierzchać coraz bardziej...Zdjęcie powyżej i poniżej, to strona wschodnia na Chryszczatą,

 No to teraz dla odmiany, robię pierwsze zdjęcie zachodu słońca w Bieszczadach

Robię zdjęcia, aparat fotograficzny okazał się cennym sprzętem, który daje mi wielką radość. A w pewnym momencie rozważałem, czy go zabrać. Ze względu na wagę rozważałem, bo waży 1,5 kg. Technika wali jednak do przodu i widzę że nowe telefony robią zdjęcia wystarczająco dobrej jakości. I mają zdecydowaną przewagę: - są leciutkie i małe.

    Aparat…. Canon z obiektywem szerokokątnym. Elektronika, ale także manual. Waga półtora kilograma. To była prawie jedna dziesiąta wagi całego mojego bagażu. Na szczęście miałem tylko krótki moment wahania. Tu i Teraz chodzę i robię pierwsze zdjęcia ucząc się obsługi aparatu. Fotografowanie było kiedyś moją pasją. Tylko że kiedyś inaczej było. 50 lat temu miałem dobry aparat, Altix. Miał on "pamięć" na 36 zdjęć. Zdjęcia robiło się bowiem na kliszy. Zdjęcia były czarno - białe. Gdy skończyła się szpulka - kaseta z kliszą, trzeba było wejść pod kołdrę, lub koc i na "macanego" w ciemności założyć nową szpulkę. Trwało to nieraz długo. Bywało, że nowo założona klisza urywała się i trzeba było zakładać następną. Łatwo było prześwietlić kliszę przy wydobywaniu z aparatu, czyli stracić zdjęcia już zrobione. Jednym słowem to była inna epoka, inna bajka. Ale nauka też była. Wtedy ustawiało się trzy parametry ręcznie: - odległość, czas naświetlania i przesłonę, czyli wielkość otwarcia migawki. Dziś to wszystko robi za fotografa sama elektronika w aparacie, lub telefonie,

Potem oddawało się kliszę do punktu foto, do wywołania kliszy i zrobienia odbitek. Trzeba było czekać nawet tydzień na gotowe zdjęcia. Często dostawało się odbitki wszystkich zdjęć, także tych całkiem nieudanych - zamazanych, lub niechcący cykniętych w podłogę. To po pierwsze kosztowało, po drugie primo: - trzeba było czekać do następnej okazji, czytaj urlopu, wyjazdu, wakacji, aby zdobyte doświadczenie w obsłudze aparatu, zastosować w praktyce.

             Dziś wszystko dzieje się szybko. A najcenniejsze dla mnie jest oglądanie zdjęcia na bieżąco i kasowanie go, gdy się nie podoba. A także zabawa światłem, gdy mogę robić zdjęcia o zmroku, lub w nocy bez flesza. Niestety, nauczyłem się tego pod koniec pobytu w Bieszczadach. To są zdjęcia o długim czasie naświetlania, robione bez statywu, "z ręki".

Dzień lądowania się kończy, biorę prysznic gorący przed spaniem - prysznic jest w sprytnie pomyślanym, drewnianym osobnym domku z toaletą. Potem długo obserwuję gwiazdy i wreszcie moszczę się w śpiworach. To moszczenie przypomina mi zupełnie dzień świra z Kondratem w roli głównej: - tu mnie uwiera, tam niewygodnie, namiot wydaje się za krótki, kręcę się i wiercę, spadam z materaca, w końcu przypomniałem sobie, że nie wysikałem się. Więc wstaję i boso wychodzę sikać. Jejku! nadepnąłem na szyszki! One są suche i otwarte, tak bardzo kłują. Moje stopy są jeszcze całkiem delikatne. Wracam do namiotu i znowu się moszczę...W końcu mnie to rozśmiesza i...śmieję się w głos!. Gdy usłyszałem swój śmiech, to mnie jeszcze bardziej rozśmiesza i śmieję się na całego! Aż mi łzy ze śmiechu poleciały. W końcu z trudnością usypiam. 

 .