Ludzie Bieszczadów

 Jagoda Miłoszewicz mieszka w Bieszczadach dziewiąty rok i tak pisze:      

         Jeśli ktoś miałby zamiar przenieść się w Bieszczady, wbrew trendowi światowemu, czyli przenoszeniu się ludzi ze wsi do miast, udostępniam mój własny kanon zasad, jak tu przetrwać. Kolejność zasad przypadkowa.

    - Kłaniam się każdemu, nawet jeśli nie znam osoby.

    - Nie pożyczam pieniędzy.

    - Z każdym trzeba długo porozmawiać, a najlepiej tylko zagadnąć i słuchać.

    - Najpierw rozmawiamy o sprawach aktualnych i ogólnych, zanim przejdziemy do meritum. Nie da się na skróty

    - Nie rozmawiamy o pracy, zwłaszcza z tymi, którzy całymi dniami siedzą pod sklepem i piją. Oni są nieludzko        

            spracowani i zmęczeni.

    - Nigdy nie należy pożyczać pieniędzy.

    - Czas to pojęcie względne.

    - Praca to temat tabu.

    - Trzeba mieć drewno na zimę. Dużo drewna!

    - Nie dawać zaliczek

    - Trzeba mieć sprawny samochód lub gumiaki.

    - Nie należy reagować na plotki na swój temat.

    - Gdy wieś się bawi nie należy narzekać na hałas. Zabawa to rzecz święta.

    - Nie wolno pracować na widoku w niedzielę!!! To, że większość nie pracuje również przez resztę tygodnia, nie ma 

                znaczenia. Nasza praca w niedzielę obraża ich osobiście.

    - Niczego nie da się ukryć, zatem ukrywanie czegokolwiek nie ma sensu.

    - Kiedy pada deszcz lub śnieg, należy głęboko wierzyć, że kiedyś przestanie.

    - Świat ludzki jest tak samo nieprzewidywalny, jak zwierzęcy.

    - Obietnica i umowa to pojęcia abstrakcyjne.

    - Planowanie czegokolwiek jest stratą czasu i energii. Pogoda lub ludzie zawsze pokrzyżują nasz plany.

    - Piła, siekiera i kosa spalinowa, to artykuły pierwszej potrzeby.

    - Wcześniejsze doświadczenia, wykształcenie i droga życiowa są na wsi bieszczadzkiej bez znaczenia i nie przydają   

       się. Należy nabrać pokory.

    - Przy każdym mieszkańcu wsi jest się skończonym głupolem i wszystkiego należy uczyć się od początku.

    - Trzeba być przygotowanym na wszystko. 

    - Reszta to pestka.

Romantyzm bieszczadzkiego życia to mit, który na dłuższą metę doskwiera, a niektórym robi krzywdę. Bieszczady są jedyne i wyjątkowe. Piękne do zaparcia tchu. Do pokory. Zapadają w serce, wchodzą w krwioobieg. Jednak życie tutaj, nie jest dla każdego. Można przyjechać na wakacje, pozachwycać się, ale życie tu, nie jest dla każdego.  Nie wystarczą romantyczne uniesienia. Nie ma z nich chleba, ani ciepła w domu. Wiele złamanych ludzkich losów wzięło się z nieznajomości realiów. Na co dzień spotyka się tru zgorzkniałych, nieprzystosowanych, nadużywających trunków byłych romantyków. Bieszczadzkie życie służy spożyciu. Bieszczadzki luz, to często rozciągająca się na wszystkie dziedziny życia niemoc działania, duchowe rozmamłanie. Wielu znanych mi ludzi wciągnęła czarna dziura bieszczadzkiej legendy.

Bo z czegoś w Bieszczadach żyć trzeba. Ten, kto będzie miał pomysł, jak zagospodarować dwa bieszczadzkie dobra naturalne: wierzbę i miętę zwaną krowią, ten z głodu nigdy nie zginie.

      

 Na dwa tysiące mieszkańców naszej gminy kilku pisze ikony, kilkunastu żyje z dłubanie w drewnie, a większość - żyje nie wiadomo z czego. W kolejce do sklepu spotykają się jednocześnie buddysta, katolik, agnostyk, zielonoświątkowiec, anarchista i świadek Jehowy. Pozornie całkowity luz i dowolność. Jeśli do tego dodamy czyste powietrze i wodę, niepowtarzalne okoliczności przyrody oraz tylko dwóch policjantów na całą gminę, to pomysł, aby tu zamieszkać, rodzi się w co drugiej przyjezdnej głowie.

      Pułapką dla wielu stała się możliwość prowadzenia agroturystyki. Zanim zaczniesz być służącym we własnym domu, nie jesteś w stanie wyobrazić sobie, jak wygląda takie życie. Bez limitów godzin pracy, bez niedziel i świąt. A pieniądze często nie chcą wystarczyć na spłatę kredytów.

     Kilka osób z okolicy nie wytrzymało: teraz bezskutecznie usiłują sprzedać wypieszczone domostwa, by uciec jak najdalej. Bieszczady nie są gościnne. Szczęście trzeba dla siebie wydzierać. walczyć każdego dnia z gliną, pogodą wiatrem, brakiem podstawowych wygód, odległością i zaściankową mentalnością. To jest cena życia tutaj. Kto się z tym nie zgadza, nie ma tu czego szukać. Romantycznie jest mieszkać z dala od cywilizacji, ale nie wtedy, gdy boli ząb.  Napisać o bieszczadzkiej służbie zdrowia? Szkoda czasu.

    Tutaj nikogo nic nie dziwi, żaden strój nie jest w stanie zaszokować, żadna fryzura. Można tu być sobą i nikt tego nie potępia.

    Jak nie należy startować w bieszczadzkie życie?

Zaraz po zakupie działki wielu miastowych ludzi ogradza powietrze, zakazując tablicami wejścia na puste pole.. Ignorują zastane zwyczaje i dobrosąsiedzkie relacje.

     Jagoda Miłoszewicz mieszka w Lutowiskach. Prowadzi Chatę Magoda. Wraz z mężem są entuzjastami przenoszenia drewnianych chat, pisuje i robi zdjęcia do ogólnopolskich pism wnętrzarskich o tematyce wiejskiej, prowadzi bloga o życiu w Bieszczadach. Największa jej pasja, to wdrapywanie się na wysokie góry. Ostatnio było Kilimandżaro.