Muczne

Wio w dół

Schodzi się dobrze, ziemia prawie całkiem już obeschła. Zrobiło się upalnie, ale wiatr przyjemnie chłodzi.

Schodzę szybko, czuję się lekki, a więc pewnie minęło mniej niż 45 minut, kiedy wchodzę do Mucznego.

To maleńka miejscowość.

 

Jest budka – sklepik, i drzwi otwarte na oścież, a w środku nikogo. Wychodzę, żeby się rozejrzeć gdzie sprzedawca i słyszę: - idę, idę!

Nadchodzi pani sklepowa z chałupy, która stoi za sklepem.

Czynię zakupy: - Chleb, masło, pomidory, jajka, cebula, woda, coś słodkiego, no i piwo, zgodnie z rytuałem bieszczadzkim po zejściu z połoniny.

Pani sklepowa jest bardzo sympatyczna, rozmawiamy chwilę. Serwuję dowcip:

Wchodzi dziadek do cukierni:

- Poproszę ciastko!

Jakie?

- Może być babeczka!

Pani sklepowa się śmieje.

Podoba mi się ten dowcip, taki grzeczny jest – mówi.

To nawijam drugi grzeczny:

Wchodzi hydraulik do cukierni:

- Poproszę ciastko!

Jakie podać?

- Może być rurka!

Wychodzę przed sklep w celu wypicia. Obok ławka, stół, jak to w Bieszczadach.

Ostre słońce, patelnia dosłownie. Jak dobrze się ugrzać po chłodnej nocy. Popijam zimne piwo małymi łykami. Popijam je z lubością i przymkniętymi powiekami.

Sielsko jest. Cisza, spokój.

Butelka robi się prawie pusta, kiedy nadchodzi dwóch panów miejscowych w średnim wieku. Kupują po piwie.

- A pan skąd idzie?

- Z Woli Michowej.

- Ooo! To daleko jest!.

- Ale ja idę odcinkami. Wczoraj na przykład spałem w szałasie na górze.

- Na Bukowym Berdzie?

Potwierdzam.

- I popielice dały panu spać?

- Nie bardzo dały, ale trochę pokimałem.

- My z bratem, w tamtym roku zbieraliśmy jagody na górze, nie chciało nam się schodzić wieczorem na dół. Mieliśmy pospać w szałasie, ale panie gdzie tam! Nie zmrużyliśmy oka.

Następuje dłuższa przerwa w tej niespiesznej rozmowie.

Konsumpcja trwa.

- A teraz dokąd?

- Naprzód. Nie mam konkretnych planów, Stuposiany najpierw, potem się zobaczy.

- Że też panu się chce tak chodzić....

- A co tu robić w tej bieszczadzkiej krainie nicnierobienia? Mam czas i chęć, to chodzę.

Temat wyjaśniony - ponownie następuje pauza w rozmowie.

Butelka pusta, będę się zbierał. Zakładam plecak, gdy po przemyśleniu sprawy mój rozmówca rzecze:

- Kraina nicnierobienia powiadasz pan?

A wiesz pan jaki jest szczyt nicnierobienia?

Jak prostytutce urośnie pajęczyna między nogami!

- No! - odezwał się niezwykle zwięźle, oraz po raz pierwszy brat mego rozmówcy.

- Dobre! - Oceniłem z uprzejmą grzecznością.

Oddałem butelkę i wróciłem. Przypomniał mi się bowiem dowcip na temat szczytu.

- To ja powiem panu jaki jest szczyt szybkości:

Tak szybko biegać naokoło słupa, żeby z przodu była dupa!

- No! - odezwał się po raz drugi brat mego rozmówcy.

Wypite piwo zaostrzyło apetyt, ruszyłem więc w poszukiwaniu miejsca na zasadniczą konsumpcję.