Prawda

Jeśli raz usłyszysz prawdę, nie zdołasz jej zapomnieć.

To jedna z cech prawdy – nie musisz starać się jej zapamiętać. Kłamstwo wymaga ciągłego pamiętania. Mógłbyś łatwo coś pomylić. Ten, kto często kłamie, musi mieć lepszą pamięć niż człowiek prawdomówny. Jeśli bowiem zawsze mówisz prawdę – nie musisz niczego zapamiętywać.

Ktoś, kto kłamie, musi pamiętać nie tylko swoje kłamstwa, ale także którego z nich użył w stosunku do której osoby. Jedno kłamstwo powoduje łańcuszek kolejnych. Rodzą się jedne za drugimi, zupełnie wymykają się spod kontroli.

Natomiast prawda jest jak celibat – nie posiada dzieci; nie ma męża. Jeśli raz pojmiesz to, że Bóg nie jest niczym innym, tylko hipotezą, stworzoną przez kapłanów, polityków, elity władzy, pedagogów, i że oni wszyscy chcą cię trzymać w psychicznej niewoli, że mają w tym swój interes....cóż – przestaniesz się obawiać. A oni chcą, żebyś się bał, bo kiedy się nie boisz, jestes niebezpieczny.

Masz wybór: możesz być człowiekiem tchórzliwym, pełnym obaw, zniewolonym, bez jakiejkolwiek godności, bez szacunku dla samego siebie – albo możesz odrzucić lęk.

Ale wtedy będziesz buntownikiem, nie unikniesz tego. Albo będziesz wierzącym, albo będziesz miał duszę buntownika. Ci wszyscy, dla których jako rebeliant mógłbyś być niewygodny, usiłują zalepić umysły ludzi papką chrześcijaństwa, judaizmu, islamu czy hinduizmu. Mają siłę przekonywania, bo wszyscy, którzy pragną władzy, wiedzą, że idea Boga pomaga w jej zdobyciu.

Jeżeli boisz się Boga – a jest to przecież jedna z podstawowych zasad wiary – musisz podporządkować się Jego nakazom i wyrokom, świętym księgom, mesjaszom, kolejnym wcieleniom – słuchać Go i jego przedstawicieli. Bardziej zresztą Jego przedstawicieli, bo Bóg się z tobą nie komunikuje. Ogromnie dziwny układ. Religia to najdziwniejszy biznes, jaki stworzono.

Nie ma szefa, ale jest mnóstwo pośredników: kapłani, biskupi, kardynałowie, papież – cała hierarchia. A na samej górze – nie ma nikogo.

Chciałeś, żeby wymyślono Boga, bo nie mogłeś znieść samotności. Nie potrafiłeś zmierzyć się z życiem, z jego pięknem, radością, cierpieniem, troską. Bałeś się tego doświadczać, nie mając kogoś, kto nad tobą czuwa i chroni cię jak parasol. Poprosiłeś o Boga ze strachu. I oczywiście wszędzie pełno jest sztukmistrzów. Prosisz – i masz.

Będziesz musiał porzucić tę wizję Boga, która pomaga ci ukoić strach. Trzeba będzie przejść przez te wszystkie lęki i zaakceptować fakt, że są częścią ludzkiej rzeczywistości. Nie ma potrzeby uciekać.

Trzeba będzie się w to zagłębić, a im głębiej wnikniesz w strach, tym mniej go znajdziesz. Kiedy dotkniesz kamiennego dna lęku, po prostu zaczniesz się z tego śmiać – nie było czego się obawiać. A kiedy zniknie lęk, pojawia się niewinność, która jest summum bonum, najczystszą esencją człowieka religijnego.

Ta niewinność jest siłą. Ta niewinność, to jedyny prawdziwy cud.

Niewinność jest początkiem wszystkiego, ale nie uczyni cię ona chrześcijaninem ani muzułmaninem. Niewinność sprawi, że będziesz po prostu zwykłym człowiekiem, całkowicie akceptującym swoją zwyczajność, żyjącym radośnie, wdzięcznym wszystkiemu co istnieje – nie koncepcji Boga, ponieważ ona jest wytworem narzuconym przez innych.

Istnienie nie jest jakąś ideą. Po prostu jest – w tobie, poza tobą. Kiedy odzyskujesz swoją niewinność, pojawia się w tobie głębokie poczucie wdzięczności. Nie nazwę tego modlitwą, bo kiedy się modlisz, zwykle o coś prosisz. A ty nie prosisz w tym momencie, lecz dziękujesz za wszystko, co do tej pory otrzymałeś.

A otrzymałeś bardzo wiele. Czy zasłużyłeś na to? Czy zapracowałeś na to?

Istnienie obsypuje cię tak hojnie, że prosić o więcej byłoby niewdzięcznością. Ciesz się z tego, co otrzymałeś. Najpiękniejsze jest to, że kiedy jesteś zadowolony, istnienie obdarza cię coraz hojniej. Im większą odczuwasz wdzięczność, tym więcej otrzymujesz. To nieprzerwany proces.

Pamiętaj tylko: wizja Boga musi zostać odrzucona. Już w chwili, kiedy nazwałeś to wizją, cała koncepcja Boba legła w gruzach. Czy ci się to podoba, czy nie – nie zmienisz tego; to nieodwracalne.

Jedyna droga, jaka ci pozostała, prowadzi do samego sedna lęku. Wejdź tam cicho, tak, żebyś poczuł jego głębię.

Czasami zdarza się, że wcale nie jest tam głęboko.

 Pewien człowiek, idąc po ciemku, ześliznął się ze skały. Ponieważ obawiał się, że może spaść w przepaść, trzymał się gałęzi, która wyrastała ze ściany urwiska. To, co mógł dostrzec w dole, wyglądało jak bezdenna otchłań.

Zaczął krzyczeć, ale odpowiadało mu tylko echo; nikogo nie było w pobliżu. Możesz sobie wyobrazić tę ciągnącą się przez całą noc torturę. Oko w oko ze śmiercią, dłonie zgrabiałe z zimna, ledwie utrzymujące ciężar ciała....

Kiedy rozwidniło się, spojrzał w dół i zaśmiał się: pod nim nie było przepaści. Jakieś dwadzieścia centymetrów poniżej jego stóp była całkiem szeroka półka skalna. Mógł na niej bezpiecznie przespać całą noc, zamiast tkwić w tym koszmarze.

Mogę ci powiedzieć z własnego doświadczenia: - strach nie ma więcej głębokości niż dwadzieścia centymetrów.

Od ciebie zależy, czy chcesz tkwić uczepiony tej gałęzi i zamienić swoje życie w koszmar, czy raczej puścisz gałąź i staniesz na własnych nogach

Nie ma się czego bać.