Dusiołek

Ciąg dalszy posta: Czartowski Monastyr.

Zgłaszali się ludzie do Monastyru, aby podpisać cyrograf z diabłami i wymienić swą duszę na skarby. Nie wszyscy jednak byli skorzy od razu cyrograf podpisywać. Nie wszyscy także chcieli duszę stawiać za ułudę ziemskiego szczęścia. W Czartowskim Monastyrze i na to znaleziono diabelski sposób.

         

Za trzydzieści reńskich można sobie kupić dusiołka.

    Wiszą one pod powałą na skórzanych rzemykach - tylko brać, wybierać, bo różne są dusiołki.

    - Jasienie od szczęścia do dziewek,

    - Beskidniki od skarbów i pieniędzy,

    - Smolniczki od bydła,

    - Mokliki od koni,

    - Połoninki od mocnej głowy do trunków,

    - Kińczyki od choroby świętego Walentego i wierszy pisania,

    - Zubeńki od muzyki.

Kupisz sobie takiego dusiołka i już umiesz grać na gęślikach, albo na basetli, lubo też dziewki do ciebie lgnąć poczynają, choćbyś nawet był szkaradnego oblicza.

    Powinniście wszakże pamiętać, że dusiołek tylko do pewnego czasu pomaga, a potem zaczyna przynosić pecha.

Należy zatem pozbyć się go w odpowiednim momencie.

Robi się tak:

      Trzeba kupić ładną chustkę na jarmarku, do tego czerwoną jak mak wstążkę i bułkę. W bułce powinno się zrobić otwór i wetknąć weń dusiołka. Bułkę z dusiołkiem zawija się w chustkę i obwiązuje wstążką, a potem zostawia to zawiniątko na jak najbardziej uczęszczanym gościńcu. Ktoś znajduje takie zawiniątko, rozwija go, a tu dusiołek hop na niego i jemu przez pewien czas będzie godziwie służyć.

     Kiedyś i ja miałem takiego dusiołka, Jasień mu było.

Przywiózł mi go z Czartowskiego Monastyru Jędrek Połonina. Niebaczny przestrogi, przetrzymałem go za długo i zdarzyło się nieszczęście.

Pewnego dnia moja księżniczka zmieniła się w Babę Jagę. Teraz mam nowego dusiołka, ale nie powiem jakiego. Może z nim lepiej mi się powiedzie niż z Jasieniem.