Poziom dyskusji na blogu

Przypominam, że dbamy o poziom dyskusji.....

Nowy komentarz do posta "Czaszka Przeznaczenia" dodany przez Anonimowy :

Ludzie dajcie spokój,w takie bzdury wierzycie?

Jane Walsh, badaczka z Instytutu Smitshona zadała sobie niemało trudu, by znaleźć jakieś ślady dotyczące czaszki Mitchell-Hedges. Po ostatecznym obaleniu mitu dotyczącego czaszek z Londynu I Waszyngtonu Jane Walsh rozpoczęła badania archiwalne które ostatecznie potwierdziły to co wykazała analiza powierzchni „czaszki przeznaczenia” dokonana za pomocą mikroskopu elektronowego. Otóż pierwszy raz, nie licząc opowieści i wspomnień rodziny Mitchell-Hedges, informacja o czaszce przeznaczenia pojawia się w roku 1944. Przedmiot znajdował się wówczas w posiadaniu znanego londyńskiego antykwariusza Sydney’a Burney’a. Burney najprawdopodobniej sprzedał ją Frederickowi Mitchell-Hedges, a ten uczynił z niej prezent dla swojej córki Anny. Ta z kolei wykorzystała artefakt aby za jego pomocą zarabiać na życie. Dodajmy, że nie było to życie nudne i biedne, wręcz przeciwnie, było piękne, ciekawe i dostanie. Wymagało jednak od Anny ciągłego fałszowania rzeczywistości. Jane Walsh zastanawiała się nawet czy Anna pod koniec życia sama nie zaczęła wierzyć w swoje kłamstwa. Być może tak właśnie było, bo kiedy odwiedziła po wielu latach miejsce rzekomego znalezienia czaszki – ruiny Lubaantun była mocno wzruszona, opowiadała o najdrobniejszych szczegółach dotyczących okoliczności odnalezienia tego przedmiotu, trudno było mieć wątpliwości co do autentyzmu jej przeżyć. Możliwe jest jednak także co innego – Anna oszukiwała cały świat na zimno, nie mając od początku ani krzty złudzeń co do pochodzenia czaszki, motywów jakimi się kierowała i swojej własnej moralności. Mogło tak być choćby z tego powodu, że Anna która całe życie uchodziła za córkę Fredericka Mitchell-Hedges była w rzeczywistości tylko jego przybraną córką. Tak przynajmniej sprawę tę wyjaśniono po jej śmierci, choć znalazło się wielu ludzi, którzy wątpili także w tę wzruszającą opowieść.

Jeśli ktoś w coś wierzy lub nie wierzy, jego rzecz. Tylko merytoryka się liczy. Możesz człowieku w nic nie wierzyć, tylko zauważ, jeśli kogoś nazywasz oszustem, opierając się na „gdyby, , „możliwe, „prawdopodobnie” - wchodzisz na poziom niedopuszczalny na tym blogu.

Nazwać kogoś oszustem, gdy ten ktoś nie może się bronić, bo nie żyje? Najpierw piszesz, że Anna fałszowała rzeczywistość, potem używasz zdania: „możliwe, że oszukiwała”. To jak w końcu jest? Możliwe że oszukiwała, czy oszukiwała? A może możliwe, ze nie masz racji?

W tym mailu nie ma żadnych argumentów. Natomiast są plotki i brudy. Jakie? Anna nie była prawdziwą córką swego ojca. „Prawdopodobnie” nie była. Siedziałeś jej ojcu w rozporku, że to wiesz? No ładnie. Czytamy między wierszami: Znajda, podrzutek. A ty masz tatusia? Jesteś pewien, że nie jesteś znajdą?

A gdyby Anna miała dziadka w Wehrmachcie, to co? Dyskwalifikacja?

Mój dziadek był w Reichswehrze. Jestem dumny z dziadka. Żelazny Krzyż dostał. Nie ma odpowiedzialności zbiorowej.

Upatrzyłeś sobie ofiarę i jej kosztem chcesz sobie pofilozofować?

WYCIECZKI PERSONALNE NIE BĘDĄ TOLEROWANE.