Czaszka Przeznaczenia

W roku 1924 brytyjski badacz i podróżnik - Frederick Mitchel-Hedges zorganizował wyprawę do tropikalnej dżungli Belice (Honduras Brytyjski) w Środkowej Ameryce, na którą zabrał także córkę Anne. Po przybyciu do strefy Punta Gorda ekipa rozpoczęła wykopaliska - archeolog pragnął odnaleźć ruiny starożytnego miasta Majów. Po trzech miesiącach ciężkiej pracy, prowadzonej z pomocą 300 Indian w gorącej i niedostępnej dżungli badacz odkrył duży kamienny plac, który otaczały liczne piramidy i domy, a pod całym terenem ciągnął się system podziemnych pomieszczeń - starożytne miasto Majów Lubaantum (Miasto Upadłych Kamieni). Jednak to nie miasto było najciekawszym odkryciem wyprawy. Najciekawszy i zarazem najdziwniejszy przedmiot odkryła córka podróżnika; traf chciał, że udało się jej to w jej własne urodziny. Pewnego dnia promienie zachodzącego słońca padły na dziwny, przedmiot, który pod ich wpływem zaczął się niezwykle mienić. Archeolog wraz z córką natychmiast przystąpili do odgrzebywania gruzów, myśląc, że jest to starożytna złota ozdoba. Jednak po odrzuceniu kamieni okazało się, iż jest to perfekcyjnie wykonana, kryształowa (kwarcowa) czaszka.

              Czaszka Przeznaczenia, jak ją nazwano, została wykonana z jednego kryształu. Z niebywałą dbałością zostały odtworzone wszystkie ludzkie detale anatomiczne - czaszka odwzorowuje wiernie wewnętrzne żyłki i otwory. Pewne szczegóły budowy wskazują, że modelem służącym za wzór była czaszka kobiety. Żuchwa stanowi oddzielną część, idealnie dopasowaną do bryły głównej - przy swobodnym zwieszeniu czaszki po najlżejszym dotknięciu szczęka zaczyna się ruszać tak, że sprawia wrażenie jakby czaszka... przemawiała. Twórcy czaszki wykorzystali w niej skomplikowany system pryzmatów, soczewek i pustych kanałów. Łuki policzkowe wydrążono malutkimi kanalikami i gdy wpada w nie światło, czaszka rozbłyskuje niezwykłym blaskiem. Jej podstawa jest precyzyjnie podcięta, tworząc pryzmat. Niesamowite właściwości optyczne tegoż pryzmatu jeszcze bardziej potęgują fantastyczne efekty świetlne, jakie wytwarza czaszka. Jeśli umieści się pod nią źródło światła - jej oczodoły błyszczą, a przy odpowiednim ukierunkowaniu światła emanują nikłe promyki. A podobno, jeśli zamiast źródła światła podstawimy pod nią zwykły przedmiot, to wpatrując się w oczodoły ujrzymy przedmiot we wnętrzu czaszki.

          Czaszka ma własności piezoelektryczne. Przy nacisku generuje prąd. Jest prawdopodobnie w niej przekaz. Może być nośnikiem pamięci RAM. Tak, jak chipy kwarcowe stanowiące pamięć komputerów. Gdy nasza wiedza o kryształach osiągnie odpowiedni poziom – odczytamy zapis zawarty w tym cacku.

        I jeszcze jedno: czaszka jest jedna. Znaleziono jeszcze kilka, ale one mają się do tej pierwszej jak pistolet na wodę do F -16. Tak samo jest z Wielką Piramidą w Egipcie. Jest tylko jedna Wielka Piramida.

                Badania mikroskopowe czaszki, które przeprowadzono w laboratoriach wielu krajów, wykazały, iż do jej ukształtowania nie wykorzystano skrawania, ani nawet jakiegokolwiek metalowego narzędzia. Powierzchnia jej jest wygładzona z niesamowitą dokładnością. Kwarc był polerowany najprawdopodobniej za pomocą pasty złożonej z piasku krzemowego i pyłu kwarcowego. Jednak, jeżeli Majowie, przy obróbce czaszki nie posługiwali się żadnym mechanicznym narzędziem, np. wiertarką z nasadką ścierną, to samo ręczne polerowanie dzień w dzień i noc w noc trwałoby około... 300 lat. A przecież dochodzi do tego jeszcze wymodelowanie wszystkich detali oraz wywiercenie otworów i żyłek... Kwarc, z jakiego wykonana jest czaszka, osiąga twardość 7 w 10-stopniowej skali twardości Mosha.

                Eksperci z British Museum twierdzą, że czaszka przeznaczenia obrabiana mogła być jedynie diamentem, a najprawdopodobniej jakąś nieznaną wysoko zaawansowaną technologią…..