Psy Darka Karalucha

Wstał pochmurny, nieco zamglony poranek otulony w śniegową pierzynę.

   

  

Jest białośnieżnie i białocicho. Poezja.

   

Jeszcze tylko brakuje, żeby po nieużywanych torach kolejki bieszczadzkiej nadjechała Biała Lokomotywa ze świata Stachury....

    

Schodzę w dół z Henrykowej Kołyby.

Wyprawiam się do Młyna Kamieni w Huczwicach, do Darka Karalucha i jego psów. Darek ma dwa psy: Ciapek zalicza się wielkością do psów średnich, to weteran, skończył w styczniu szesnaście lat. Jest już głuchy i ślepy. Został mu jedynie węch.

Gdy Darek idzie do jego budy z jedzeniem, musi pukać w dom Ciapka laską, dopiero wtedy pies czuje, że ma wyjść. W porównaniu z latem, Ciapek wygląda lepiej, bo ma sierść zimową, w lecie z letniej sierści wystawały mu żebra.

     

Reksio to młody kundelek, waży może pięć kilo, na wiosnę będzie miał trzy lata. Jest brzydki (jak mówią ludzie), lecz dla mnie jest niezwykle piękny z tymi chwilami wystającymi ząbkami.

    

 W lecie zaprzyjaźniłem się z Reksiem, poznałem jego charakter ( Reksio jest wredny – mówi Darek Karaluch i..... kocha tego psiaka na zabój!)

Gdy przychodziłem tu w lecie przy okazji zakupów żywności w Baligrodzie i podawałem jedzenie psom, Reksio dostawał pierwszy, bo gdybym dał najpierw Ciapkowi, Reksio mógłby podobno ugryźć ze złości-zazdrości.

Niektórzy ludzie także kąsają ze złości-zazdrości.

PS. Jest studnia z żurawiem (niecałym) obok stacji w Nowym Łupkowie. Będzie wpis.