Zabytek

        Kiedyś swojego tatkę spytał mały Witek:

        - Powiedz mi, proszę, tatku, co to jest zabytek?

        - Zabytek - odparł tato - to rzecz z dawnych czasów,

        Z okresu Jagiellonów, Piastów, względnie Sasów,

        Co trochę się rozpada, a trochę się kruszy,

        Ale jest pod ochroną, więc jej nikt nie ruszy.

        Choćby miała tamtędy przejść nowa arteria -

        On stoi cały w blaskach, basztach, boazeriach,

        Rozparty w poprzek drogi, bliski - a daleki,

        Bo za nim stoją dawne zwyczaje i wieki

        Ze swymi przesądami, brakiem tolerancji,

        Cielęcym zapatrzeniem się we wzorzec Francji

        Albo Anglii lub Austrii, względnie w przepych Wschodu,

        Z pogardą dla prostego, ciemnego narodu,

        Z odrabianiem pańszczyzny, topieniem czarownic,

        Pancerzem zapinanym z pomocą lutownic,

        Przyłbicą opuszczoną w momentach poruty

        (bo lepiej w takich razach miewać łeb zakuty),

        Z supremacją łaciny, ubóstwem polszczyzny,

        Ciągłym nadużywaniem imienia ojczyzny

        Oraz odwoływaniem się do sądów nieba...

        To jest właśnie zabytek, więc go chronić trzeba!!!

        Synek słuchał uważnie, słówka nie uronił,

        Wreszcie rzekł: - dobrze, tato... Ja cię będę chronił...