Luje z Lutowisk

Lutowiska (1944-1957 Szewczenko) – wieś w Bieszczadach, mieszkańców 2200.

Usiadłem na tarasie tak, że widzę jednocześnie dwa ptaki: koguta i bociana.

Ten widok, to jakby telewizja lokalna. Na razie bez dźwięku ta telewizja, bo dźwięk się dopiero szykuje.

Luj, który wyłonił się z niebytu, stoi, ja pogryzam drożdżówkę i czekam na tekst, który mi pewnie zaraz zaserwuje.

Luj przestępuje z nogi na nogę, nie wie jak zacząć.

- Dzień dobry! Pan z daleka?

Grzeczny, nienamolny początek. Odpowiadam:

- Z Woli Michowej ci ja idę. Trzeci tydzień idę niespiesznie.

- Jak niespiesznie, to znaczy, że ma pan czas.

- Ano mam! Mam czas, czego i panu życzę.

- E tam, panie! Czas to ja mam, ale co z tego, jak kasy nie ma.

- A czemu kasy nie ma?

- Bo robić się nie chce, co ja będę w bawełnę owijał. Tak się obijam z dnia na dzień, najgorsza to zima jest.

- Czemu najgorsza?

- Jak to czemu najgorsza? Bo panie w zimie zimno jest! Marznie człowiek sakramencko!

- Racja. W zimie jest zimno.

- Ale teraz jest ciepło?

- No tak, teraz tak....

Siedzę i jem, rozmawiamy, a luj stoi, trochę nieładnie....

Lecz przecież wszyscy domyślają się, o co chodzi.

- Ciepło jest to i pić się chce – rzucam tak ogólnie.

Zabłysły oczy luja.

- O tak, panie tak! Święte słowa pan powiedział!

Wyjmuję dwa złote i podaję lujowi ze słowami: - proszę, oto na puszkę. (piwo od 1,29 zł puszka, jak zauważyłem kupując bułki).

Luj machnął się do sklepu, akurat skończyłem jeść, kiedy zdarzenia nabrały tempa: - wraca mój luj nie tylko z puszką już otwartą, ale i z drugim lujem.

- Kolega! Przedstawia powierzchownie kamrata.

No, na taką ładną prezentację wypada się zachować: podaję lujowi-koledze rękę i przedstawiam się: Zgrywus!

- Siara! Odpowiada.

- A ja Furman, wyciąga rękę pierwszy luj.

I Siara już biegnie po swoją puszkę z moją dwuzłotówką.

Popijam wodę.

- A pan piwa nie? Pyta Furman.

Żeby przeciąć temat, mówię: - niestety nie, lekarz zabronił.

- Toś pan chory?

- Tak, i to bardzo. Mam trzy choroby: - syfilis, różę i śpiączkę kurzę!

Luje zgodnie rżą ze śmiechu, bo Siara już zdążył obrócić.

- Zgrywus z pana! - Oceniają.

- To wam powiem jeszcze, że mam taką pigułkę uniwersalną, którą łykam....

Viagra! Wykrzyknął Siara.

Sragra! Zareplikował Furman.                                                                                   - Milcz, kiedy pan jeszcze nie skończył mówić. Dobrych obyczajów nie znasz?        - To na co, panie, ta pigułka jest?

- Na głowy bolenie i kuśki stojenie!

Ha, ha, ha! Zaśmiali się luje szeroko, wspólnie podsumowując: Zgrywus zupełny! Jajcarz! Dobrą ksywkę masz! I w ten oto sposób niewidoczny przeszliśmy na „ty”.

- A słyszałeś co powiedział..... i tu Siara rzuca nazwisko jakiegoś polityka.

- Nie słyszałem – odpowiadam zgodnie z prawdą.( Od maja odciąłem się od giełdy, od komputera, a od telewizyjnych czy radiowych wiadomości to już piąty czy któryś rok będzie, tyle, co mi ludzie powiedzą, a przeważnie to moja niereformowalna, prawie stuletnia ciocia)

     Siara wyrzuca z siebie to bulwersujące go zdanie wypowiedziane przez kogoś.

Następuje długa chwila ciszy.

Nawet lekko zgrozą powiało.  
Siara delektuje się efektem jaki wywarł na słuchaczu.

A słuchacz, czyli ja, pyta: - A co na to Gomułka? On pozwala na takie wypowiedzi?

- Jaka Gomułka?!!!

Furman i Siara patrzą na mnie nic nie rozumiejąc.

- No jak to jaka Gomułka? Pierwszy sekretarz partii komunistycznej!

Cisza. Luje myślą. - Nie ma już go, tego Gomułki.... po głębszym namyśle rzecze Siara.

- To kto teraz jest? Pytam robiąc wielkie oczy.

Odpowiada mi milczenie......

Luje patrzą się na siebie porozumiewawczo... Świr znaczy? Nie, przecież on jaja sobie z nas robi!

I piwo stawia. Znaczy się zupełnie przyzwoity normalny zgrywus-jajcarz!

    Wybuchamy śmiechem, ja się aż załkałem.

Furman idzie po kolejne puszki.

Następnie rozmowa toczy się dalej. Byłoby za długo, żebym ją przytaczał w całości. Napiszę więc krótko: była to bardzo całkiem niegłupia rozmowa.

Opowiedziałem między innymi jak zostałem okradziony przez Dzikiego w Smolniku nad Osławą.

     Że to dla mnie była nauczka. I że trzeba wybaczać, bo inaczej cierń w sobie się nosi. I że pobieramy lekcje, a każdy na naszej drodze może być nauczycielem.

Furman natomiast wykazał się naprawdę nie byle jakim podejściem filozoficzno-logicznym. Niby się ze wszystkim zgadzał, powtarzał: racja, racja, ale na koniec dopowiadał jedno celne słowo, górnolotne słowo, a więc niezrozumiałe dla Siary, którego to coraz bardziej denerwowało.

Na koniec Siara się wkurzył i mówi:

- A co ty Furman tylko racja i racja! Co ty tak łatwo zgadzasz się z nami?

I tu pada niezwykle trzeźwy osąd, biorąc pod uwagę tę kolejną kolejkę dwuzłotowych piw:

- Bo to co mówicie, nie koliduje z moimi osobistymi poglądami, przeważnie dlatego, ponieważ ich nie mam.

Bardzo mi się to spodobało i uznałem, że to jest miły akcent do pożegnania. Kończę więc to przyjacielskie spotkanie mówiąc: na mnie już czas!

Żegnamy się w przyjacielskiej atmosferze i bardzo odpowiedniej chwili, bo właśnie nadchodzą trzej inni luje – koledzy Furmana i Siary.

Ruszam w całkowitej i bezbłędnej samotności w powrotną drogę do Smolnika. Tam wezmę swój dom na plecy i wio na Otryt!

    Myślę sobie: - To była pouczająca rozmowa dla obu stron, mam nadzieję. Lubię bowiem rozmawiać z ludźmi, którzy potrafią mądrze mówić o wszystkim i niczym, a także znają się na żartach.

Idę i jestem zadowolony. 

Nie ma się czym przejmować, każdy przecież osiągnie swój czas i miejsce. O czym przypomina tabliczka z centrum Lutowisk.

Nieco dalej widzę malunek z kolejnym niegłupim ponadczasowym tekstem - przecież to słynne greckie "Panta rhei". A dokładnie to sentencja Heraklita o zmienności Wszechświata. No, no, aż tyle filozofii w Lutowiskach?