Chłonąć to co jest

Okrąglik za mną.

Znowu idę.

Pusto. 

Przestrzeń. 

Jest inaczej.... tak wzniośle, uroczyście jakoś.

- Bo po pierwsze primo: - są widoki.

- Po drugie primo: - nie ma turystów, czuję się wtedy wtopiony w przyrodę.

Turystów na odludziu odbieram (bowiem) jako dysonans, jako zakłócenie.

Znałem dwie starsze siostry w Zakopanem. Mieszkały tu na stałe i pomagały od lat trzeciej siostrze prowadzić pensjonat. Dlaczego o tym piszę ? Z powodu ich szczerości.

Kiedyś powiedziały mi: - Od ciągłego patrzenia na Giewont robi nam się niedobrze. Nienawidzimy gór, górali, śniegu zimą, deszczu latem a turystów zawsze.

Po nocy spędzonej w przyrodzie, inaczej się oddycha. Tak łatwo stapiasz się wtedy z naturą, rozpływasz się w niej, stajesz się jej częścią. Chcąc nie chcąc człowiek robi się uważny, mniej myśli więcej obserwuje, wpadasz w czujność – chłoniesz to co jest.

Nie szukaj szczęścia po świecie,

Nie szukaj szczęścia gdzieś hen!

Na próżno olśni cię przecież

Świat piękny – ale nie ten....

Pokaże ci Krzyż Południa

Jak dotknąć purpury zórz,

Ale tam lato jest w grudniu

I inny jest kolor mórz.

Nie szukaj szczęścia po świecie,

Ono tuż obok śpi,

Rankiem obudzi cię przecież

I szepnie: tak dobrze mi.

Jan Baryła-Nowakowski