Poranek na Połoninie Wetlińskiej

Po godzinie czuję głód, więc przysiadam w uroczym miejscu na śniadanie.

Jem, sycąc duszę widokami.

   

Jem wolno, potem wolno, czyli niespiesznie, idę dalej.

  

W głowie robi się pusto z zachwytu. To jest odpowiedni moment na dalszy ciąg wiersza Asnyka:

  

Pierś się wznosi, pierś się wzdyma
I powietrze chciwie chwyta -
Dusza wybiec chce oczyma
Upojona, a nie syta;
    

Niby lecieć chce skrzydlata, Obudzona jak z zaklęcia...
I tę całą piękność świata
Chce uchwycić w swe objęcia.

  

 

Na trasie NIE MA NIKOGO! To mi się tak samo podoba, jak widoki. Jest bowiem bardzo wcześnie. O tej porze większość ludzi budzi się dopiero. 

A mnie Anioł umieścił w Boskim Pensjonacie "Poranek" na Połoninie Wetlińskiej.

Dziękuję Aniele!