Wola Matiaszowa

Beczka, która spadła na plecak w Woli Michowej, spłaszczyła nieco mój podstawowy przyrząd ogniskowy, co było widać na zdjęciach.

        Druciak – podstawka pod garnek, stał się podobny do naleśnika.

Jeszcze jesienią tego samego roku naprostowałem przyrząd, po czym tak go gdzieś dokładnie schowałem w Kołybie na zimę, że już go nie znalazłem.

          Trzeba było wykombinować coś innego prostego.

Jak wiemy potrzeba jest matką wynalazków i tak było również tym razem.

Podpórkę pod garnkiem przy pierwszym gotowaniu zbyszkowym 2018 nad Soliną, pełniły kamienie.

Znad zalewu poszedłem w stronę storczyków nad Wołkowyją. 

Przy sklepie, zaproszony na piwo, pogadałem niegłupio z byłym sołtysem.

Po uzupełnieniu płynów, jakoś długo szedłem przez las ciemny. W środku lasu stał drogowskaz, a mnie się nie zgadzały czasy przejść.
Z Wołkowyji 

W środku lasu

Na łąkach Bereźnicy sprawa się wyjaśniła - trzeba dodać pół godziny do węzła szlaków i rachunek się zgadza.

Żywego ducha nie ma (co za rozkosz w porównaniu z gwarnym Polańczykiem), słońce, upał, parno. Zbiera się na burzę.

Po kolejnej godzinie całkowite zachmurzenie.

Słychać dalekie grzmoty.

Szukam miejsca na postawienie namiotu, a chcę mieszkać na górze i tak dochodzę nad Wolę Matiaszową.

Chwilowo zawiało, ale zaraz ucichło i zrobił się przedwieczorny bezruch
Burza odeszła nad Solinę.

Dom stoi, to teraz zajrzę do lasu, może zupa grzybowa będzie?
Będzie.
Z jednego grzybka.

Drugie biwakowe gotowanie. 

Gotowanie z pomocą autorskiego wynalazku. 

Oto garnek w sposób czarodziejski unosi się nad ogniem.

Burza jednak wraca, znowu słychać pomruki. 
Zupa grzybowa wyszła pyszna, nie czuję się jednak najedzony, więc jeszcze kasza gryczana.

Wafelek na deser i mogę sobie coś opowiedzieć na dobranoc. To był piękny dzień.
Dziękuję Aniołku! Ach!