Międzygalaktyczni Konstruktorzy 15

POŻAR u ARTYSTÓW.

Kultura nr 6 590 zadbała nie tylko o maszynowy fundament dobrobytu, lecz i o pole dla wyższej duchowej twórczości.

       Plemię tych Angstremków odznaczało się niebywałym utalentowaniem, toteż mrowiło się tam od wspaniałych filozofów, malarzy, rzeźbiarzy, poetów, dramatopisów, wieszczów.

        A kto nie był słynnym muzykiem lub kompozytorem, to pewno był astronomem lub biofizykiem, a już co najmniej skoczkiem-parodystą, ekwilibrystą i filatelistą.

I jeszcze miał aksamitny rozkoszny baryton, absolutny słuch i kolorowe sny na dodatek.

Jakoż w samej rzeczy, w preparacie Nr 6 590 buszowała twórczość nieustająca.

Piętrzyły się stosy płócien malarskich, rosły lasy rzeźb, miriadami obradzały uczone księgi, traktaty moralne, poetyckie, jako też inne utwory, czarowne wprost nie do wypowiedzenia.

       Gdy atoli zajrzał Trurl w okular, zobaczył objawy zamętu niezrozumiałego.

Z pracowni przepełnionych leciały na ulice obrazy i posągi, nie po płytach chodnika się stąpało, jeno po stosach poematów, nikt bowiem już nikogo nie czytał, nie studiował, muzyki cudzej nie podziwiał, skoro sam był sobie panem wszystkich muz, geniuszem obrotowym i wcielonym.

      Tu i tam furkotały jeszcze za rzędami okien klawiatury komputerów, chlastały pędzle, skrzypiały pióra, lecz coraz częściej któryś geniusz wyskakiwał z wysokiego pietra na bruk, od kompletnego zapoznania, podpaliwszy uprzednio pracownię.

        Paliło się tedy w wielu miejscach naraz.

Straż pożarna, złożona z automatów, gasiła ogień, ale z czasem nie było już komu mieszkać w uratowanych domach. Automaty kanalizacyjne, sprzątające i inne, jęły się z wolna zapoznawać z dorobkiem wymierającej właśnie cywilizacji, który to dorobek niezmiernie przypadł im do gustu.

         A ponieważ nie wszystko rozumiały, poczęły ewoluować w stronę coraz wyższej inteligencji, żeby się należycie zaadaptować do do silnie uduchowionego środowiska.

      I tak się rozpoczął koniec ostateczny, bo już nikt nie sprzątał, nie kanalizował, nie wycierał, ani nie gasił niczego.

Szumiało jeno jedno wielkie czytanie, recytowanie, śpiewanie i przedstawianie.

      Kanały się zatkały, śmietniska wezbrały, pożary zrobiły resztę i tylko płaty kopciu a nadpalone stronice wierszy polatywały w zmartwiałym zupełnie krajobrazie.

Trurl zblendował widok tak straszny, ukrył preparat w najciemniejszym kątku szuflady i długo trząsł głową w duchowej rozterce, nie wiedział bowiem, co począć.

Cdn