Bakcyl

 Andrzej Waligórski

        Raz w jednym instytucie uczeni na wszelkie sposoby

        Robili doświadczenia, jak by tu osłabić mikroby.

        Na przykład jeden uczony budził bakterię śpiączki,

        Szczypiąc tę śpiączkę pęsetką w pośladki, nóżki i rączki.

        Drugi uczony czerwonkę podłączał do pompek i dętek,

        Aż się robiła blada jak jaki biały krętek,

        Krętka natomiast skręcano i rozkręcano biedaczka,

        Od czego był bardziej żółty niż najżółciejsza żółtaczka,

        Odnośnie zaś do żółtaczki, wprowadzono ją w taką rozpacz,

        Że poczerniała zupełnie i była jak czarna ospa,

        Podczas gdy ospę - tę czarną - macerowano w wódkach,

        Więc była ciągle na kacu, jak białaczka bialutka...

        A działał wśród tych uczonych Piotr Dreptak, asystent młody,

        Który stosował swe własne, zupełnie odmienne metody,

        I zamiast zarazki dręczyć - on karmił swoje zarazki

        I ciągle się ich pytał: - Nie zjecie, zarazki, kaszki?

        No więc zarazki wciąż rosły, wpierw były jak turkucie,

        Potem ogromne jak myszy latały po instytucie,

        Na próżno woźny je z miotłą jak oszalały ganiał -

        Nie dość, że się z niego śmiały, to mu jeszcze wyżerały śniadania.

        Aż kiedy profesorowi przegryzły w aucie resor,

        To wtedy Piotra Dreptaka wezwał do siebie profesor

        I obaj włożyli płaszcze i poszli się przejść na deptak,

        A pan profesor rzecze: - Drogi kolego Dreptak,

        Rozumiem że doświadczenia, badania, cacy - cacy,

        Ale jak dalej tak pójdzie, to ja was wyleję z pracy!

        Rzecz jasna, że ma pan dość duże, ba, szokujące wyniki,

        Lecz rób pan to sobie gdzie indziej, ot, idź pan hoduj tuczniki...

        - Chwileczkę! - Piotr Dreptak na to, prędziutko teczkę odmyka

        I z wnętrza wyjmuje bakcyla wielkiego jak królika:

        - Zobacz pan, profesorze, gdy mamy taką gadzinę,

        Możemy streptomycynę wyrzucić i penicylinę!

        Lekarz przy mikroskopie oczu już niszczyć nie musi,

        Bo bierze to bydlę za szyję i je po prostu dusi...

        I rzeczywiście udusił Piotr Dreptak tego zarazka,

        Więc pan profesor Dreptaka chwalił, całował i głaskał,

        Załatwił mu order, mieszkanie, fiata, Nagrodę Nobla,

        I wszyscy koledzy się zeszli, żeby ten Dreptak to oblał,

        A Dreptak siedzi ponury nad uduszoną zwierzyną

        I szloch mu wyrywa się z piersi, a z oczu łzy wielkie mu płyną...

        - Dlaczego - pytają koledzy - nie chcesz zabawić się z nami?

        - A bo jak dusiłem Kubusia, to on tak łypał oczkami...

        Tu biedny Dreptak o ścianę uderzył głową trzy razy...

        Oj, można się, można przywiązać i do najgorszej zarazy!