Bardzo piękna godzina

Świt.

Ależ mgła!

Ej, od dolin mgła się wspina

Bies ją wiatrem w supły wiąże,

Pięści z nosem nie rozróżnisz,

Ani księcia od prosięcia.

Taka mgła.... taka mgła,

Gdzie jest jeszcze w świecie taka mgła?

Powiadają ludzie starzy -

Im rozumu nie brakuje -

Że to niedźwiedź strawę warzy,

A to tylko mgła się snuje.

Taka mgła....taka mgła...

Gdzie jest jeszcze w świecie taka mgła?

Wiersze, Baryła – Nowakowski.

Wszystko ocieka wilgocią.

Noc była dość ciepła – jakieś 12 stopni.

Ostatnia wyprawa po wodę na śniadanie i na zapas do marszu. Po powrocie spojrzałem na telefon - – godz. 5.55 – mam pozdrowienia od Sił Wyższych – dobry znak, będzie dobrze!

Mgła była jeszcze w lesie, kiedy nabierałem wodę, a teraz zniknęła jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

W ciągu następnych trzech godzin, które minęły do odmarszu pogoda zmieniała się kilkakrotnie. Przebijało się słońce, potem zachmurzyło się, pokropiło nieco, potem znowu przejaśniło, a w końcu ponownie nadciągnęła ściana mgły.

Co ciekawe w górze wiał silny wiatr – chmury przesuwały się szybko, lecz tu przy ziemi było bezwietrznie.

Ostatni kawałek chleba i cienka zupka z papierka tym razem. To wszystko, co mi zostało.

Mógłbym co prawda dorzucić dowolną ilość grzybów, wystarczy po nie pójść ścieżką kilkadziesiąt metrów, lecz już nie mam na nie apetytu.

Codziennie jeść grzyby? Na razie zrobię przerwę.

Ognisko się dopala, zaparzyłem miętę na drogę.

Kolejność zdjęć nieco pomylona, ale nie będę już poprawiał.

Kiedy odchodziłem z Fereczatej w 2016 roku, była 9.23 i to zejście okazało się godne liczby 23. Ale o tym innym razem.

Tu i teraz zjadłem co było do zjedzenia, wszystkie manele spakowałem i krążę po szczycie żegnając się z Duchem Góry.

Jeszcze tylko na do widzenia nasikać w tlące się węgle.

Kwiatek rosnący tuż przy ognisku – uratowany przed ogniem! Ani jeden listek nie uszkodzony.

Jest 9.09. To bardzo piękna godzina, aby ruszyć dalej.

Do zobaczenia i wio w dół Ścieżką Zdumienia.

Kierunek Balnica.