Idę

Idę z Baligrodu.

Idę i myślę. A myślę dlatego, bo mam czas. Gdybym czasu nie miał, tobym tylko szedł.

Myśli, jak zawsze, są osobiste, a więc subiektywne. Z tymi refleksjami można się zgadzać, lub nie zgadzać.

Po wielu latach przypomniałem sobie, co to znaczy być wolnym człowiekiem, być sobą. 

   

 

        Magiczne miejsca w miastach, ciekawe światło, nietuzinkowi ludzie, ciekawe historie, natura, przestrzeń, włóczęgi piechotą, na rowerze, fotografia, ale też papierowa książka w ręku, to niektóre z moich pasji.

Czuję się dokładnie tak, jakbym się na nowo narodził. Czego i Wam czytelnicy życzę.

   

      W migawkach pokazuję, jak żyję. Prowadzę życie mobilne, z dążeniem do optimum: 4 miesiące w Warszawie, 8 miesięcy poza.

To jest moje życie i nikogo nie namawiam, żeby żył podobnie.

Niech każdy żyje po swojemu.

Zdobyte osobiste (bo nie książkowe) doświadczenia udowodniły, że:

• po pierwsze primo: - samotność uwrażliwia, wycisza.
• po drugie primo: - samotność na biwaku w odludziu, poprzez element niebezpieczeństwa, uwrażliwia jeszcze bardziej.

W podświadomości niesiemy zapis wieków - pamięć pokoleń.

Mamy zakodowane pewne schematy postępowania, na przykład zamykanie drzwi w domu na noc. Człowiek w czasie snu staje się bezbronny, jest o wiele mniej czujny.

  

Namiot także można zamknąć na noc. Wejście zasunąć suwakiem. Lecz jest to zamknięcie umowne, chroni z pewnością przed komarami, o ile wyprosi się je z wewnątrz przed zamknięciem.

      Sąsiedztwo drugiej osoby w namiocie, lub osób w innych namiotach daje większe poczucie bezpieczeństwa, lecz zamyka jednocześnie te delikatne kanały percepcji, którymi odbieramy każdy nieznany dźwięk a także czujemy bezdźwięczne podejście zwierzęcia do namiotu.

To podejście, zbliżenie się zwierzęcia, odbieramy wyraźnie, jednoznacznie i natychmiastowo, chociaż nie towarzyszy mu żaden dźwięk. Jak to wytłumaczyć? To da się wytłumaczyć prosto. (Bo proste ma być!)

Odbieramy fale mózgowe, przekazy, obrazy, uczucia. 

   

 

     Gdy jesteś w wyciszeniu, zawsze się nagle obudzisz, gdy jakiś stwór z zewnątrz natknie się znienacka na obcy obiekt na „swoim” terenie, lub skrada się, by rzecz zbadać z bliska. Oto z wielu nagłych nocnych przebudzeń wybieram kilka.

 

Noc 2013 r. Biwak na 686 Pod Wierchem.

Gwałtownie budzi mnie silny niepokój, nawet strach. Słyszę (w głowie): - obudź się!

Nasłuchuję... Cisza kompletna, lecz ktoś, lub coś stoi obok mnie, o kilka metrów od namiotu. To coś jest duże i wiem, że zaskoczone. Dalej cisza, a ja czuję, że to coś podjęło właśnie decyzję oddalenia się. I zaraz odbieram, bardziej żołądkiem niż uchem, ciężkie stąpnięcie.

Poranne ślady pokazały, że to był żubr.

Niby żadne zagrożenie, bo żubr jest roślinożercą, lecz to okazało się dopiero o poranku.

A gdyby tak niedźwiedź podszedł do namiotu i stanął tuż nad twoją głową? Łuup!!! Jedno walnięcie łapą i po tobie!

To tylko taki żart był......

    

Noc lipcowa 2014 r. Biwak na 686 Pod Wierchem.

Gwałtowne przebudzenie. Coś zaryczało.... Zamieniam się w słuch. Po chwili oczekiwania ciszę rozrywa znajomy ryk, którego z niczym nie pomylisz – to niedźwiedź! Jest blisko, jakieś 50 m od namiotu! I strach siedzi mi już na plecach, bo zaraz umysł podsuwa myśl: - a może to niedźwiedzica z małymi? Strach ma wielkie oczy. Trwam długie minuty w sprężeniu, czuję adrenalinę, serce bije mocniej. Ryk się już jednak nie powtórzył, napięcie pomału wygasło, zasypiam.

Strach ma wielkie oczy?: - „musi więc być uroczy” – Jan Sztaudynger. Łatwo powiedzieć po fakcie......

Noc czerwcowa 2015 ponad miejscowością Smerek.

Namiot postawiłem na zrębie, gruba ściółka z igieł zapewnia mi miękkie spanie. (Pod śpiworem jedynie cienka karimata). Jednocześnie ta ściółka tłumi stąpania.

Budzi mnie niepokój. Czuwam!

Zamieniam się w słuch. Długa cisza i naraz jak coś nie ryknie! Tuż obok ponad głową! Podskoczyłem nieźle, serce uderzyło mocno! Umysł zgłupiał i podsuwa: chyba lew??!!!

Ale to była tylko chwila, bo słyszę oddalający się tętent kopyt i już rozpoznaję dźwięk: to krzyczy zaniepokojony jeleń. Widocznie szedł bardzo zamyślony, szedł na pamięć, a tu nastąpiła zmiana organizacji ruchu. Wyrósł namiot w miejscu, gdzie go nigdy nie było. Jeleń krzyknął z przerażenia i chodu!

Sięgam po telefon, nagrywam. Krzyk kozła oddalał się i trwał jeszcze dobrych kilka minut. Całkiem zabawna sytuacja się zrobiła: - dwa stwory się przestraszyły, jeden dalej krzyczy, a drugiemu jest wesoło!

 

Noc czerwcowa 2015 na Fereczatej.

Budzi mnie dobrze znany niepokój. Jestem pewien że bardzo blisko ktoś, coś stoi ….. Czuję....wahanie, podejmowanie decyzji.... Długo, długo nic, mija pewnie z pół minuty, a potem dają się słyszeć liczne stąpania kopyt po kamienistej wąskiej ścieżce biegnącej za namiotem. Przechodzi spore stado kopytnych w stronę Okrąglika.