Coraz ciszej

Z boku estrady stoi wazon z kwiatami, tej kompozycji należy się miejsce.

    

 

Przepłukałem porządnie koszulę, takie płukanie w miękkiej wodzie to właściwie jest pranie. Teraz ta czarna łemkowska koszula schnie w gasnącym upale i gasnącym dniu.

   

Patrzę z czułością na tę koszulę i na mój dom bieszczadzki, na nalepione na nim plastry zasłaniające dziury po mysich ząbkach.

       Wyjeżdżają kolejni goście, jedzie w dół samochód za samochodem, a piesi ciągną sznureczkiem w stronę Żdyni. Cichnie powoli gwar rozmów, w bezpośredniej bliskości namiotu zrobiło się już pusto. Jest jeszcze niedziela, ale już po święcie Łemków.

   

I taka ogólna cisza zapomniana zapanowała! Czegoś brakuje.... No tak! Właśnie organizatorzy wyłączyli agregat prądotwórczy.

Wielka ulga, takie uczucie jakby po trzydniówce przestała boleć głowa. Ten hałas z agregatu stał się niezauważalny po jednym dniu i nocy, stał się tłem. Człowiek ma ogromne zdolności adaptacyjne. Dopiero gdy ten hałas znikł, można docenić dobrostan ciszy.

Zbliża się wieczór, robi się światło jakie lubię …..