Pozdrowienie dla Ducha Góry

Wędrówka w bezludziu, jest oczyszczająca jak prysznic po upalnym dniu.

Od kilku dni wracam z lasu do Kołyby z plecakiem grzybów. 

Kroję, nawlekam - słońce i wiatr suszy sznur za sznurem. Ta praca wygląda już jak manufaktura grzybowa.

      

Mam za jednym zamachem i grzyby i górską jazdę rowerem, bo najpierw zjeżdżam całym pędem do szosy.

Potem za Nalewkarnią dwa kilometry do góry - tam chowam rower w krzakach i dalej piechotą.

    A z powrotem...... staję na pedałach i wio w dół, no może nie ile fabryka daje, ale na tyle szybko, aby nie wypaść z gruntowej drogi.

Tylko szum wiatru i gdy glina na drodze jest wilgotna - werbel grudek błota poderwanych tylną oponą, wybijający rytm na plecaku i plecach.                                             

Niby żyję tak, jak lubię, jednak od kilku dni czuję, że konieczny jest jakiś przerywnik, że znowu potrzebuję wyruszyć gdzieś dalej w góry, po noc w lesie, po samotność pomiędzy niebem a ziemią.
Przerywnikiem mogłaby być także jakaś panienka, z którą dzieliłbym radość zjednoczenia, ale takowej akurat nie ma.

    
Więc zjednoczę się z przestrzenią i moim przyjacielem – wiatrem......

Po długim pobycie w Kołybie brakuje mi prawdziwej Świątyni Natury.

Tu jest przytulnie bardzo, azaliż jest to siedziba człowieków.

Podziwiam niezwykłe zachody

Bawię się światłem

Hmm....  jednak tutaj, pod dachem, czuję jakby tylko 50% Bieszczadów. 

Natomiast gdy wędruję z plecakiem i namiotem przez góry i doliny, to czuję … no sto procent Bieszczadów w Bieszczadach!

Wędrówka w bezludziu, jest oczyszczająca jak prysznic po upalnym dniu......

Potem wybieranie miejsca na pomieszkanie widokowe..... 
Pobiwakować trzeba ze trzy dni na przykład.

Oj! Ciągnie mnie w góry!

Jutro rano wyruszę!

Więc świt i już idę.

Nie spieszy mi się, mam czas - z Woli Michowej wędruję niespiesznie na łąki ponad Rabe, a konkretnie górę 686 opisywaną wielokrotnie na blogu.

      Taka wędrówka niespieszna to w istocie sztuka. 

Zdobywa się poczucie miejsca, znika napięcie a pojawia się wielka przyjemność – wręcz radość.

    No i ten brak troski o czas w tym dzisiejszym pędzącym świecie.

Idzie się gdzieś w samotności.

Od kiedy poznałem i zasmakowałem samotności, doceniam jej błogosławione towarzystwo.

       
Schodzę z przełęczy Żebrak, mijam bazę studentów, kilka dobrze znanych zakrętów i mostek.
Rozlega się charakterystyczny, ostry krzyk orlika.

Jeszcze kilkaset metrów podejścia i po czterech godzinach jestem w swym ulubionym miejscu.

Kiedy dochodzę na szczyt.... no serce bije mocniej!

       Nie tylko dlatego, że wszedłem na tę górę, ale z powodu sentymentu, jakim darzę okolicę. Spędziłem tu przecież w poprzednich latach tyle cudownych, niezapomnianych dni i nocy. Patrzyłem na wschody słońca ponad Baligrodem, zachody za Chryszczatą, nad moją głową przetaczały się letnie burze i zawsze czułem się tu wtopiony w przyrodę.

I oto jestem w Świątyni Natury!

Nie w fałszywej, sztucznej, wybudowanej przez ludzi, gdzie czyha czarny pośrednik.

Nie potrzebuję czarnego pośrednika.....

A tu, na tym dachu lokalnego świata, mogę klęczeć z własnej woli, do tego z przyjemnością!

I czuję się wyciszony, pełen pokory i niezaspokojonego pragnienia, przygotowany na przyjęcie sacrum.

Bądź pozdrowiony Duchu Góry!