Noc w Wołosatem

Wychodzę ze sklepu w Wetlinie i widzę, że akurat ruszył busik z napisem: Brzegi Górne. Pomachałem - i już jadę za całe 4 złote.

W busiku tylko kilku pasażerów.

Jadę i przypomina mi się następujący limeryk:

Raz pewna pani jadąc długo w autokarze

Myślała z trwogą - czy się aby odważę?

Aż w końcu - na przystanku

W śródmieściu o poranku

Pani zrobiła siusiu wprost na trotuarze.

Dojeżdżamy do miejscowości, której nie ma - Berehy Górne.

Busik wraca do Wetliny, a ja czekam chwilę na dalszą podwózkę w kierunku Wołosatego.

Jest pięknie.

       Myślę sobie: - co tak będę stał, pójdę, a sprawę podwózki złożę na ręce mego Anioła.

I ruszam, jak pamiętam, byłem w tym momencie w błogostanie. W takim właśnie nastroju najlepiej działają intencje.

Uszedłem może sto metrów, gdy zatrzymał się obok samochód osobowy.

- Może pana podwieźć?               Oczywiście!                                                                                          Nie machałem, ale dobrze wiem, kto podesłał tę podwózkę. To wszystko niby drobiazgi dla kogoś, kto nie czuje bluesa, lecz gdy jesteś dobrze umocowany w sobie, takie zdarzenia sprawiają niebotyczną radość.

Wsiadam więc do auta i mówię: - Anioł państwa zesłał, macie plus w niebie.

I potoczyła się miła rozmowa, z miłymi ludźmi. Młode małżeństwo jechało do Mucznego przez Ustrzyki Górne, gdzie wysiadłem.

Podziękowałem młodym, oraz w myślach Aniołowi za prowadzenie i ruszyłem dalej pieszo. Stąd do Wołosatego tylko 6 km.

Następuje przepiękna powtórka z rozrywki: - znowu „się idzie pomalutku skrajem szosy straszliwie i cudownie samotnym”....

Boziuniu! Jaka to przyjemność tak wędrować! Ustrzyki coraz dalej.

Motyle upojone wolnością nie zwracają uwagi na jadące samochody i kończą swój krótki kolorowy żywot.

Zwracaj uwagę na znaki stojące na poboczu drogi życia......

Charakterystyczny budynek dla więźniów, jeszcze z czasów PRL-u.

Chmurzy się, jest gorąco i parno, chyba będzie padać.

U Marioli w Wołosatem

Sklep w Wołosatem zamknięty, potwierdza się przeczucie z Wetliny. Zmierzam do Marioli – noclegi. 

Jako że zakupy z Wetliny niosę w reklamówce, idący z przeciwka ludzie, pytają mnie gdzie można kupić jedzenie, gdzie jest czynny sklep w Wołosatem. Odpowiadam, że najbliższy otwarty jest w Ustrzykach. Tam jest nawet kilka sklepów.

I już budka ze sławnymi malunkami Mariolki, oraz rzeźbami Staszka.

Staszek Wiecheć jest kolegą Darka Karalucha, razem robili na siekierezadzie pod Baligrodem, a także wspólnie prowadzili wypały.

Chwila rozmowy ze Staszkiem, przekazuję najnowsze wiadomości co u Darka i ląduję pod dachem. Tu dopinam się do prądu – ładuję to, co ładowania wymaga.

I pod prysznic!!! Och jak bosko!!!

Jedzonko, a po nim leżakowanie i czytanie książki z bogatych zbiorów Staszka.

Gdzieś daleko pomrukuje burza.

Usnąłem nie wiadomo kiedy. Budzę się w środku nocy, deszcz pada równo. A więc następny limeryk pasujący do okoliczności:

Pewien pan - kiedy w deszcz spojrzał w okno

Ujrzał drzewa co strasznie wręcz mokną

za parasol więc złapał

I na drzewo się wdrapał

By zaradzić na rzecz tak okropną.