Siarkowiec

 

Samo życie potwierdza, że jest wielką niewiadomą - dziś zamieszczam wpis o ponownym zakończeniu tegorocznego sezonu grzybowego. Jeszcze w środę 15 listopada zbierałem grzyby w mazowieckim lesie. Zbiór okazał się o dziwo udany i obfity – prawie same podgrzybki octowe.

W sumie sezon był udany, chociaż dziwny, opóźniony, przez suszę, która wprowadziła na Mazowszu letarg grzybowy. Do dzisiejszego wpisu wybrałem zdjęcia z siarkowcem.

Jest to grzyb fotogeniczny, jak najbardziej jadalny i ma jedną zaletę – można go znaleźć wtedy, kiedy innych grzybów jeszcze nie ma. Najpierw go odkryłem. Rósł na zwalonym drzewie, tuż przy bagnie. Od razu ujęła mnie jego fotogeniczność – ma ciekawy kolor, rośnie przyczepiony do drzewa niby huba i przypomina płaty faworków.

Jak Czytelnicy wiedzą, mam nieustającą potrzebę aktywności fizycznej, którą nazwałem Lataczka. Nie usiedzę długo w domu, ani w jednym miejscu, lubię podróżować, jeździć rowerem, a wędrowanie wprost uwielbiam. Czuję się spełniony, kiedy w lecie pokonam pieszo 20 kilometrów.

Następnego dnia po odkryciu siarkowca przyszedłem do niego na sesję zdjęciową i przyniosłem kilka znanych Czytelnikom Osobistości: -

Plastusia, Liska i dwa zające - Landrynkowego i tego z białymi uszami.

Tym sposobem zaliczyłem dwie frajdy – fotograficzną  i lataczkową. Jak się okazało to nie było wszystko, bo po powrocie do domu po raz pierwszy popróbowałem smaku siarkowca, co okazało się trzecią frajdą.

Płaty trzeba pogotować 15 minut w rosołku najlepiej, potem obtoczyć w panierce i przyrządzić kotleciki. Tu żona błysnęła kunsztem. Podane na gorąco płaty siarkowca smakują wybornie i przypominają delikatnego kurczaczka. Danie zaskakująco syci. Czy polecam? Najpierw trzeba go znaleźć, poza tym każdy je to, co chce. Poza tym trzeba mieć odwagę (nie bać się) spróbować nieznanego.