Rodzina Olafów

 

Zmiany klimatu wymusiły otwarcie już zamkniętego sezonu grzybowego. Niemal codziennie odwiedzałem coraz to inne połacie lasu. Na kolejne wyprawy zabierałem ze sobą jakiegoś cudaka. Któregoś dnia wpadł mi w oko Olaf. Zdjęcia z bałwankiem bardzo mnie cieszyły.

 Także rozmawialiśmy ze sobą i to na całkiem poważne tematy.

- Czy ja także mam w sobie Wewnętrzne Dziecko? – Zapytał kiedyś Olaf.

- A co ci chodzi po głowie? – teraz ja spytałem.

- Bo opowiadasz o tym sławnym twoim Wewnętrznym Dziecku tak ciekawie, że ja też zatęskniłem za swoim. Co mam zrobić, żeby go znaleźć? Nadąć się, żeby wyskoczyło ze mnie, czy jak?

- Spróbuj poprosić swego Anioła Olafowego o pomoc i odpuść – odpowiedziałem po namyśle.

- Aha, rozumiem, to ma być wu-wei, działanie bez wysiłku. Ok . Tak zrobię – podsumował Olaf.

Kolejna wędrówka, a ja czuję że z Olafem coś się dzieje – milczy od kilku godzin,  a zwykle choć trochę, ale rozmawiamy. Wydaje się, że ma jakiś problem.

- Olafku, o czym tak zawzięcie myślisz?

- Myślę o moim Wewnętrznym Dziecku, że nie pojawia się ono. Może ja źle go szukam? Nie z tej strony szukam?

- Jak to nie z tej strony?

- A co, jeśli to ja jestem Wewnętrznym Dzieckiem i powinienem szukać na zewnątrz? Tatusia Zewnętrznego szukać …….

Zamurowało mnie takie podejście do sprawy.

- Może i masz rację – odzywam się po chwili – tak może być. Proś zatem swego Anioła o tatusia!

- Tak zrobię – zakończył Olaf.

W Warszawie wielka niespodzianka – wchodzimy, a na stole, jakby nigdy nic siedzi Tata Olaf. Tym sposobem dotychczasowy Olaf stał się Olafinkiem, podskoczył z radości i rzucił się Tacie w ramiona. Radości nie było końca.

 Na następną wycieczkę wybraliśmy się już we trójkę.

 Idziemy sobie drogą i notuję, że Olafinek szepcze coś do swego Taty.

- A co wy się tak namawiacie? – spytałem zaciekawiony.

Z początku patrzyli tylko na siebie i nie chcieli mi zdradzić swojej tajemnicy. Nie nalegałem atoli i szliśmy dalej. Pojawiały się nieliczne grzybki, plecak pęczniał.

W pewnym momencie bałwanki postanowiły powiedzieć o swojej rozmowie:

- Pomyśleliśmy sobie, że brakuje nam jeszcze Mamusi i zastanawialiśmy się co zrobić, żeby się pojawiła.

A plecak robił się coraz pełniejszy – droga do domu stała się koniecznością.

W pewnym momencie usłyszeliśmy głośne „halio halio”! Pomocy! Czy ktoś mnie słyszy?!

Rzuciliśmy się biegiem w kierunku głosu. Biegliśmy tak szybko, że omal nie minęliśmy postaci wzywającej pomocy. Zatrzymaliśmy się jak wryci, ponieważ ujrzeliśmy mamę Olafinę.

Nie była ci ona wcale zapłakana, bo to dzielna istota i choć się jej pogubiły leśne kierunki, to wierzyła w ocalenie.

Uradowała się scalona rodzina Olafów i zapozowała do wspólnej fotografii.

W Warszawie Olafy orzekły:

 - Przeżyliśmy wspaniałą przygodę i na wiosnę znowu wyruszymy do lasa, azaliż teraz czekamy na śnieżną zimę.