Zaćmienie słońca

Po pierwszej serii zdjęć nocnych, zadzwonił Henryk Bieszczadnik i podał mi godzinę zaćmienia słońca, które ma być następnego dnia. Wybrałem urocze stanowisko pod kilkudziesięcioletnią jabłonią, być może jeszcze łemkowską.

   

Następnego dnia raniutko wyszedłem na spacer. Oto idąca powoli w ruinę Latarnia Wagabundy.

    

Potem znowu wszedłem na górę.

   

I zjawiłem się na łące grubo przed wyznaczoną godziną (bo miałem czas).

    

Nade mną było bezchmurnie. Chmury były het - daleko nad Cisną.

Tu nastąpiła zabawna, prosta wymiana myśli z Aniołem.

     - No i co? - Ja

Poprzedniego dnia mianowicie pomyślałem, że dobrze by było, gdyby przypłynęła chmura.

                    Odpowiednia.

Czyli nie za ciemna i nie za delikatna, taka w sam raz. Pamiętałem (bowiem) z dzieciństwa, że oglądałem zaćmienie słońca przez kawałek szybki okopcony świecą. A więc taka intencja poszła do Anioła. Wydało mi się nawet, że Anioł odpowiedział: - Będzie dobrze, będzie pan zadowolony.....

Czas ustawiłem na jedną ośmiotysięczną sekundy.

Siedzę na starej drabince opartej o jabłoń, zbliża się czas zaćmienia, już tylko minuty zostały, i naraz widzę szybko nadfruwające chmurki. 

     - No i co? - Anioł.

Uśmiecham się szeroko! 

Oto pierwsze zdjęcie, jeszcze sprzed zaćmienia. Widać na nim, że Anioł wczorajszą intencję odebrał i ją realizuje: - właśnie żeglują chmury, a zwłaszcza jedna (odpowiednia). Co ciekawe, jest silny wiatr tu przy ziemi, a chmura nadfrunęła i ....stanęła! I tak stała, przesuwając się minimalnie, aż do samego końca zaćmienia! A przecież trwało ono prawie godzinę!

      No, no, no......

  

Po udanym pstrykaniu spod jabłoni i z brzegu lasu, chmura przesunęła się, a więc odszedłem ze stanowiska. Idę sobie, idę, a tu chmura znowu ładnie przysłania słońce. No to pstryk! Po chwili chmura znowu odpuściła.

I tak doszedłem do Kołyby. Patrzę, a ta chmura naprowadzana przez Anioła czyni znowu wymarzoną ekspozycję. No to pstryk!

    

Według mnie te ostatnie zdjęcia są historyczne, bo widać na nich narty z ogrodzenia werandy. A one tak magicznie wypadają na zdjęciach nocnych.

W dwóch słowach: - zadowolony jestem.

I natychmiast odbieram myśl od Anioła: - A widzisz pan, panie Zbyszku? Mówiłem, że będzie pan zadowolony!