Pochwała zwykłej szarości

Idę z Woli Michowej w stronę Żebraka. 

Trzyma lekki mróz, jest pochmurno.

Idzie się z trudem. Trzydziestocentymetrowa poducha świeżego śniegu zamieniła odgłos kroków w ciche szuu - szuu.

   Niby biało wokół, a jednak szaro także.

Idę i myślę. (Bo mam czas. Gdybym czasu nie miał, to bym tylko szedł).

W życiu każdego człowieka zdarza się czasami białe albo czarne, azaliż przecież najwięcej jest szarości.

Nieprawdaż?

Identycznie jest z osobą ludzką za życia.

Komuś wydaje się, że jest wielki oraz niezastąpiony – przychodzi pufff.... i historia z ulgą o nim zapomina.

Bywa także odwrotnie: - ktoś uważa się za Zwykłego Szarego Człowieka – a przechodzi do Historii.

Przepraszam, że próbowałem Go opisać.
Na szczęście zorientowałem się w porę. 

A więc Chwała najsampierw komu?

Komu gloria na wysokościach?

Gloria dla Zwykłej Szarości!

I spojrzałem w niebo
a tam szarość
przyodziana w szal szarości.