Opowieść o garnku

Opowieść o garnku zaczyna się oczywiście w momencie zakupu naczynia.

Miałem je nosić na plecach, a więc powinno być lekkie, zrobione z cienkiej stali nierdzewnej.

       Wybrałem akuratne, jedynie pokrywka była nieodpowiednia, bo szklana, znaczy ciężka była, ważyła tyle co sam garnek.

Z tego powodu pokrywkę sprezentowałem cioci.

Niedługo po tym ciocia upuściła pokrywkę, ta się rozbiła i tak temat pokrywki się zakończył.

Z garnkiem przyjechałem do Ciężkowic. Przy rynku zakupiłem lekką blaszaną pokrywkę i powędrowałem do Domu na Górze.

Tu mieszkała para ludzi nieprzeciętnych. Bożenka i Jan.

To, że oni są aż tak bardzo inni, jeszcze wtedy do mnie w pełni nie dotarło.

Byłem w lekkim podekscytowaniu - szykowałem się na wędrówkę z namiotem po Bieszczadach.

    Wymyśliłem, że garnek będzie wisiał „po cygańsku” nad ogniem.

A więc musi być jakiś stelaż, na przykład złożony z trzech kijów.

Wyciąłem odpowiednie – miały być świeże, znaczy mokre, żeby nie zajęły się od razu ogniem.

Jan nawiercił trzy otworki w krawędziach garnka, przewlokłem przez nie cienkie druciki zakończone haczykiem i urządzenie do gotowania wydawało się gotowe.

W każdym razie garnek pięknie się prezentował w eleganckim zwisie.

Kiedy już się nasyciłem widokiem całości, nalałem do naczynia wody niezadużo i nastąpiła próba rozpalenia ognia. 

Dla ścisłości dodam, że w nocy padał deszcz i zarzewie suche nie było, ale cóż to za problem - ja rozpalę pierwszą zapałką ....

Pracowicie zużywałem zapałkę po zapałce i pudełko zapałek pokazywało dno kiedy pokazał się płomyk.

Huraaa! Udało się!

Dymiło się i jakoś niemrawo, ale paliło się.

Obserwując wydarzenie stwierdziłem, że garnek wisi za wysoko. Interwencja niezbędna.

Przy opuszczaniu ów przechylił się i woda zalała wątły ogień.

                        Rozpalałem na nowo.

Po godzinie woda była bliska zagotowania, więc wrzuciłem liście mięty.

Dymiło mocno, dmuchałem więc dla pobudzenia płomienia, dym poszedł w oczy, oczy załzawiły, kasłałem zaciekle, na to jakby czekał zły duch.

Buchnął wysoki płomień, od niego zajęły się wysuszone już patyki.

Nastąpiła nieumiejętna próba gaszenia owych.

Machnąłem ręką, zaczepiłem o jeden drucik, któren wziął i się odpiął. Chluśnięta woda zagasiła ogień.

                       Rozpalałem ponownie.

Wody było już niewiele, się więc wreszcie zioło zaparzyło.

Spróbowałem napitku.

Smakował głównie dymem. Atoli ogólnie byłem zadowolony ponieważ pomyślałem: - Dobrze że nie smakuje gównem.

Podsumowałem: - rusztowanie było nadpalone, także ogólnie zwątpiłem w urządzenie, tudzież w swoje umiejętności - To jak ja obiad ugotuję w ten sposób? Przecież trzeba mieszać, teraz wody było tylko ćwierć litra, a przecież zupy chciałbym ugotować chociaż litr.

Klops - ustrojstwo się okazało do niczego.

Moje zmagania z gotowaniem obserwowała Bożenka.

Następnego dnia pojechała do Jasła i przywiozła mi w prezencie druciak - podstawkę pod garnek. To było coś podobnego do szkieletu na abażur dużej lampy nocnej.

Poniżej pierwsze stabilne gotowanie na druciaku w Osławicach 2013.

Druciak towarzyszył mi dzielnie aż do momentu, kiedy po zejściu z Fereczatej

z dachu Henrykowej chałupy spadła na niego beczka z wodą. Wtedy po raz drugi upodobnił się do naleśnika.

 

Po wyprostowaniu, tak dokładnie schowałem przyrząd na zimę, że już go więcej nie zobaczyłem.

Ponieważ potrzeba jest matką wynalazków - od następnego roku przeszedłem na podstawkę zbudowaną ze stalowych drutów, na których ręcznie, z owczej wełny, zrobiła swetr (sweter?) dla mnie moja ciocia.

Pierwszy biwak 2018: - garnek jest czyściutki. Przy kolejnych gotowaniach na garnku stopniowo narastała warstwa spalenizny - sadzy.

Na koniec sezonu owa osiągała na spodzie garnka grubość kilku milimetrów, azaliż łatwo dawała się oskrobać.

Tu skrobanie w Polańczyku.

Po dwóch sezonach mogę ocenić, że druty sprawdziły się, a do tego zajmują zero miejsca w plecaku.

Natomiast garnek jest w biwakowaniu po prostu niezastąpiony.

Zdjęcia garnkowe 2019. Na pierwszym parzenie mięty.