Umarłe Klejnoty Gotfryda

 

Kiedyś szlachetny Gotfryd zwiedzał skarbiec pewnego króla, ten bowiem chciał go zaćmić posiadanym bogactwem i potęgą. Godfryd szedł znudzony nieco, jako że sam miał pełen skarbiec i w pewnym momencie zwrócił uwagę na rysę w ścianie sklepionej komnaty.

- O! Jaka rysa! – rzekł.

Król wzruszył ramionami, bo dobrze znał to miejsce. Wszak przychodził tu co noc, aby napawać się bogactwem.

- Skarbiec pęka, bo już nie mieści moich skarbów! - zawołał, a odpowiedziało mu echo ze szczeliny.

Godfryd badał uważnie zarys, który tworzyła rysa i zaczął podejrzewać, że w ścianie są zamurowane drzwi. Niewiele myśląc pchnął te drzwi, a wtedy otworzył się przed nimi mroczny korytarz.

    Król się zdumiał, ale chwyciwszy do ręki pochodnię, zaciekawiony ruszył z Godfrydem naprzód. Doszli do nieznanej komnaty, na środku której stała szkatuła z brązu.

- Oto odkryliśmy skarbiec skarbca! – wykrzykiwał podniecony król, Godfryd jednak milczał, po czym przeżegnawszy się podniósł wieko szkatuły.

Wewnątrz leżały tylko trzy naszyjniki z wyblakłych kamieni. Klejnoty były umarłe.

Od tej pory królem zawładnęła tylko jedna myśl: - ożywić klejnoty! Wezwał atoli jubilerów, złotników, alchemików, lekarzy, rozesłał gońców w świat, obiecując wielką nagrodę, ale nikt nie umiał wskrzesić naszyjników.

     I tak oto raz podczas uczty król wzniósł kielich, spełnił do dna i zawołał: - Dam własną duszę temu, kto wskrzesi te kamienie!

Była akurat burzliwa noc i w tym momencie zagrzmiało potężnie, a w oknach rozmigotały się błyskawice. Zapanowała cisza, a potem ktoś trzykrotnie załomotał do bramy. Biesiadnicy stłoczyli się strwożeni u tronu, a do komnaty wkroczył nieznany starzec.

- Jestem Wskrzesicielem Umarłych Klejnotów – rzekł.

Król kazał podać szkatułę. Obcy rozsypał jakiś pył, pozakreślał tajemne znaki i nagle wyblakłe rubiny, perły i szmaragdy rozgorzały cudownym blaskiem. Klejnoty były tak piękne, że król nie zważając już na nic, zawiesił je na szyi swojej córki.

    Nazajutrz rano królewna była blada. Błagała ojca, aby zabrał ten dar, bo gnębiły ją we śnie koszmary. Śniła, że kamienie ożyły, zerwały się ze sznura i tańczyły nad nią jak rój os, a potem ułożyły się w sznur, który zaczął ją dusić.

     Ale król surowo nakazał, aby nie wierzyła w sny.

Drugiej nocy koszmar był jeszcze okropniejszy, a król srożył się i nawet zagroził córce mieczem, gdyby odważyła się zdjąć jego podarunek.

     Trzeciego dnia królewna już się nie obudziła. Spała snem nieprzebudzonym i dopiero wtedy król pojął swoje szaleństwo.