Biała Lokomotywa

Zima.

Do Woli Michowej jechałem z Sanoka jak zwykle autobusem o siedemnastej. Pojazd jechał wolno, bo sypało mocno.                                                                    Trzymał lekki mróz, może pięć stopni, ochłodzenie zapowiadano dopiero od następnego dnia. Pasażerów było tylko kilku, jeden spał i od Zagórza chrapał głośno. 
To chrapanie mi się udzieliło i także usnąłem, bo nic innego do roboty nie było. Obudziłem się po godzinie, gdy autobus zakręcał na sławnym rondzie w Nowym Łupkowie. Rozejrzałem się: - byłem już jedynym pasażerem.

Podsunąłem się bliżej do kierowcy i poprosiłem o zatrzymanie się na wysokości Kiry. Minęliśmy przystanek Smolnik i po parunastu minutach w oddali pokazały się latarnie Woli. Noc była już dawno – wiadomo zima.

Przy Kirze jak zwykle stała pani Bogusia – kucharka ze schroniska, dojeżdżająca stąd do Żubraczy.

Do Kołyby w ciemności zimowej idzie się wspaniale, śnieg daje odbicie, latarka zbędna. Poza tym znam tu każdy metr, a latarka na dnie w plecaku.

Kołyba. 
Zapalić świece, (nie ma elektryczności) wyjść po przyniesione osobiście i skrzętnie schowane późną jesienią bukowe obrzynki, zapalić w kominku, co bardzo miłe i proste, bo obowiązuje umowa: - kto ostatni wyjeżdża, przygotowuje kominek do zapalenia jedną zapałką – papiery na dole, na to drobne szczapki - ogień płonie. W głębi świeci girlanda lampek choinkowych na baterię, prezent od przyjaciółki.

Teraz zapalam także w piecu, w którym kawałek duszy zostawił budowniczy Jan Gabrjel.
Światło wyłącznie z szybki z pieca. 

Rozkładam serwetę od Cioci – szykuję uroczystość kolacji. Herbata przygotowana, jedzenie czeka w dawkach „raz w mordeczkę” (wynalazek Henryka), w kominku ogień huczy, na zarzewie kładę bukowy obrzynek i następuje nabożeństwo niespiesznego jedzenia w imię Najwyższego.                     
Tak, tak, człowiek jest z natury religijny, ma potrzebę przeżywania Uczuć Wzniosłych, niekoniecznie w tłumie, a to wszystko Instytucja KK po prostu splugawiła.

Po trzynastogodzinnej podróży wolno wyparowuje ze mnie szum cywilizacji.                                                                                                   

Przygotowałem spanie, tymczasem w pomieszczeniu zrobiło się ciepło – kominek promieniował gorącem od rozpalonego bukowego polana. Przyhamowałem ogień i wyszedłem przed chałupę.

O matko! Ja cię kręcę!                                                                                          

Ogarnął mnie Boski Teatr Gwiezdnego Nieba! Przestało sypać, niebo czyste, a gwiazdy wydają się spadać na głowę. To trzeba samemu zobaczyć w zimowych Bieszczadach na terenie Obszaru Gwiezdnego Ciemnego Nieba, gdzie nie ma świetlnego smogu, a nieliczne latarnie, jak w Woli, gasną o 22.00.

No i ta niewysłowiona Cisza przez duże C. Bosko! Bosko!!!

Białośnieżna Magiczna Bajka! Wylewała się ze mnie Wdzięczność, a ona bierze się podobno z Przebaczenia – komu przebaczam? Być może sobie, niech będzie, nie czas na filozofię, bo jest Przecudnie!!

Dla takich chwil warto żyć! Dodatkowo jestem sam, co bardzo cenię. Czytelnicy znają ten tekst:

- I nikt nie zakłóca prawidłowości prądów powietrznych, które mnie otaczają. (autor zdania - Konstanty Ciołkowski)

Stoję z zadartą głową, gapiąc się w zachwycie, aż do momentu, gdy poczułem zimno i wzdrygnąłem się – brał mróz. 

Poranek.

Minus dziewiętnaście stopni (Celsjusza) i po raz kolejny dane mi jest zobaczyć gdzie jestem.

Biało, bielutko, bielusieńko, mgliście, jeszcze jakby pojedyncze śnieżynki nadlatują, mroźne oddechy aż kłują w płucach.                

Co czuję?

Oto jestem w samym środku Magicznej Białośnieżnej Bajki. 

Jest tak czarodziejsko, że wcale bym się nie zdziwił, gdybym z dołu, z szyn kolejki bieszczadzkiej, usłyszał gwizd Białej Lokomotywy.