Wolno myślący naleśnik

 

Wszystko co dobre, jest w miarę proste. Einstein potrafił zadać proste pytanie: - jak wyglądałby promień światła, gdyby można go było dogonić?

I doszedł do zaskakującego odkrycia, że dla goniącego czas zwalnia. Nie odczuwamy tego, ponieważ nawet w pojazdach kosmicznych poruszamy się zbyt wolno w stosunku do c.

      Poza tym, gdy zbliżymy się do c, nasze umysły zwolnią, nasze ciała staną się cięższe, a umysły opanuje błoga świadomość wolno myślącego naleśnika.

Jednym słowem czas jest czwartym wymiarem, a prawa natury stają się dopiero w wyższych wymiarach prostsze i bardziej spójne. Einstein połączył przestrzeń i czas w teorii względności.

Trzysta lat temu Newton sądził, że czas wszędzie płynie z taką sama szybkością. Uważano, że istnieje stały rytm czasu we Wszechświecie. Czas i przestrzeń były odrębnymi bytami i nikomu nie przyszło do głowy by zjednoczyć je w jedną wielkość.

      Weźmy pod uwagę równania pola Maxwella. Dotyczą teorii elektryczności i magnetyzmu, jest ich osiem i są wyjątkowo nieeleganckie, a nawet szkaradne i niejasne. Trudno je zapamiętać, ponieważ czas i przestrzeń traktują oddzielnie.

       Jeśli jednak potraktować czas jako czwarty wymiar, sprowadzają się do jednego prostego równania. Jednym mistrzowskim pociągnięciem czwarty wymiar upraszcza to równanie w piękny, jasny sposób. Teraz jedno proste równanie zawiera tę samą fizyczna treść co osiem równań  spisanych przez Maxwella ponad sto pięćdziesiąt lat temu. To jedno równanie opisuje własności prądnicy, radaru, radia, lasera, telewizora i wszelkiej elektroniki.

- To było jedno z moich pierwszych spotkań z pojęciem piękna w fizyce: - pisze Michio Kaku - zrozumiałem że symetria czterowymiarowej przestrzeni może wyjaśnić cały ocean wiedzy fizycznej, która do tej pory zapełniała bibliotekę inżyniera.

Zapisane w ten sposób równania mają wyższą symetrię – przestrzeń i czas mogą się w siebie przekształcać. Zupełnie jak płatek śniegu, który pozostaje taki sam, gdy obrócimy go wokół osi, równania pola Maxwella w postaci relatywistycznej nie zmieniają się, jeśli zamienimy przestrzeń z czasem.