Zaskroniec i Piękna Zygzakowata

Wola Michowa. 

Wstał pogodny, letni dzień. Oczywiście buszuję po łąkach, kiedy dzwoni telefon – Wiesia Abramowa pyta, czy chcę uczestniczyć w odłowieniu zaskrońca.

Jasne! Wracam po rower. Szalony zjazd

Po kilkunastu minutach wchodzę na podwórko Wiesi.

Przy domu Wiesi żyły trzy zaskrońce, każdy długi na dwa metry. Dzielnie robiły za koty i łapały myszy, przez co urosły do maksymalnych rozmiarów. Przychodziłem za ten dom o słonecznych porankach wiele razy, usiłując zrobić zdjęcie, jak się rano wylegują na słońcu. Tylko raz się udało, bo są one niezwykle czujne. A dziś będzie jak się okazuje eksmisja ostatniego. Poprzednie dwa Wiesia wyniosła do Osławy z pomocą Andrzeja.

Nie przepadam za żmijami – mówi Wiesia - wczoraj wchodzę do drwalki po drewno, a ten leży na wierzchu i na mnie patrzy. Wiem, że to zaskroniec, ale czy on musi być taki wielki? Brrr!

Skradamy się cichutko za dom. Ja trzymam worek, Wiesia uzbrojona w widły. Najpierw się dziwię – przecież to tylko zaskroniec….. Lecz sprawy nabierają zaskakującego rozpędu - nie wiadomo kiedy Wiesia przydusza delikwenta do ziemi – ależ on wielki! I jaki niebieski pod brzuchem! 

                                                            

Długie ciało zwija się sprężyście. Szybkie zdjęcia i Wiesia krzyczy: - łap do worka!

To tylko zaskroniec, ale nie mam jakoś odwagi chwycić go gołą ręką - robię to przez worek. Zwierzę zupełnie jak węgorz oplata mi dłoń i ramię - boi się i broni jak umie - pręży, ściska, a mnie robi się przykro, chociaż to łowy bezkrwawe. 
Przecież nie chcę ciebie skrzywdzić - wysyłam myśl - a on jakby zrozumiał - uchwyt puszcza! I już „żmija” w worku. Sprawnie poszło.

Rozmawiamy chwilę, po czym podnoszę worek – mamy przecież wynieść „żmiję” nad Osławę.

A tu worek pusty! Była mała dziura, która wystarczyła pacjentowi do ucieczki.

Rozglądamy się: - 15 metrów dalej mknie wężowy bicz. Rzucamy się w pogoń, ponowna łapanka kończy się sukcesem i idziemy z delikwentem nad rzekę.

Do widzenia panu! 

Dzień okazał się żmijowy: - wchodziłem na górę wracając do Kołyby. Doszedłem do miejsca przeznaczonego na palenie ogniska i naraz widzę, że w słońcu grzeje się Piękna Zygzakowata! 

I to maksymalny okaz jak na ten gatunek, bo o długości około 70 cm. No nie mierzyłem, dlatego około. Jak wskazuje słowo żmija - ten okaz jest jadowity, dlatego słowo "około". 
- Czy ta żmija jest bardzo jadowita? - zapytała pewna atrakcyjna turystka na dole, w Nalewkarni u Bogdana, gdzie pokazywałem zdjęcia. 
- Niech pani pójdzie ze mną na górę i spróbuje ja chwycić - odpowiedziałem. - - Wtedy przekonamy się jak bardzo jest jadowita - odparłem jadowicie.
Turystka nie skorzystała z jadowitej propozycji, być może szkoda, ponieważ opisując ją użyłem słowa "atrakcyjna".
Jednak żmiję opisałem słowem z wyższej półki: - "piękna".