Podsłuchańce

Staram się tego unikać, lecz zdarza się, że idę bardzo uczęszczanym bieszczadzkim szlakiem i to w szczycie sezonu.

Tak było, kiedy podchodziłem z Wołosatego, aby powtórzyć spanie na Krzemieniu, oraz przekonać się, jak wyglądają sławne już schody na Tarnicę.

         Idę ja, idą też inni ludzie.

Jedni idą i milczą, a gdy coś więcej widać – kontemplują widoki i ja kontempluję widoki.

Inni – zarówno faceci jak i kobiety gadają, ględzą i paplają.

Wtedy, żeby nie słuchać – przystaję, albo wyprzedzam.

Bo nie ma zmiłuj – wokół bardzo niezwykle przepiękny świat, a tacy na nic nie patrzą, nic nie widzą, jeno gadają dla samego gadania.

Jednak „takim” należy się odrobina wdzięczności, bo to dzięki nim uczymy mówić precyzyjnie i oszczędnie.

Wisława Szymborska opisała typowe ględzenie w serii „Podsłuchańce”.

No więc biorę konewkę idę do kuchni a tam patrzę woda nie leci

no to ja do łazienki odkręcam kurek i co woda nie leci

no to ja do męża Stefan woda nie leci

a on mi na to że jak się golił to leciała

no to ja mówię ale teraz nie leci rusz się to sam zobaczysz

ruszył się i zobaczył że woda nie leci

a byłaś u sąsiadów pytałaś może u nich leci

nie byłam nie zdążyłam to ty Stefan skocz i popytaj

poszedł czekam wraca i mówi że u nich też woda nie leci

więc mówię jak u nich nie leci to znaczy że nigdzie nie leci

i usiadłam bo co miałam robić siedzę

aż tu słyszę z łazienki jakieś bulgotanie

biegnę i dzięki Bogu woda znowu leci

potem do zlewu w kuchni tam też woda leci

no to ja za konewkę i prędko podstawiam

i wreszcie mogłam podlać moje kwiatki kochane

Intencja

Pragnienie ugaszone.

Napełniam wodą 1,5 litrową butelkę, którą noszę przytroczoną do plecaka i idę dalej, w stronę Przełęczy Goprowców.

Idę niespiesznie wąską, dziką ścieżką, nie zniszczoną jeszcze przez urzędników z BPN.

Obok ścieżki leżą paczki belek.

Na niektórych paczkach taśma mocująca pękła i belki się rozsypały. Zrzucał te paczki helikopter. Nie ma tu innej możliwości.

W tle widać kropki podobnych paczek na zejściu od Tarnicy.

Wydaje się, że grupa urzędników z BPN postanowiła wprowadzić w czyn pomysł „ucywilizowania” tej malowniczej, wąskiej ścieżki pod Krzemieniem.

Oby nie były to schody jak na Tarnicę.

I tak powstaje pytanie: - czy my, miłośnicy Bieszczadów, turyści, obywatele, mamy jakieś prawo głosu w tym naszym wspólnym domu?

Jeszcze w miarę dzikim domu, otrzymanym w prezencie od pokręconej Historii?

Czy też ciągle musi nas spotykać fatum w postaci kogoś, kto lepiej wie, co innym jest potrzebne do szczęścia?

W dyskusjach broniłem schodów na Tarnicę, jeszcze o tym napiszę. Dostawało mi się, ale broniłem.

Na Tarnicę posuwa tłum.

Trafia do mnie argument o deptaniu roślinek przez „kościółkowych” walących tu szeroką ławą w procesjach wielkanocnych do krzyża. To niby ten tłum wywarł presję na dyrekcję BPN.

Ale nie tak jest. Ciemnym tłumem się steruje. Ciemny tłum wszystko kupi.

I kupuje.

Kupuje od tych, którzy tym tłumem sterują, pociągając z tyłu za sznurki.

Znowu wypada napisać do ministerstwa ochrony środowiska, tak, jak to zrobiłem w przypadku zapytania o sprzedaż 370 ha Parku Krajobrazowego ponad Rabe. Na razie ministerstwo milczy.

Pomału się przebiję.

W każdym razie dzieje się tak, że zaczynam mieć chęć wygarnąć komuś winnemu parę słów prawdy.

Jest emocja, jest myśl..... Ale komu tu wygarnąć, kiedy żywego ducha nie ma?

I zobaczcie: - Zbyszek, człowiek świadomy nieco, a zapomniał co to znaczy Intencja, a tyle razy o niej pisał.

Fakt: emocje przysłoniły wiedzę o Intencji - zapomniałem.

Dochodzę do drogowskazu na przełęczy i wiedziony nagłym impulsem postanawiam podejść jeszcze 200 metrów do wiaty stojącej przy zejściu z Tarnicy.

Mam chęć pomoczyć nogi w wodzie wypływającej ze źródła rozpoczynającego Wołosatkę. Źródło znajduje się zaraz za wiatą.

      Życie jest dynamiczne. Okazuje się, że w czerwcu 2015 r., to źródło przygasło i ledwo zipało. Nogi pomoczyć można, ale nabranie wody było już problemem.

     Nie potrzebuję pić – opiłem się na zapas pod Krzemieniem.

Moczę nogi, zmieniam skarpetki, następuje orzeźwienie.

Przyjmuję do wiadomości że źródło tylko ciurczy i rozdział zamknięty. Wracam do wiaty, zasiadam do jedzenia.

   

 

 Z Krzemienia słychać pokrzykiwania i na tle nieba widzę dwóch maleńkich ludzików na skałach. Echo im się wyraźnie spodobało, bo nie wiedzą kiedy przestać i drą ryje na całego.

Dobrze by było, żeby coś ich stamtąd przegoniło.....

Pamiętam dokładnie również i tę moją myśl.....