Tajemnice Księżyca

   

                                                                        

Czasy współczesne ogólnie przytopiły ludzi w morzu bzdur, manipulacji i prymitywnego kłamstwa, za pomocą których Się najwygodniej rządzi. Mądry z tego wybrnie, jemu nie zaszkodzi, gorzej z głupim. W każdym razie trzeba trochę myśleć, aby nie dać się zasypać informacyjnym śmieciem.

To właśnie dlatego z wielką przyjemnością zaglądam do starych, sprawdzonych źródeł, dotyczących nie tylko wiedzy astronomicznej, będąc spokojnym o ich wiarygodność.

 Pewnego razu w 1870 r., grupa astronomów zaobserwowała niezwykłe światła w Kraterze Platona. Miały one zdecydowany układ, były bardzo wyraźne, i pulsowały. Światłom nadano numery i naniesiono je na mapę. Obserwacje opisane są w: „Report of the British Association (1871 – 1880)”. Tylko do 17 kwietnia 1871 r. przeprowadzono 1600 obserwacji pulsujących świateł w Platonie, a także sporządzono 37 wykresów dla najbardziej aktywnych punktów. Wszystkie te wykresy i sprawozdania leżą w bibliotece Królewskiego Towarzystwa Astronomicznego, czekając na swego Champolliona, który może pewnego dnia odcyfruje świetlne hieroglify.   

Astronomowie patrzyli na grę świateł, jak na kompozycję sygnałów w tajemniczym kodzie, jak na muzykę. Było w nich, jak pisali: - „Coś z orkiestracji, coś jak batuta dawało sygnał światłu nr 22, aby rozbłysło. Gdy przygasało, rolę prowadzącego przejmowało światło nr 16, a potem 14. Wyglądało to jak przesłanie do Ziemi w kodzie Morse’a”.  

                                                                                                                  

Inny opis, tak samo poetycki, znajdujemy w „L’Astronomie 1889-1890”.           

Był rok 1887. „Płatki światła sypały się tej nocy w kierunku Platona ze wszystkich pozostałych kraterów Księżyca, śnieżyca świateł zbierała się w gorejące, bijące jasnością zaspy w Platonie. Potem obywatele Arystarcha i Keplera, mieszkańcy księżycowych Alp, każdy z pochodnią w dłoni – zbierające się w Platonie kolumny marszowe, układające się w świetlisty trójkąt otoczony mrokiem, który zgęstniał na dnie krateru jak osad czarnego tuszu”.

 W Platonie widziano światła już wiele rzeczy, ale taki symbol geometrii i Opatrzności świecił po raz pierwszy.                                                                  

       W dwa lata później miała miejsce manifestacja o bardziej ekskluzywnym charakterze.

„Wiec Wszystkich Przedsiębiorców Pogrzebowych Księżyca.

Takiego zjazdu historia tego zawodu jeszcze nie znała. Zebrali się oni w ciemny, ciasny krąg, otoczony wiankiem Dziewic w Białych nocnych koszulkach. Czarne garnitury Przedsiębiorców Pogrzebowych i śnieżna Biel Dziewic. Widok godny głębokich wzruszeń”.

        30 marca 1889 zaobserwowano kolejny czarny punkt w Pliniuszu i wiele poruszających się wokół światełek, oraz podobne do gwiazdy światło w Arystarchu. I wreszcie promienie światła bijące z Arystracha w niebo w roku 1893.           

Ciekawy fakt związany z Marsem: - 7 grudnia 1900 roku przez siedemdziesiąt minut, na powierzchni Marsa igrała fontanna świetlna. Było to w tym samym czasie, gdy Nicola Tesla ogłosił, że na skonstruowanym przez siebie aparacie odebrał regularne wibracje, serie trójek, które przypisał Marsjanom.....              

 31 stycznia 1915 roku zaobserwowano na Księżycu 7 małych plamek w kraterze Littrowa, ułożonych w kształt litery Gamma. A w grudniu tego samego roku, astronomowie z Obserwatorium Paryskiego, zauważyli kolejną nową formację na Księżycu – było to coś w rodzaju olbrzymiej czarnej ściany, ciągnącej się od centrum aż do Aristillusa.

Jedno zdjęcie (nie moje ono) darzę szczególnym sentymentem. Oto po pobycie w Bieszczadach, Flixbus wjeżdża o obszar lotniska Chopina. Jedziemy równo 100, silnik mruczy, ja już wyspany i podekscytowany powrotem do miejskiego siedliska. Światła latarni tańczą przy tej szybkości - paciorek świateł sunie szparko zataczając łagodnie jeden krąg, potem drugi. Nad nimi Księżyc. Zaniedługo będę wysiadał. W głowie multum wrażeń, zdjęcia utrwaliły niektóre chwile. Jest wzruszająco. Czyli według młodych super.

PS. Jeśli Czytelniku wpis Ciebie zainteresował, odsyłam do serii na blogu: Ingo Swann – Penetracja.