Oczy pełne mądrości

 

Mateusz R. doświadczył tej niezapomnianej przygody podczas wakacyjnego wypadu do Meksyku:             

   „Poleciałem do Cancum na Karaibach, gdzie zaproponowano mi wspólne pływanie z delfinami w ogromnym oceanarium, położonym tuż nad brzegiem morza. Najpierw zostaliśmy przeszkoleni – tłumaczono nam, że przez kilka minut nie można w żaden sposób zaczepiać delfinów, bo to one same muszą wybrać sobie człowieka.

      Ubrani w specjalne kapoki weszliśmy do wody i czekaliśmy…. Było nas sześcioro. Nagle pojawiły się delfiny. 

Pamiętam to niesłychane uczucie, gdy jeden z nich noskiem dosłownie mnie dotknął, a raczej musnął delikatnie moją stopę. To zwierzę waży kilkaset kilogramów, a dotknięcie przypominało lekkie muśnięcie małym piórkiem. …..

Potem delfin, który wybrał akurat, mnie, przedstawił się – wypłynął tuż obok i spojrzał mi w oczy. Delfiny mają oczy szeroko rozstawione, więc z bliska patrzą raz jednym okiem, a potem obracają nieco głowę i patrzą drugim. Delfin przy tym patrzeniu lekko ocierał się o mnie. Pamiętam, że przeszedł mnie dreszcz, jak zobaczyłem te jego oczy….

To były oczy…Może inaczej – wiemy, jak wyglądają oczy psa. Jest w nich widoczna cała psia dusza i miłość i przywiązanie i oddanie i chęć przymilenia się – jest tam wszystko.

Oczy tego delfina były tak piękne, brązowe, bardzo psie, ale było w nic coś więcej… Naprawdę trudno to opisać. Była tam jakaś mądrość i rozbawienie. Zatkało mnie, bo dotąd traktowałem delfiny jako bardzo inteligentne ryby (choć oczywiście są one ssakami ). Nagle zrozumiałem, że delfiny od reszty pływającego w morzach towarzystwa dzielą całe lata świetlne!

Nie zapomnę dotyku ich skóry. To aksamitne wrażenie. Dotykając delfina, miałem uczucie, że jest on pokryty jakimś aksamitem. Kiedy go pogłaskałem, wyraźnie dał do zrozumienia, że  odebrał moje zdziwienie, bo spojrzał na mnie tym swoim nieziemskim okiem i rozwarł pysk  w taki sposób, że byłem pewien, że się śmieje i co więcej, że on wie, co ja sobie wtedy pomyślałem. Nie zapomnę nigdy poruszającego doświadczenia obcowania z niezwykle inteligentną i wrażliwą istotą, a także jakiegoś pozazmysłowego kontaktu. 

      Od tej pory na hasło „delfin”, reaguję niezwykle emocjonalnie. Kiedy słyszę, że ludzie polują na te ssaki i masowo je zabijają przy okazji łowienia tuńczyków, to po prostu wstyd mi, że jestem człowiekiem.

Niektórzy uczeni mówią wprost, że delfiny powinny być traktowane jako „nie – ludzie”, ale jednak osoby”.