Okrąglik

Dość krótkie, ale strome podejście na Okrąglik. Ze strony słowackich dolin zawiewa gorący wiatr, koszula pod plecakiem robi się całkiem mokra od potu. Wchodzę niespiesznie, a i tak kilka razy odpoczywam.

Tu jak znalazł pasuje tekst od mego przyjaciela Roberta.

Uff! i już Okrąglik, a więc chwila odsapki.

Spałem tu kilkakrotnie, ale po pierwsze primo miejsca na trawie poza szlakiem starcza na jeden namiot – góra dwa, a po drugie primo Okrąglik jest odwiedzanym szczytem.

       To atrakcyjny punkt docelowy dla turystów idących z Cisnej. Czyli można tu spać, ale ewakuacja powinna nastąpić o godz. 9.00 przed nadejściem pierwszych turystów.

Miejsce widokowe, ale porównania z Fereczatą nie wytrzymuje.

Poza tym 90% turystów z Cisnej „zalicza” ten szczyt i nie idzie dalej.

Dlatego Zbyszek idzie dalej!

Stąd godzina do miejsca, gdzie duch spotyka się z przestrzenią.

Coraz bliżej do Fereczatej i czuję się coraz bliżej domu (a uczucia nie kłamią) – a wokół niedziela, widoki po horyzont i wspaniała pogoda!

„Ale cudnie, ale cudnie!” – mówię do siebie w rozradowaniu.

Przecież co jakiś czas trzeba dla higieny psychicznej porozmawiać z kimś mądrym?

Tu przypominają się słowa klasyka (Steda): - „Nie jest to stracony trud, jeśli się mówi do siebie i sobie samemu się ponazywa różne luźne myśli.

I kiedy się mówi głośno, to się bardzo uważa, jak się mówi, jak jest mówione to, co jest myślane, i nierzadko bardzo niegłupie zdania się układają.

Jeżeli oczywiście się mówi – do kogoś czy do siebie mając coś do powiedzenia, a nie po to, aby coś cokolwiek zajazgotać z bezmyślności, z gadatliwości czy panicznego lęku przed ciszą”.

Dochodzę.