Myśli osobiste w drodze do przełęczy

Rano ruszyłem z Mucznego.

Jest pochmurno, a w nocy padało, dlatego namiot zwijałem niestety na mokro.

Podchodzę na Bukowe Berdo. Błoto, ślisko, na górę wszedłem nieźle umazany. 

Na górze widoki mokre, ale ….. idzie się!

I nie narzeka się!

Mijam grupki turystów idących w przeciwną stronę. Nie ma innej możliwości – jest dziewiąta dziewięć: - wyszli z Wołosatego. Taki kawał drogi przeszli, a zebrało im się na gadanie namiętne.

     Są widoki. 

Mgliste, pochmurne, groźne, lecz jednocześnie niecodzienne. 

A oni, sądząc z usłyszanych urywków, gadają o smutkach.

Kto jest na co chory…. Coś o pracy…. Że ktoś złamał sobie coś……

Czemu tak wielu ludzi jest przypartych potrzebą gadulstwa?  

Wiem, są chorzy na słowotok.                                              

Ale mnie to wisi.

Przede mną trudne, bo mokre zejście do Przełęczy Goprowców. 

                                                                                                            

Przyczyna gadulstwa?

Ludzie boją się ciszy, bo boją się siebie.

Ok – porozumiewać się trzeba, lecz jeśli już mówię, powinienem pamiętać o pierwszym przykazaniu – zwięzłość kolego i koleżanko!

Nie wspominam tu o nagminnym wystękiwaniu co chwila yyyyyy.... oraz o tym, że cisza jest dobrem wspólnym.

A ona – ta cisza, potrafi się w człowieka wbudować.

Są sprawy nieuniknione, albo inaczej: - niezależne od nas. Na przykład pogoda, albo starzenie się.

Tu pozostaje tylko pełna akceptacja, bo przykładowo w smugę cienia wpadamy już.... dość młodo.                                        

Patrzę na ludzi, którzy chcą jakby przelicytować przeciwnika – stawiają opór rzeczywistości i przez tę szamotaninę starzeją się skokami.

Trochę się wypogodziło.

Widok z Krzemienia w stronę Tarnicy.

Docieram do szałasu. Nadpływa mgła, robi się ciemno, ponuro wręcz. Nic to, jeśli się akceptuje każdą pogodę, bo ona przecież nie będzie inna niż jest. 

Można coś zjeść oczywiście niespiesznie. 

W trakcie jedzenia przebija się słońce. W takim pięknym miejscu jestem dzięki pogodzie sam ..... no cudnie jest!

Siedzę i myślę (bo mam czas) - Zamiast poddać się i cieszyć każdym dniem i każdą chwilą, ludzie zasiadają w Smutnej Poczekalni  i w swym zdziecinnieniu odmawiają zgody na to, co nieuchronne. 

Odmawiają zgody na to co jest.

Mnie to wisi, jednak tym ze Smutnej Poczekalni tylko krok do stetryczenia, do tak częstego narzekania na młodych.

Każdego dnia ginie w mózgu i to nieodwracalnie, kilka tysięcy neuronów, dlatego po pierwsze primo: - tak ważne są wszelkie hobby i głód wiedzy, tudzież każda forma gimnastyki umysłowej.    

      Po drugie primo: - unikajmy schematu, wyjeżdżonej koleiny życia. Zróbmy co pewien czas coś nowego, nieco szalonego nawet, nie bójmy się ryzykować (jednak nie jeździmy na rowerze z granatem w kieszeni) – takie działanie jest tym dla mózgu, czym wysiłek fizyczny na powietrzu dla ciała.

    

Ruch fizyczny zastąpi wiele lekarstw, natomiast żadne lekarstwo nie zastąpi racjonalnego wysiłku fizycznego.

Tu każdy ma swoją własną miarkę kilometrową. Nie podskoczysz wyżej niż możesz.

To strona fizyczna.

Jeśli chodzi o to co w głowie ...... To jedyna maksyma: - nie zgłupieć!

Tu  mam na myśli tzw. „pozytywne myślenie”. 

Nie przepadam za tym terminem, bo stykam się z wieloma osobami w starszym wieku, które pod tym hasłem oddają się samooszukiwaniu.

   Jeden z drugim krzyczy: - jak dobrze, jak dobrze!

A naprawdę myśli: - brrr! Śmierć nadchodzi! Ależ ja się jej boję!

I po co tak?

Zerkam w górę. Tam będę podchodził. I w tej chwili tylko to się liczy.

P.S - Nie mam zamiaru nikogo pouczać. 

To były refleksje osobiste, być może mylne, bo mokrość dookólna dopiero się suszyła.